Marina van Dongen

Op woensdag 16 oktober 2013, ’s middags om kwart voor vier beklom ik, stram van zenuwen, het podium in het Utrechtse Hofman-café. Ik nam de microfoon aan van m’n uitgeefster en ging achter het katheder staan. Tot zover ging alles goed: ik was niet op m’n torenhoge hakken door m’n enkels gezakt en languit op de vloer beland, zoals ik ’s nachts nog had gedroomd.
Het geroezemoes in het zaaltje verstomde. Er klonk nog wat gerinkel van glazen die werden neergezet. Toen was het stil.
Ik vouwde de A-4tjes met mijn toespraak open en keek de zaal in. Vooraan zaten mijn dochters in hun feestelijke jurken die we voor deze gelegenheid hadden gekocht. Mijn man stond bij het raam, z’n iPhone in de aanslag, klaar om te filmen. Ik zag mijn schoonfamilie en mijn vrienden die vrij hadden genomen om bij de presentatie van mijn boek te kunnen zijn. En verspreid door de zaal stonden en zaten tientallen mensen die ik in het afgelopen jaar had leren kennen toen ik ze interviewde voor het boek. Wat een kleurrijk gezelschap was het: Melanie uit Colombia, Hilbrand uit Zuid-Korea, Ruben uit Peru, Steven en Barbara uit Libanon, de Oostenrijkse Tamara. Ik zag Bukuru uit Burundi en Talitha uit Haïti. Er waren Indonesiërs, Indiërs en Nederlanders van een gemengde afkomst. En natuurlijk Grieken: Nikos, Jan Willem, Caroline… oké, er staan relatief veel Grieken in het boek, maar dat zal niemand me kwalijk nemen omdat ik zelf Grieks ben.
Ik schraapte m’n keel en begon te spreken. Eerst een grapje (goddank: ze lachen!), daarna bedankte ik de mensen die mij hadden geholpen dit boek te schrijven. Ik vertelde over m’n drijfveer: dat ik al heel lang vond dat er een boek moest komen waarin volwassen geadopteerden vertellen hoe het was om afgestaan te zijn door je natuurlijke ouders en op te groeien bij een ander gezin. Een boek dat laat zien dat de impact van een adoptie veel groter is dan je in programma’s als Spoorloos te zien krijgt. Het afgelopen jaar had ik dertig mensen hiervoor geïnterviewd en hun verhalen, met dat van mezelf, opgeschreven. Bepaald geen makkelijk proces: ik had me nog nooit zó geadopteerd gevoeld als tijdens dit project!
Mijn toespraak naderde z’n voltooiing. Ik hoefde alleen nog het eerste exemplaar aan te bieden aan de oudste en beroemdste geadopteerde uit het boek: zangeres Liesbeth List. Terwijl ik memoreerde hoe ik haar in haar mooie appartement had geïnterviewd, realiseerde ik me dat ik haar helemaal geen boek kon geven want dat was ik vergeten mee te nemen toen ik het podium beklom. Het kwam goed: m’n uitgeefster gaf me alsnog een boek dat ik aan Liesbeth overhandigde. We omhelsden elkaar en er klonk applaus.
Iemand gaf me een glas champagne, de mensen kwamen in beweging. Er ontstond een lange rij achter in het café bij de tafel vol stapels boeken met op de cover mijn babyfoto en een trots stempel: De Adoptiemonologen.
Mijn boek, het was volbracht!

Ik ben Marina van Dongen (@marinalog). Ik ben kunsthistoricus en journalist. Ik schrijf artikelen en columns voor tijdschriften (Libelle, Happinez, Hollands Diep, Nouveau) en, nog liever, boeken. De Adoptiemonologen is mijn eerste boek over adoptie. Ik woon in Hilversum met Menno, Sophie (1998) en Anna (2000).