Mijn moment van 2019 is er een van ontlading en afronding. Maar belangrijker nog dan dat moment zelf is de realisatie dat moment een fase afsluit. Daarmee wordt het een moment van vastlaten en loshouden, van nieuwe vormen en een nieuw evenwicht.
Het jaar begon vol gezonde spanning, met twee kinderen die opgingen voor hun eindexamen. Elk op hun eigen manier er gekomen en met hun eigen uitdagingen. Hun oudere zus die vorige jaar slaagde, was door haar achtergrond van zorgintensief en speciaal- en thuisonderwijs, een verhaal apart. Maar bij deze twee kwam naast hun eigen uitdaging er toch ook nog een stuk gezonde rivaliteit bij kijken. Hetzelfde leerjaar, veel dezelfde vakken en docenten. En hier en daar dezelfde vrienden. Andere uitgangspunten, andere aanpak, andere resultaten. Andere toekomstplannen en andere verwachtingen, angsten en hoop.
Als moeder heb ik de uitslag-dag als pittiger ervaren dan mijn eigen examendag. Wat als er 1 wel ..en de ander niet. Hoe ga ik daar als moeder mee om? Hoe gaan we het dan vieren? Ik heb heel wat nachten nagedacht hoe ik de een kon beschermen tegen een gevoel van falen en de ander tegen teveel idee van onoverwinnelijk. De resultaten door het jaar heen slingerden alle kanten op, zodat de hele emotie-achtbaan in een paar maanden voorbij kwam. Aan mij de schone taak dat op te vangen, te bemoedigen, te relativeren. Maar goed, als het maar voorbij was, welke uitslag dan ook, konden we daarna weer rustig leven.
Grote opluchting na een bloedstollend uur waarin de telefoon gelukkig niet ging (dat wil zeggen los van die hartverzakkende oudtante die belde om te weten of we al wat wisten) en het verlossende telefoontje daarna dat het echt waar was: beiden geslaagd! Groot feest!
En na het grote feest, de grote plannen, reisjes, studies, kamers, toekomst, zelfstandigheid.
Na jaren intensief betrokken te zijn geweest bij alle schoolperikelen, zijn ze nu klaar. Nooit meer middelbare school voor hen. Hoera! Rust in mijn gezin, geen gestress meer, rustige maaltijden met z’n allen, eindelijk tijd voor andere dingen … dacht ik.
De volgende fase kwam als een nog grotere achtbaan dan die van het eindexamen. Van ontgroeningen en nieuwe vrienden. Nog grotere examens en een totaal onduidelijk aanwezigheidsschema in mijn huis. Het vliegt af en aan. En ik prijs mezelf gelukkig dat ze zo goed hun draai vinden. Maar het is wennen aan een nieuw evenwicht in het gezin. Met de 2 anderen die er nog wel full time zijn. Een nieuwe functie voor mijzelf (oh ja ze komen nog vaak genoeg voor raad daad en hulp, maar toch). En de realisatie dat er fase echt voorbij is. Het wordt niet meer hoe het was.
Afgelopen maand overleed een vriendinnetje van mij. Veel te vroeg. Het maakte diepe indruk. Samen zaten onze kinderen destijds op de basisschool. Ik struinde door oude foto’s. Van schoolreisjes die we samen tackelede, tot partijtjes die we samen organiseerden. Duizenden gouden momenten. Die echter nooit meer terugkomen. Ook niet als eindelijk die toets gehaald of dat examen voorbij is. Iedere fase is uniek. HeeftGeen één fase kan het zich veroorloven te wachten tot de rust terugkeert…
Lieke Lamb is mede eigenaar van Trendwatcher.com en het Future Expertise Center. Keynote Spreker, dagvoorzitter en adviseert, spreekt en schrijft over technologische innovaties. Ze is ook moeder van 4 kinderen.
Lieve Lieke, via je tweets leef ik mee met wat je deelt over je gezin. Ook dit verhaal heb ik met veel plezier gelezen. Je bent werkelijk een fantastische moeder. Ik geniet ervan hoe je nu beloond wordt door hoe vaak ze terug naar huis komen , juist nu ze op kamers Je bent een bijzondere moeder. Je man een topvader. Jullie hebben een prachtig gezin! Op naar nieuwe herinneringen In 2020! Dikke kus, Ilse