Mijn moment voor 2012 is niet als één moment te benoemen. Eigenlijk was het vanaf het begin al een beetje naatje. Maritza, mijn vrouw, moest in januari worden geopereerd, een tweede, preventieve operatie die nodig bleek omdat één jaar eerder een operatie door een chirurg niet goed was uitgevoerd.
In maart werd er voor de tweede keer borstkanker geconstateerd. Een volledige borstamputatie tot gevolgd.
Het herstel is tot vandaag nog niet compleet. Alles wat er mis kon gaan is misgegaan. Heel veel ziekenhuis bezoeken en heel veel spanning, verdriet, onzekerheid en vooral tijd.
Toch zijn er in dit jaar zoveel goede “kleine” dingen gebeurt waardoor ik kan zeggen: ”het is het jaar van de kleine momenten”.
Als er niets te vieren is of er geen spectaculaire positieve dingen gebeuren ben je al snel geneigd om in het negatieve te verzanden.
Ik heb, met name dit jaar, ontdekt dat het de kleine dingen zijn waar ik energie uit haal. Een kaartje of een berichtje van vrienden met de boodschap dat er aan je gedacht wordt.
Twee kleine momenten toch even specifiek benoemd.
Henk-Jan heeft een monument gemaakt voor Maritza. Noem het maar een herinnering aan haar lijf voor de operatie. Uiteraard waren er verwachtingen, een beetje spanning. Het was een intiem moment dat luchtig werd door de manier waarop Henk-Jan hier mee omging.
Het gesprek aan tafel dat ik daarna samen met hem had maakte de dag compleet.
Ook heel bijzonder was het vieren van haar verjaardag in de tuin. Wij wilde deze verjaardag persé vieren, ondanks het feit dat zij de dag daarvoor nog een operatie had ondergaan. De hulp die we van bevriende buren hebben gekregen om alle voorbereidingen te doen zal ik niet snel vergeten. Omdat we met iedereen hadden afgesproken dat er niet over ziek zijn gesproken mocht worden was het gewoon een ouderwets gezellige avond.
Kleine momenten, daar ga ik voor!