Een bloedhete dag in juni. Ik ben op weg naar de Ardennen. Voor een weekend met 20 onbekende mensen. Een weekend bedoeld om te pionieren. Om inspiratie op te doen. Om samen gave nieuwe projecten te bedenken. Om de wereld een beetje mooier te maken.
Maar.. ik ben moe. Thuisafgehaald is een fantastisch avontuur. Waar ik heel blij van word. Maar het is ook hard werken. Zeker in combinatie met kleine kinderen. Dus eigenlijk ben ik dit weekend te moe om zinnige, creatieve dingen te bedenken. Eigenlijk wil ik gewoon lekker in de zon mijn boek lezen. Wandelen. Mediteren. Lekker eten. Even helemaal niks hoeven. En vooral uitslapen!
Eenmaal in de Ardennen, blijkt dat we er bijna allemaal zo bij zitten… Ons inspiratie-weekend wordt snel omgedoopt tot een zelfzorg-weekend. We doen alleen waar we zin in hebben. Gelukkig zijn er een paar heren die zin hebben om te koken. Dus dat lekkere eten komt helemaal goed. De rest van mijn verlanglijstje ook. En meer. We zingen, zwemmen, wandelen en lachen heel veel. En… we wisselen uit. We delen dromen en missies. Maar ook moeilijke vragen en twijfels. We bespreken hoe het komt, dat een groep jonge mensen zo moe is. Ik herken bij de anderen een gedrevenheid om de wereld te veranderen. Maar ook de neiging om jezelf ondertussen voorbij te lopen. Gaan die twee altijd hand in hand?
Dit weekend niet. Want tijdens al dat ‘niets moeten’, doe ik ontzettend veel inspiratie op. Ik ervaar daar in de Ardennen, wat ik allang weet. Ik word niet gelukkig van al mijn prioriteiten-lijstjes en to do’s. Ik word gelukkig van zijn. Met al mijn aandacht in het hier en nu. Ik kom uitgerust en dolgelukkig weer thuis. Wanneer mag ik weer?!?!
Een week later pas ik het privé toe: een ‘ niets moeten dag’. Normaal op mijn vrije vrijdag, word ik opgejaagd door alles dat ik nog moet doen. Maar vandaag niet. Vandaag doen Kaatje (5), Evi (2) en ik alleen waar wij zin in hebben! En dus gaan we naar de speeltuin. Gewoon de hele dag. Ik geniet intens van het plezier van mijn dochters. Kaatje bijt zich vast in een nieuwe truc: slingeraapje. Ze gaat wel 80 keer van het klimrek af. Elke keer kan ze net een beetje langer en net een beetje verder. Ze heeft al die tijd een grote grijns op haar gezicht. Want het lukt! Ze eindigt met blaren op haar handen. Wat een doorzetter is ze. Ik heb tranen in mijn ogen van ontroering. En van trots.
Weken blijf ik in een ontspannen vibe. Ook terwijl ik hard werk. Maar ik kan het niet vasthouden. Langzaam ebt de ontspanning weg. Langzaam vragen de prioriteiten-lijstjes in mijn hoofd steeds meer aandacht. Laat ik me weer vaker opjagen door alles wat nog moet. Zonde. Maar ik heb tenminste even ervaren dat het ook anders kan!
Daarom plan ik in 2016 lekker veel ‘niets moeten dagen’. Mijn persoonlijke missie is om tegelijk ontspannen, energiek èn gedreven te zijn. In de speeltuin en op mijn werk!
Marieke Hart: sociaal ondernemer, oprichter Thuisafgehaald.nl, spreker deeleconomie, trainer actief burgerschap, gelukkig met Jan Thij en moeder van twee dochters.
Niets doen heeft 1 moetje, discipline… Keep it up en ik ben benieuwd wat 2016 brengt (niet halen dus;-))
“Niets moeten dagen” heb ik al 10 jaar (sinds mijn pensionering). Ik wil je niet ontmoedigen maar als het “in je zit” gaan ook die dagen weer vol! Met plezierige dingen…dat wel! Succes met je planning!
Mooi en herkenbaar! Dank voor deze fijne herinnering.
Heel erg mooi!
Heel erg leuk — en wijs.
Mooie ervaringen!
Ik voel wel wat spanning tussen een persoonlijke missie hebben en de “niets moet dagen”.. De missie schept verplichtingen en vooral verwachtingen van jezelf.. Een cocktail die gegarandeerd tot teleurstellingen leidt. Misschien dat daar die collectieve moeheid bij deze generatie overnemers vandaan komt?