Lauwe scrambled eggs, afbakpistoletjes en vette croissants met aardbeienjam uit een cupje, dat oneindig houdbaar lijkt. Slappe oploskoffie en een piepklein glaasje verse jus erbij om dit laffe ontbijt weg te spoelen. Perfect is het!
We zien elkaar maar een paar keer per jaar en kennen elkaar nog niet eens zo lang. Pas een jaar of drie geleden hebben we elkaar op Twitter ontmoet. We zijn heel verschillend en toch zijn woorden vaak overbodig. Al zijn er ook vaak heel veel woorden. Meestal via WhatsApp of Twitter, soms via de telefoon en nog minder vaak live. Onze omgeving wordt er soms gek van, dat ellenlange geapp dat vaak resulteert in hysterisch gehinnik om onze eigen en elkaars grappen.
We hebben het afgelopen jaar intensief beleefd met elkaar. Al was het grotendeels op afstand; zo voelde het niet. Samen sloten we begin dit jaar een persoonlijk ontwikkelingstraject af, dat we met zijn drieën volgden. Ieder met haar eigen verwarrende momenten, waardevolle inzichten en veel emoties. Vanuit compleet verschillende achtergronden, maar wel met de gedeelde behoefte om te ontwikkelen en groeien. Bewuster zelf aan het roer te staan.
Mijn ontdekkingsreis was geweldig, maar eindigde al snel na terugkomst in een anticlimax met vooral veel verwarring. De route en het proces waren me in de maanden daarvoor heel duidelijk geworden: ik begreep alles en dacht dat ik de theorie omarmd had. Ik kon de wereld aan! Maar tussen denken en het ook voelen en (be)leven bleek een behoorlijke kloof te bestaan.
Enorm frustrerend, want ik had me toch enorm ingespannen en me volledig opengesteld voor alle nieuwe ervaringen? Ik redde het niet op de mij bekende, stabiele accu van gedrevenheid. Hoe meer ik mijn best deed, hoe lastiger het werd. Over naar plan B. Vertrouwen hebben en vertragen en dingen op energie gaan doen, in plaats van op kracht. Minder plannen maken, minder doelen stellen, soms zelfs mensen teleurstellen: ratio op ‘mute’, gevoel aan. Bah, dat deed pijn.
Het werd stiller in de appgroep en stiller in mij. Ik begon mijn inzichten eindelijk te voelen. Het zelfvertrouwen en de eigenwaarde die ik tot kort daarvoor lastig aan kon kijken, durfde ik nu te omarmen. Het voelde zelfs goed. De ontspannen daadkracht had zich eindelijk ook meester gemaakt van mij. Wat een opluchting en wat een krachtig gevoel!
Na een lunch met gedeelde dikke tranen, een wandeling door het bos, de lucht die oranjeroze kleurt (en we alle drie op onze eigen manier vastleggen) en een diner met appelmoes en mooie gesprekken, zoeken we onze hotelkamer op. Huppelend over de gang. Ik althans; wij alle drie schaterlachend.
Morgen staan we vroeg op om de zonsopkomst te zien op de Veluwe. Echt!
Het is tien uur en we ontbijten samen, op bed. Met zompig roerei. En intense vriendschap. Ons moment. Mijn moment. Dankjewel lieve M’s.
Ik ben Marieke Heesakkers en ik verbind het liefst duurzaam en met impact. Dat doe ik zakelijk bij Berkvens Deursystemen en als zelfstandig marketingstrateeg. Ik houd het meest van Misha, Floor en Renske, de natuur en yoga en geniet intens vaak en van veel.
Fotograaf portretfoto: Sander van der Torren: http://www.torren.nl/
herkenbaar, de valkuil van het ‘door hebben’ , en dan…
Weer een heel mooie beschrijving van jouw gevoelspad dit jaar, gaaf! Dierbaar, koesteren, voelen……. powergirl!!
Dankjewel lieve Wendy!