Ik heb nooit kinderen gewild. Ik combineerde jarenlang bindingsangst met sensatielust. De date-koning van Eindhoven. Geen plaats voor rare baby-strapatsen.
Als ik op bezoek bij vrienden hun gehannes met kinderen zag was ik altijd weer heel blij dat ik alleen naar huis kon. De definitieve binding en de verantwoording wakkerden diepe angstbeelden aan. Kinderen zijn hinderen.
Totdat ik Wendy tegenkwam en ik uiteindelijk de knop zomaar ineens omdraaide. Van nooit naar graag in een oogwenk. We bleken ook nog eens een vruchtbaar stel en vrij snel na onze wens werden Juultje (2006) en Pleun (2008) geboren. De geboortes waren mooi maar ik werd er niet diep door geëmotioneerd. Het leek een logisch gevolg van onze plannen en ik voelde uiteraard wel hoeveel mazzel ik had en hoe mooi dit was. Maar het zoveel beschreven ‘oergevoel’ kreeg ik toen niet.
Daar was een gang en een rugzakje voor nodig.
13 augustus van dit jaar ging Pleun naar school. Een mijlpaal die mijn moeder graag had willen meemaken. Sterker nog; de datum waar ze naartoe leefde. Ook een datum die ze niet gehaald heeft. Ze stierf op 1 maart 2011. Mijn moeder had een ernstige ziekte en was uiteindelijk klaar om dood te gaan. Er was alleen één ding dat ze nog enorm graag had gedaan. Pleun ‘afleveren’ op de basisschool. Ze was gek op onze kinderen en paste iedere tweede donderdag op. Ze rollebolde met ze over de grond, las ze voor, knuffelde ze de hele dag. Het was een feest om bij Oma Mientje te zijn. Ze zag het als haar laatste taak om Pleun weg te brengen naar school.
En zo leefde ik naar die datum in augustus toe. Het deed me veel meer dan verwacht. Ik miste mijn moeder maar nog meer voelde ik een enorme band met mijn kinderen. Een oergevoel. Liefde die nooit meer over gaat.
In de hal deed ik Pleun’s rugzakje om. Ik dacht aan mijn moeder en wilde haar zeggen hoe goed de kinderen het deden en dat ze nog vaak naar haar vroegen. Ik wilde zeggen hoeveel ik van haar houd. Die band is er nog steeds. Een onlosmakelijke band.
Ik volbracht haar taak. Maar belangrijker nog was het besef dat ik definitief mijn bestemming heb gevonden. In Stratum met mijn gezin. Mijn kinderen een liefdevolle toekomst bieden. Dat is nu mijn taak. Of eigenlijk geen taak. Het is ten diepste wat ik wil.
Mama, ik ben een familieman. Precies zoals jij gewild zou hebben en precies zoals ik het nu wil.
Mooi Marc! Je mama zal trots op je zijn.
ontroerd…
*slik*
Wow.
Gewoon mooi en ontroerend. Week met mijn familie weggeweest en daar horen vijf kleinkinderen bij. Fijn om oma te mogen zijn, en voel met je mee.
Mooi hoor
Ontroerend mooi..
Mooi geschreven, man! Een blog naar m’n hart! Mooi dat jullie met z’n vieren nu in Berlijn oud en nieuw vieren! Knuffel voor jullie allemaal! X
Tnx allemaal! Wat een lieve en fijne reacties! Allemaal alvast ‘Guten Rutsch!’
En hoe blij ben ik al meer dan 6 jaar met deze wending 🙂 luf Joe! X
Heel erg mooi maar je kunt dat al iutmaken van hetgene je op facebook over je gezin zegt niet erg goed uigedrukt maar het beste wat ik kan doen een fijn gezin
Mooi verwoord, FamilyMarc.
mooi papa…
Prachtig…