Marina van Dongen

Foto: Anne Helmond

Het is herfstvakantie en mijn Griekse moeder is een week overgekomen. Toen ik de logeerkamer voor haar opruimde, vond ik de videoband van onze trouwdag terug. Net als vele andere mijlpalen in mijn leven, heeft ze die dag gemist omdat ze me voor adoptie moest afstaan. Nu, ruim zeventien jaar na mijn trouwen, zitten we samen op de bank en kijken naar de film.

Het kost me moeite om me te concentreren. Ik ben gespannen en kijk steeds opzij om haar reacties te peilen. We zien het bruidspaar onder luid applaus de bruidstaart aansnijden. Plotseling draait de camera weg, mijn Nederlandse adoptiemoeder verschijnt in beeld. Ze houdt een speech. Met verstikte stem vertelt ze de aanwezigen hoe moeilijk het voor haar is dat haar man deze dag niet meer kan meemaken en dat ze niettemin het bruidspaar een gelukkig leven toewenst.

Net als toen voel ik ergernis: het ging weer allemaal over haar emoties, haar gemis. Dat ik mijn vader die dag moest missen, kwam in haar verhaal niet voor.

Mijn Griekse moeder verstaat er natuurlijk niks van en vraagt: waarom kijkt ze zo? Is ze niet blij dat je met deze man trouwt? Ik leg in mijn steenkolen-Grieks uit dat het gaat over mijn vader die zeven jaar eerder was overleden en die ik nog elke dag mis.

Ze knikt begrijpend. ‘Hij was aardig’, zegt ze. ‘Hij sloeg z’n arm om me heen en troostte mij toen ze je gingen meenemen. Hij beloofde dat hij goed voor je zou zorgen. Maar die vrouw bleef op een afstand en keek zó (trekt een kwaad gezicht). Ze heeft geen woord tegen me gezegd.’

Er trekt een schaduw over haar gezicht. Ze staat op en gaat een sigaretje roken in de tuin.

Ik kijk naar haar terwijl ze in de tuin rondscharrelt en denk aan de bruiloften die ik alleen van foto’s ken. Het feest van mijn beide Griekse halfzussen die op één dag trouwden om de kosten te drukken. De trouwerij van mijn halfbroer, de ‘Onassis’ van de familie. Hij pakte groots uit met een echte big fat Greek wedding, er waren zelfs gasten uit de Griekse tv-wereld! En op vrijwel elke foto staat mijn Griekse moeder in een feestelijk gewaad, glimmend van trots.

Ze is terug uit de tuin, om haar heen hangt de scherpe geur van goedkope, Griekse sigaretten. Inmiddels is op de video het feest losgebarsten. Op een volle dansvloer dans ik met mijn kersverse echtgenoot, de camera zoemt in op mijn lachende gezicht. Mijn moeder wijst naar de tv en klakt met haar tong: ‘Fotomodèlla!’

Even zie ik een glimp van de trotse blik waarmee ze op míjn trouwfoto’s had moeten staan.

Het glamourhuwelijk van mijn Griekse broer hield geen stand. Hij heeft nu een nieuwe verloofde dus misschien komt er weer een bruiloft. Ik hoop dat ik er erbij mag zijn. Je kunt een gemist verleden niet inhalen, dus laten we dan in godsnaam maar nieuwe herinneringen maken.

Ik ben Marina van Dongen (@marinalog), journalist en schrijver. Mijn boek De Adoptiemonologen verscheen in 2013. Sindsdien verschijn ik geregeld in de media om over adoptie te praten, en verzorg ik presentaties en workshops over dit onderwerp. Ik woon in Hilversum met mijn man en onze twee dochters. linkedin.com/pub/marina-van-dongen/0/857/64b