Marcel van Driel

11 januari. Ik ben op weg naar Groningen voor schooloptredens en wil de volgende dag naar de David Bowie tentoonstelling in het Groninger museum. Op de koptelefoon zijn laatste en beste album in jaren: Blackstar. Dan komt het nieuws: Bowie is dood. Mijn grote muzikale held is niet meer. Hij kreeg 69 jaar.

29 januari. De moeder van een jeugdvriendin verruilt na een heftig ziekbed het tijdelijke voor het eeuwige. De crematie staat in het teken van de impact die ze had op het leven, haar gezin, familie, haar vrienden. Het verdriet van haar verscheiden weerspiegelt wie ze was in het leven: een bruisende aanwezigheid.

7 juli. Ik ben op het slotfeest van de basisschool van mijn kinderen. Mijn vrouw belt mij in tranen op. Haar vader en moeder zijn al fietsend aangereden door een tractor. Mijn schoonmoeder ligt in een coma, mijn schoonvader heeft het niet overleefd. Hij kreeg 74 jaar.

14 juli. Mijn schoonvader krijgt het afscheid dat hij verdient. Zijn familie is overgevlogen uit alle delen van de wereld om hem de laatste eer te bewijzen. Met tranen en verhalen vol liefde zeggen wij voor de laatste keer vaarwel.

22 augustus. Een Syrische vluchteling valt voor onze ogen uit het raam van zijn woning. Zijn neef, overgekomen uit Assen, legt uit dat het heel goed met hem leek te gaan, totdat hij een paar dagen geleden warrig gedrag begon te vertonen. ‘U heeft geen idee wat wij allemaal hebben meegemaakt,’ vertrouwt hij mij toe.

Nee, dat heb ik niet. Maar de impact van een plotselinge dood, daar weet ik inmiddels alles van. Want de afgelopen maanden staan bij ons in het teken van verlies. Mijn vrouw en haar zus raakten hun vader kwijt, mijn kinderen hun opa, zijn twee zussen hun broer. Mijn schoonmoeder is inmiddels weer bijgekomen, maar ook haar verlies is groot.

26 oktober. Mijn derde crematie dit jaar. De moeder van mijn beste vriend heeft op 70-jarige leeftijd afscheid genomen van het leven. Net als mijn schoonvader wordt ze geëerd voor wie ze was en voor wat ze betekent heeft in het leven.

In de comic ‘The Sandman’ klagen de overledenen tegen het personage Death dat hun leven te kort was. ‘You get what anyone gets. You get a lifetime,’ is haar antwoord, of je nou een baby bent of een bejaarde. Ik heb dat inmiddels in grote letters op mijn arm laten tatoeëren. Als reminder om het leven volledig te leven, te genieten van de mensen om mij heen, om de vier uur per dag die ik werk te besteden aan dat wat ik het allerliefste doe: het schrijven van verhalen die impact hebben op het leven. Om me niet druk te maken om zaken die alleen maar energie kosten en niets opleveren. Om mijn tijd niet te verdoen op social media, als ik op dat moment ook een boek kan lezen of een spelletje kan doen met mijn kinderen.

‘Je krijgt wat iedereen krijgt. Je krijgt een leven lang.’

Gebruik het goed.

19 gedachten over “Marcel van Driel”

  1. Je ziet/voelt het goed: je krijgt een leven lang en ik hoop voor jou dat het even rustig is met het afscheid nemen van mensen om je heen en je je leven kunt leven….

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven