Luc Timmermans

Dit jaar is voor mij eigenlijk een jaar geworden van acceptatie.

De belangrijkste spiegel in deze ontwikkeling is mijn vader. Hij is dit jaar 90 geworden. Sinds mei 2013 is hij door mij vanuit Limburg naar Woerden verhuisd. Hij woont nu in een kleinschalig wonen project, vlakbij, zodat hem bezoeken makkelijk is geworden.

In 2013 werd mij voor het eerst “out in the open” verteld dat men vond dat mijn vader niet meer zonder toezicht kon wonen. Er moest iets gebeuren, het werd te gevaarlijk om hem zonder toezicht, zelfstandig in een verzorgingshuis te laten wonen. Na het plotseling overlijden van zijn vrouw was hij hier een klein jaar eerder terecht gekomen.

Ik vond het moeilijk, zocht naar gedragingen, opmerkingen van zijn kant en andere tekenen waaruit zou blijken dat men zich vergiste, dat het bij hem niet zo erg was.

Tijd verstrijkt. Nu een paar jaar later is hij de fase voorbij dat hij zich realiseert dat hij anders is geworden, niet meer de stoere man is. Hij heeft zich overgegeven aan de realiteit.

Ik heb inmiddels geaccepteerd dat de uiterlijke verzorging van je vader anders is dan dat jij vindt dat het moet zijn, zoals het vroeger was. Een heer, netjes op zichzelf. Zijn kleding en zijn omgeving piekfijn voor elkaar. Dat wordt lastig als je van chocolade houdt, bijna niets meer ziet en niet meer beseft dat chocolade smelt als je het lang vasthoudt.

Mij vader is nog slechts een schim van de vader die hij voor mij was. Zoals hij mij met zijn vermogen heeft opgevoed en heeft gevormd.

Op zondag ochtend. Samen met hem naar de kerk. Voor mij soms een opgave waarbij ik mijzelf even aan de kant zet om voor hem te zingen.

Hij is inmiddels van de meeste liederen de tekst vergeten. De Latijnse liederen en gebeden zitten er nog wel in. Heel bijzonder om op deze manier zijn achteruitgang te volgen. Waar houdt het op vraag ik me steeds weer af.

Ik realiseerde mij een paar weken geleden, toen ik een zondagochtend niet kon komen en die dag in de middag ging, dat hij wel degelijk het besef heeft dat ik er niet ben geweest. Bijzonder te ervaren dat je vader je heeft gemist ofschoon je vaak het gevoel hebt dat hij zich nauwelijks bewust is van mijn aanwezigheid als we stil naast elkaar zitten, als ik bij hem op bezoek ben.

Mijn moment van is 4 december, het Sinterklaasfeest. Hij had door wie Sinterklaas was, hij had plezier, hij moest lachen.

Over de cadeautjes was hij ook duidelijk. “Jij hebt dit geregeld hé?” hij lachte.

Toen ik weg ging gaf hij me een zoen. “Ik hou van je”, zei hij. Het maakte me blij. Heel even had ik weer het gevoel bij papa te zijn.

---

Luc Timmermans: echtgenoot van Maritza, vader, vriend, levensgenieter, het liefst met mate(n). Directeur van Ilpra Benelux BV.