Marc Dubach

Ich hab’ noch einen Koffer in Berlin

Een lange, magere vwo-scholier in een lange regenjas loopt mijmerend over het gigantische terrein van het ‘Sowjetisches Ehrenmal’ in Oost-Berlijn. Onder de indruk is hij. Hij kijkt naar boven. Ziet de wolken overtrekken. Oostenwind. Hoe cynisch denkt hij. Zij wel. Oost-Berlijn was hard.

Diezelfde jongen fotografeert vanuit de bus in West-Berlijn de cynische woorden ‘beton macht froh.’ Kreuzberg in een tijd toen de meeste hippe vogels van nu nog geboren moesten worden. Kreuzberg was hard. Het was 1986.

Twee jaar later stond diezelfde jongen in waarschijnlijk dezelfde regenjas voor een muur. Voor hem aan de verkeerde kant. Hij kreeg geen visum. Net nu zijn Oost-Duitse penvriendin aan de andere kant op hem stond te wachten. Een unieke ontmoeting zou het worden bij het ‘Weltzeituhr.’ Al schrijvend een beetje verliefd geworden op een meisje dat hij twee jaar eerder had leren kennen bij een meeting met de ‘Freie Deutsche Jugend’ in Oost-Duitsland. Hij ontmoette haar niet weer een keer. Berlijn was ineens ook hard voor hem.

De jongeman werd een volwassen vent maar bleef Berlijn bezoeken. Na 1989 veranderde de stad snel. Maar het was en bleef een gemankeerde stad. Hij hield daarvan. Het mooie zoeken. Of juist het lelijke waarderen. De historie opsnuiven, die nog veel groter was dan alleen de koude oorlog. Hij genoot van het urbane leven daar.

Het werd 2013 en op Facebook nodigde hij spontaan Eindhovense stadgenoten uit om samen naar Berlijn te gaan. Een elftal mensen reageerde positief en negen daarvan fietsen op 6 april van dit jaar mee door Berlijn. Eindhoven was zijn stad maar hij had toch altijd een beetje ‘Fernweh’ naar Berlijn. Ook een soort verliefdheid. Ze passeerden diverse malen de muur zonder enig probleem. Hij vertelde honderduit over Berlijn en waarom hij het zo gaaf vond. Hij was trots dat hij als ‘deskundige’ met mensen uit Eindhoven door de Duitse hoofdstad fietste. Dat deed hij toch maar even.

Na afloop tikte hij bij de Potsdamer Platz op een van de grote roze buizen. Een schouderklopje voor Berlijn dat mocht doorgalmen. Helemaal geen harde stad. Hij had vandaag boterzacht door haar hart gesneden. Niet om het stuk te maken maar om te laten weten dat hij verliefd was. Verliefd op een stad. Een liefde op afstand. Een liefde voor het leven. Dat moest maar eens gezegd worden.

Dus bij dezen: “Berlin, ich liebe dich!”

Marc Dubach is sinds 1990 online en heeft van zijn hobby zijn beroep gemaakt. Hij is online marketing en communicatiestrateeg met een eigen bureau. DOK040. Hij leidt je ook graag rond in Eindhoven en Berlijn. Marc is getrouwd met Wendy en heeft twee dochters.