‘Mam, waar wil je nog graag naartoe’? Het is een vraag die gekunsteld mijn mond uitkomt. We lunchen die zaterdag samen in een nieuwe saladebar. Dat doen we namelijk altijd, nieuwe dingen proberen. Ik heb haar net stiekem met mijn mobiel gefilmd, voor later. Maar het voelt wel een beetje raar om iemand die springlevend is zoals altijd, te filmen voor later, als deze er niet meer is. Het is op dat moment een verse wond van vier dagen geleden waar ik samen met mijn vader, mijn oom en haar, bij haar behandelend arts zat en het meest rare moment ooit beleefde. ‘Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen, we kunnen de kanker niet opereren’.
Terminaal. Soms word ik in de ochtend wakker met de letterlijk misselijkmakende gedachte hoe ik haar ooit in mijn leven zou moeten missen. Vaak een moment later realiseer ik mij dat dat ook nog helemaal niet hoeft. Ik droog mijn tranen dus in principe snel, met die gedachten.
Volgens alle clichés, hebben mensen die horen dat ze terminaal zijn, nog allerlei wensen. Een onstilbare drang om dingen te gaan doen; grote reizen te maken of een bucketlist af te werken.
Mijn moeder heeft geen bucketlist. Ze hebben altijd veel ondernomen, zij en mijn vader. Ze gingen minstens drie keer per jaar op vakantie of een weekend weg, met de boot erop uit en regelmatig naar zee. Daarnaast vaak op pad in een van de steden waar hun drie kids verspreid over Amsterdam, Wageningen en Nijmegen wonen. Mijn vader is haar chauffeur, haar man en haar eeuwige maatje. Hij brengt haar overal naartoe. Ze reizen. Ze reizen samen met en door de resterende tijd; naar behandelingen die haar confronteren met de ziekte en naar ontsnappingen die haar even afleiden.
‘Ik weet niet waar ik perse graag naartoe wil’. Zegt mijn moeder als ik haar laatst nog eens vraag of we met kerst niet weg moeten, of deze zomer een verre reis moeten plannen. ‘We zijn al zo veranderd allemaal, het is fijn dat sommige dingen kunnen blijven zoals ze zijn’.
Samen op de fiets vertrokken we die zaterdag naar de stad. Door de herfst, de mooie, zonnige, heldere en frisse herfst. Ze was mijn enige bagage. Verder had ik niets. Ze was mijn enige focus. Verder lette ik op niets. Ik wilde zo graag een dag zoals vroeger, van voor alle narigheid.
Bewust probeerde ik het te beleven. Ik had naast het filmpje een foto gemaakt van onze schoenen onder het tafeltje. Lichaamstaal. Onze lichaamstaal. Ik legde haar vast als moment. We genoten en ik vroeg veel.
Als er geen verre toekomst meer is, leer je het nu te omarmen.
Het grootste geluk zit voor mij in het besef, dat alles nog een klein beetje is zoals het was.
En precies daar, zit geluk en verdriet op dezelfde lijn…
Ik heb haar nu tenminste nog.
Mijn moeder heeft mij gestimuleerd om dit verhaal te schrijven. Mijn moment. Ons moment.
Lobke Elbers heeft ruim drie jaar ervaring met online communities en platforms. Sinds 2013 is zij content & communitymanager bij TravelNext.nl, een multimediaal kennisplatform voor de online reisindustrie. Daarnaast is Lobke gastdocent aan de NHTV in Breda, voert projecten uit in samenwerking met Reiswerk & is freelance content consultant.
Ontroerend en zo mooi verwoord. Geniet van elkaar zolang het kan en blijf positief denken! Jullie zijn een geweldig gezin!
Lieve Lobke, wat een mooi moment. Bijzonder dat je dit durft te delen. Ik hoop dat je nog vele momenten zoals deze met je moeder mag meemaken. Geniet van elkaar. Dikke kus Isabel
Lieve lobke, geniet van de kleine dingen en elk moment, die dingen zullen je altijd hij blijven en zijn fijn om aan terug te denken! Ik herken dit heel erg… 30 december 2014 kreeg mijn moeder het nieuws we kunnen niks meer voor u doen. Mijn moeder (mijn maatje, mijn beste vriendin) is in 2015 overleden… liefs Debby
Stomme tijden waarop je extra voelt hoe liefde sterk maakt.
Heel mooi beschreven
Zet de tijd maar stil. Hopelijk zo lang mogelijk…
… en heb het leven lief!
Mooi, schoenen onder het tafeltje…, x
Lieve Lobke,
Wat een lief en dapper verhaal. Knuffel
Lieve Lobke,
Hier thuis zo’n zelfde verhaal.. Maak samen zoveel mooie herinneringen als maar kan.
Sterkte!
Zo mooi verwoord, Lobke! Ik wens je nog vele mooie, waardevolle momenten toe samen met je fantastische moeder Lianne! Xx Ellen V
“Leven zonder angst in het hier en nu is eeuwig leven.”
~ Hans Korteweg (dichter)
Sterkte Lobke, en dank voor je verhaal.
Liefde, pure liefde
Prachtig bewaardevol moment ✨
Wat heb je dat mooi beschreven Lobke!!