Mariska Haitink

Ik was al een tijd ontzettend moe, we hadden net weer een grote verbouwing achter de rug en ik dacht dat de hectische jaren met jonge kinderen, een drukke baan en een klushuis hun tol hadden geëist. Ik wilde het anders, maar wist niet goed hoe en ging daarom maar door, bang om op de bank te gaan zitten en er nooit meer af te komen.

Tot vrijdag 22 januari de tijd even stilstond. Ik had die middag een afspraak bij mijn huisarts omdat een pijnlijke knobbel onder mijn oksel maar niet wegging. Mijn huisarts wist direct dat het niet goed was en regelde voor mij een spoedafspraak op de mammapoli. Ik dacht: ‘Dit is niet echt, dit gaat niet over mij’. In een roes reed ik naar huis waar de paniek genadeloos toesloeg.

Tegen beter weten in hoopten we nog dat het loos alarm was, maar die maandag werd onze angst bevestigd. Er zat een tumor in mijn borst en de knobbel onder mijn oksel bleek een uitzaaiing op een lymfeklier. Allerlei onderzoeken volgden, want waar zat het misschien nog meer? De onzekerheid over je lot is ondraaglijk, de angst verlamt je. Tijdens mijn donkerste uren ontstond er ook een oerkracht, ik zou dit niet gewoon maar laten gebeuren, ik zou mij niet neerleggen bij het ergste. En het gekke was, ik ervoer ook een soort van opluchting, ik hoefde even helemaal niets meer! En dat voelde stiekem ook wel fijn.

De week erop kregen we de uitslag, geen verdere uitzaaiingen gevonden! De behandeling, die bestond uit chemotherapie, een operatie en bestralingen, zou gericht zijn op genezing!  Vooral de chemo’s waren zwaar. Ik vond het verschrikkelijk om me naar te voelen, dat de wereld doordraait en ik aan de zijlijn moest toekijken! Tegelijkertijd voelde ik me zo dankbaar, want de reacties van mijn omgeving waren overweldigend! De wetenschap dat er aan mij is gedacht, heeft me enorm veel kracht gegeven. De behandeling was succesvol en op 31 augustus had ik de laatste bestraling. Begin september waren mijn man en ik 5 jaar getrouwd en we hebben een feestje voor al onze dierbaren gegeven om het leven te vieren.

De angst dat de kanker terugkomt is er, ik heb het vertrouwen in mijn lijf verloren. Maar het heeft me ook iets goeds opgeleverd, ik heb de tijd gekregen om na te denken, om in te zien wat belangrijk is. Ik ben het leven intenser gaan beleven en ik voel me een gezegend mens, mijn man is mijn steun en toeverlaat, heb twee kanjers van meiden, een geweldige familie en veel lieve vrienden. Het roer hoeft niet om, ik heb mijn werk ontzettend gemist! Ik houd van de drukte en hectiek in de school, het werken met pubers en voel mij gewaardeerd door mijn collega’s. Ik wil het echter wel anders gaan aanpakken en met de hulp van een coach leer ik de balans te vinden tussen moeten en mogen, rust voor zaken die moeten en meer genieten van dingen die mogen!

Mariska Haitink is getrouwd met Jaap Lueks en samen hebben ze twee dochters van 10 en 8. Ze is werkzaam als zorgcoördinator/docent Nederlands op het Staring College in Lochem.