De eerste coronawinter viel niet mee. Winters vallen mij altijd zwaar maar deze winter, kwetsbaar dus in thuisisolatie met het vaccin nog ver weg, kostte vreselijk veel energie.
Energie om tóch te blijven bewegen wat niet makkelijk is met een lijf dat steeds minder wil wat ik wil. Energie om mijn dagen goed door te komen zonder de gebruikelijke life contacten. Energie om mijn sociale netwerk dat ik juist nu zo nodig heb te onderhouden. Energie om mijn drie Chinese bonusdochters van 10, 17 en 18 te helpen met hun school, hun therapieën en hun leven met een zware rugzak.
En het hielp ook niet dat ik al bijna twee jaar niet in Zweden was geweest.
Zweden, mijn andere land, waar ik onafgebroken ergens aan de zee zit en waar ik al zeker 20 jaar intens geniet van de natuur, de ruimte en de rust. Waarnaar ik altijd heimwee heb maar waar het ook steeds lastiger wordt vanwege mijn lijf. Want het is een vermoeiende reis en iedere stap is er ongelijk – niet makkelijk als je met een kruk loopt.
Het voorjaar kwam en met de ontluikende natuur kwamen er voorzichtige berichten over een vaccin. Zou dat echt al…? Het werd een stip aan de horizon die heel snel dichterbij kwam en half mei kreeg ik mijn tweede prik, wat een immense opluchting!
Toch kwam ik nog steeds nergens en bleven de boodschappen gewoon bezorgd. Er kon gelukkig wel weer bezoek komen – de tuin maakte dat extra makkelijk en veilig.
Mijn meiden vroegen veel tijd want een eindexamen, extra therapieën die nazorg vergden maar ook prachtige ontwikkelingen. Wat is het bijzonder dat deze meisjes drie jaar geleden op mijn pad kwamen en nu onderdeel van mijn leven zijn.
Ondanks de versoepelingen knaagde er toch onafgebroken het gevoel dat ik aan het afglijden was. Niet meer tot rust kwam. Altijd ‘aan’ stond. Het eigenlijk niet meer trok.
En opeens was daar Zweden… zou ik het durven? Zou het nog kunnen? Zou ik er nog iets aan hebben? En vooral zou ik nog op mijn lievelingsstrandje kunnen komen?
De reacties waren verdeeld. Vrienden moedigden me aan, anderen raadden het me af, alles kwam langs. Maar het zaadje was geplant en schoot wortel, ik plande en organiseerde, de poezenoppas kwam logeren en ik stopte mijn angst ver weg.
De meiden zwaaiden me uit en ik reed naar Zweden! Het was doodvermoeiend ondanks de heerlijke tussenstop in Denemarken en er gebeurde van alles. In Zweden was het thuiskomen maar dat strandje, mijn strandje, zou dat nog kunnen?
De volgende dag reed ik langs de zo vertrouwde smalle weggetjes tussen de rotsen. Het was doodstil, de kleine parkeerplaats bij het haventje was verlaten.
Ik zette mijn auto neer, pakte mijn stoeltje en mijn kruk, rommelde als vanzelf naar mijn rotsstrandje, zette mijn stoeltje neer en ging zitten. Zoals altijd. Het kon nog!
En voor het eerst kon ik weer ademhalen, mijn hoofd leegmaken, eindeloos naar de zee kijken, luisteren, genieten.
Ik kon het nog.
‘En ik stopte mijn angst diep weg, om op adem te komen. Luisteren en genieten.’ Op naar een ruimtegevend 2022, alle goeds!
Het heeft me zo geholpen!
Dank voor je goede wensen, ook voor jou veel goeds en gezondheid in 2022.
Volgend jaar dus gewoon weer op naar Zweden. Ondanks alle ellende met je lijf en ook dat eeuwige opgesloten zitten vanwege Corona…toch de moed gehad om het te doen! Ik kan nog veel van je leren.
Dat is dan wederzijds!
Mooi Liesbeth, hoe jij je kunt verbazen over jezelf. Herkenbaar. Ga gewoon door met grenzen verleggen. Daar ligt de vrijheid om te genieten van de dingen die je deugd doen. Veel plezier!
Dank Huub, dat verleggen van die grenzen deed ik volgens mijn moeder las baby al.
Maar wat is het lastig als je hoofd denkt nog zoveel te kunnen en je lijf daar niet in mee kan…
Mooi stap, ondanks alles heb je dat toch maar mooi gedaan!
Ja, toch gelukt! En het heeft zo geholpen, nog steeds!
Gewoon doen, daarin ligt dus duidelijk je kracht! Ik zou de volgende reis maar alvast gaan plannen want je hebt bewezen dat het kan.
Ja, dat doe ik altijd. Maar soms zijn er toch beperkende factoren.
Ik probeer met de dag te leven, te kijken wat iedere dag brengt en dat bevalt me heel goed.
En naar Zweden ga ik absoluut weer.
Mooie blog.
Het vooruit willen en gaan, het overzien van je mogelijkheden en je doel. Het haperende lijf wat ook bij kwam, daar op dat strand zonder obstakels zichtbaar voor je.
Op naar 2022
Je herkent het.
Gaaf te lezen waar jij je rust vond. Ook mooi om dat moment vast te houden als het wat minder gaat. Wat doe jij veel voor de 3 meiden die op je pad zijn gekomen. Respect, maar hou ook rekening met jezelf. Ik vond het heel bijzonder om afgelopen zomer – een paar weken voor je naar Zweden ging – bij je langs te gaan. De verhalen vallen nog meer op hun plaats. Bedankt.
Het was ook heel erg leuk jullie op ‘het Landgoed’ te mogen ontvangen!
Tot een volgende keer hoop ik!