Ik ben al twee jaar ziek. Depressie. Ik kan niet meer schrijven, niet meer optreden.
Het eerste jaar lig ik alleen maar op de bank. Boodschappen doen, koken, ik kan het niet. Mijn gezin beweegt om mij heen. Op kousenvoeten.
‘s Nachts slaap ik twee uur. Een uur aan het begin van de nacht en eentje aan het eind. Ik heb het gevoel dat ik doodga zonder te sterven.
Ik krijg medicijnen. Ze helpen niet. Nieuwe medicijnen. Hetzelfde resultaat. Weer iets anders. Ineens slaap ik tien uur per nacht. Lang leve de pillen.
Een ander antidepressivum lijkt aan te slaan. Soms. Mijn stemming gaat op en neer. Weken waarin ik weer redelijk functioneer als vader en als echtgenoot worden afgewisseld met periodes op de bank. Altijd maar die bank. Ik kan hem niet meer zien.
Ik krijg een mail. Of ik wil optreden op een school in Amsterdam. Het is een speciaal project en ik ben de afsluiter. Ik zeg ja en ik ga.
Het is geen succes. Het is de laatste dag voor de zomervakantie en niemand zit op mij te wachten. Het internet doet het niet. Ik geef alles, maar krijg weinig terug. Het is niemands schuld, maar toch voelt het als falen.
Bij ons is het inmiddels ook vakantie. De jaarlijkse camping op De Veluwe. Ik lees, beweeg en doe minder dan ooit. Maar ik leef. Een beetje in ieder geval. De bank is vervangen door een hangmat.
Een uitnodiging via De Schrijverscentrale. Ieder jaar nodigt het Beatrix College Tilburg een groep schrijvers uit om leerlingen van het VMBO en HAVO aan het lezen te krijgen. Ik zeg ja.
De avond ervoor: blinde paniek. Twee groepen van 60 tieners wachten op mij. Mijn laatste geslaagde optreden ligt in een ver verleden. Ik kan het niet, ik wil het niet. Ik ben vastbesloten: ik zeg het optreden af. Ik durf niet te gaan.
Maar wat als het nou lukt? vraagt een klein stemmetje in mij.
Ik ga. In de trein ga ik dood. In de kantine van de school word ik opgewacht door collega’s die ik bijna twee jaar niet gezien heb. Ik word bijna doodgeknuffeld. Ik zeg weinig, ik ben te angstig voor wat er komen gaat.
Ik ga naar het klaslokaal. Zet de websites klaar. Het internet doet het in ieder geval. Zestig kinderen komen binnen. De leerkracht begroet mij als een oude bekende.
Alle angst valt van me af. Twee keer een uur doe ik wat ik altijd deed. Ik vertel, lees voor, laat filmpjes zien, maak contact met de leerlingen. Ben grappig. Iedereen is laaiend enthousiast.
Pas tijdens de lunch vertel ik de school en mijn collega’s hoe bang ik was.
Het is eind december, 2019. Ik heb zojuist mijn eerste boek in twee jaar ingeleverd. Het is een AVI-boekje van 87 pagina’s en ik heb er drie maanden over gedaan. Voor 2020 staan er meerdere optredens ingepland. Ik kijk er naar uit, ik ben niet bang meer.
Ik leef.
Fuck de bank.
Marcel van Driel is jeugdboekenschrijver en spreker. Hij heeft meer dan 50 boeken op zijn naam staan. Zijn nieuwste boek “Onmogelijk Spel” verschijnt in 2020 bij Uitgeverij Zwijsen. marcelvandriel.nl
Ik ben er stil van, Marcel.
Krachtig!
*boks*
Wat ontzettend knap en dapper dat je je angst hebt doorbroken! En wat fijn dat je optreden zo goed ging. En een nieuw boek! Je bent op de weg omhoog. \o/
Mooi Marcel! Veerkracht is een groot goed. Soms duurt het even maar uiteindelijk..
Oh Marcel, wat fijn dat het steeds weer een stap beter gaat.
Wat een moedig verhaal, Marcel!
Van een diep dal opgeklommen naar wie het liefste bent. Ik hoop dat het velen laat zien de moed niet te laten zakken.
Achter de wolken schijnt altijd de zon…
Wat heerlijk om te horen dat het beter met je gaat. 3 Veel hartjes voor jou!
Weet niet eens wat te schrijven. Behalve dat ik het oprecht verdrietig vind, dat je deze ziekte overkomen is. Het leest als een 24/7 gevecht. En man, wat weet je er ondanks die energievretende ziekte er toch iets van te maken. Respect! -Ilse
Dank je Marcel, ik hoorde onlangs een podcast met jou – herkenbaar verhaal – althans… wat ik herken is dat rouw en depressie veel gemeenschappelijks hebben. Familie zijn. En dat bespreekbaar maken of erover schrijven in een grote behoefte voorziet. Kudos.
Mooi man. Je vindt de weg omhoog en al gaat dat langzaam, het gaat vooruit. Digitale knuffels voor jou.
Kippenvel Marcel. Stil van je.moed en kracht. Dikke knuffel! ?
Wow, Marcel. Respect. Tranen in mijn ogen. Want o wat gun ik jou genezing.
Herkenbaar, Marcel. Depressie vernielt alles.
Goed om te lezen hoe jij de hel te boven kwam.
Ik bereikte dat door niet meer te vechten, maar door m’n ziekte te omarmen.
Dit schreef ik er vijf jaar geleden over. Mogelijk kun je er iets extra’s mee:
https://joop.bnnvara.nl/opinies/depressie-wat-is-dat-eigenlijk
Zeer herkenbaar, Aad (al smaakte eten mij nog wel).
Jeetje, wat heftig, kippenvel weer… We kennen elkaar niet, maar heb wel met depressie te maken gehad (en daar hier ook over geblogd de eerste jaren). Heb je er al eens een jeugdboek over geschreven? Voor kinderen met een depressieve ouder? Hoe het voelt, wat je nodig hebt, maar ook: dat jij het als kind niet kan oplossen? Heb ik naar gezocht toen, niet gevonden…Wil wel met je mee denken als je behoefte aan hebt, liefs Harmke (harmke@zakelijkinbeeld.nl)
Hartjes voor jou!
Het klinkt misschien een beetje raar maar ik ben zo ontzettend trots op je. Ik weet hoe moeilijk het is om met een depressie leuke dingen te zien in je leven dus je mag ook echt heel trots zijn op jezelf. Het is soms lastig te zien hoever je al bent gekomen maar als het even niet meer gaat denk dan aan de gigantische stappen die je hebt gemaakt! Zoals sommige mensen hier al zeggen zou een (kinder/jeugd)boek over depressie (of andere mentale problemen) heel fijn zijn maar pak alles beetje bij beetje. Ik kan uit ervaring spreken dat teveel op je bord nemen je alleen maar verder achteruit zet. Anyways blijf zo door gaan en ik hoop dat je weer veel positieve energie gaat krijgen van schrijven ❤️
YEAH! Wat gaaf Marcel dat je het toch gedaan hebt! Wat een doorzetter ben je.
Goeie stappen, Marcel!