18 werd ze dit jaar. Haar moment! Mijn moment, ik ben moeder van een volwassen dochter. Trots!!
De kinderen uit “haar jaar” zwermen uit hoor ik via hun moeders. Avondjes stappen, drinken, verkering, op kamers, op vakantie met vrienden. Succesvol, volwassen, op ‘eigen benen.
Zo ook haar 1 jaar jongere zus, die zette ik op het vliegtuig naar China. Spannend. Een zomervakantie vol les,lol en vooral zelfstandigheid. Vriendjes, feestjes.
Haar zette ik op de bus naar Den Haag. Om te oefenen. Ik reed er met de auto achteraan.
Hoe los kan ik laten? Hoe los moet ik laten? Hoe los wil ze ooit zijn. Kan ze ooit zijn?
Ik ben trots op haar stappen. Alle trotse verhalen over anderen hoor ik met liefde aan. Zij heeft haar eigen tempo. Dat is ok.
Heeft er bij jou al eentje een rijbewijs? Vraagt iemand me op de app. Goedbedoeld. Maar iets knakt. Niet dat rijbewijs, dat boeit niet, maar de realisatie dat nooit iets vanzelfsprekend zal zijn. Ik ben blij dat het op de app is. Het lukt me net om iets luchtigs te antwoorden, terwijl ondertussen tranen van onzekerheid en onmacht stromen.
Ooit leerde ik haar fietsen. Tegen alle verwachtingen in. Maar dat lijkt nu een kleine bijna kinderlijke prestatie. Iedere mijlpaal die ik met haar bereikte, lijkt nietig ineens en zinloos. Ze zal altijd anderen nodig hebben. Ze kan het niet alleen.
De toekomst vrezen heeft geen zin, maar ik weet ook dat hij niet volledig maakbaar is. De wereld gaat verder en zij houdt het tempo niet bij.
Moet ik vertrouwen dat ondanks haar beperkingen waaronder autisme, haar ‘eigen benen’ sterker zullen worden? Moet ze mij minder nodig hebben? Nadenken over op zichzelf gaan wonen? Moet ze weg uit dit warme nest of mag ik haar hier blijven beschermen? Een moeder moet overbodig worden op den duur, toch?
Op de radio klinkt George Michael met Faith. Het kan haast geen toeval zijn. Ik bel mijn eigen moeder. We hebben het over moeders en over al dan niet gedwongen loslaten…
Een van mijn Syrische studenten die alleen in Nederland woont, heeft gevraagd of ik met hem mee wil naar een open dag van de Hogeschool. ‘s Avonds eet hij bij ons. Geëmotioneerd vertelt hij over zijn thuis, het gebrek eraan. En bedankt dat ik als ‘vervangende moeder’ mee wilde. Legt uit hoe blij hij was een ‘moeder’ aan zijn zijde te hebben tijdens de open dag. Hij is voorbij de twintig. En er zijn geen ‘eigen benen’ meer beproefd dan de zijne. Maar het is toch altijd fijn als er iemand naast je staat, benadrukt hij. Ik kijk naar mijn dochter.
18 werd ze dit jaar. Haar moment! En hoe sterk haar ‘eigen benen’ wel of niet worden, hoe zelfstandig ze wel of niet zal zijn, er is geen haast. Ik zal haar soms duwen, soms steunen. Haar moment en Mijn moment, ik ben nu moeder van een volwassen dochter. Trots dat ik aan haar zijde mag staan!!
Lieke Lamb is trendstrateeg, keynote speaker en moeder van vier kinderen. Mede eigenaar van Trendwatcher.com, Future Expertise Center.
Super mooi Lieke. All what mama’s can do. Liefs!
Wat heeft jouw grote dochter het ongelooflijk getroffen met haar moeder. Een moeder vol liefde en zorg die iedere keer en bij iedere mijlpaal weer kijkt en onderzoekt wat de beste weg is. Soms met tranen, soms vol vertrouwen.
Jullie vinden samen de beste weg, daar ben ik van overtuigd.
De beste weg voor jullie samen.
De beste weg voor jullie allebei.
Wonderschoon. De pure liefde en toewijding, het raakt me. Hou vast en hou vol. Zo waardevol!
Wat ’n aangrijpend dierbaar verhaal, lieve Lieke. De manier waarop je je twijfels en dilemma’s beschrijft, komt zó binnen. Net als je liefde.
M’n vader leerde me ooit, heul lang geleden, dat iedereen, elk mens, altijd in het stadium waarin hij of haar verkeert, ‘volwassen’ is. Voor dàt ogenblik, dàt moment, is dàt voor die persoon het maximale. Op die plek in het leven. Dat geldt voor ons allemaal.
Die les van m’n pa, hielp mij het begrip ‘aanvaarding’ beter te begrijpen. En toe te passen. Leerde mij beter te snappen dat er alleen nú bestaat. En ook al maken we ons zorgen om morgen, in het nú is het oké. En morgen zal het in het nú ook oké zijn.
Aan die les moest ik aan denken toen ik jouw, jullie moment las.
Jouw fantastische dochter is hier en nú diegene die ze kan en mag zijn. En dat is haar – begrijp me niet verkeerd – haar perfecte zelf. Met al haar beperkingen en al haar gaven. Net zoals dat voor ons allemaal geldt.
Ik hoor en proef jouw zorgen. Ze raken me en ontroeren me. Je bent een geweldig mens Lieke Lamb. En ik wens jou en jouw lief alle aanvaarding die je kunt vinden. En alle liefde die daar het gevolg van mag zijn.
Dank, voor je indringende, liefdevolle verhaal. 3
Dit is liefde.
*smak
Zo mooi geschreven Lieke en zoooo herkenbaar. Wat kunnen we ons zorgen maken en tegelijkertijd ook weer super trots zijn op onze meiden. ???
Mooi verhaal Lieke. Kwetsbaar maar daardoor oersterk! Ik weet uit ervaring dat elk kind zijn eigen tempo heeft voor sterke benen, zelfs als alles “normaal” lijkt. Zeker in ons dorp vol “keeping up appearances”. Dus dank voor he openheid! Dat is nodig in deze wereld. En jouw volwassen kanjer komt op haar manier op HAAR eigen pad! Lieve groetjes.
Wat een ontroerend mooi verhaal, Lieke. Zo trots, wauw. Inspirerend.
Heel heel mooi, Lieke… aangrijpend en hartverwarmend.
Indrukwekkend Lieke, ieder volgt haar eigen pad, vertrouwen kunnen geven is moeilijk, maar wat een kracht als het kan!
Wat een hartverwarmende lieve mams heeft jouw volwassen dochter! Het trots zijn op wie ze is en dit delen als jouw moment ontroerde me. X
(jouw kwartet boft)
Onvoorwaardelijke liefde, zoals ouders die voelen voor hun kind! Prachtig geschreven Lieke!