Mijn moment van 2017 is een aaneenrijging van meerdere momenten naar één plotseling besef…
Ken je dat gevoel dat je ondanks het feit dat je het meisjesstadium allang voorbij bent, jezelf nog steeds een meisje voelt? Ik heb dat ook. Nog steeds vind ik het raar wanneer men mevrouw tegen mij zegt, terwijl er soms mensen in mijn training of coaching groep zitten die mijn kinderen zouden kunnen zijn..
Ik mijmer onderweg in mijn auto, met een muziekje op, over wat ik allemaal mee maak dit jaar. Mijn leasedochter die 16 jaar geleden mijn leven in kwam huppelen en op 5 maart een geweldige dochter kreeg. Mijn vader die, dit jaar 83 jaar geworden, plotseling een herseninfarct kreeg. Opeens geen vanzelfsprekendheid dat hij nog lang bij ons is. Mijn schoonvader overlijdt. Een dierbare vriend die te horen krijgt dat hij ongeneeslijk ziek is. Wat gebeurt er toch allemaal?
Op zich zou je denken de normale perikelen die in een leven voorbijkomen. Maar bij mij komen ze opeens behoorlijk binnen. Tel daarbij op dat dit mijn laatste jaar is in mijn veertiger jaren. Volgend jaar word ik vijftig. Nu ben ik niet het type dat het erg vindt om ouder te worden. Integendeel, ik vier het leven en ben blij met elk jaar dat ik erbij krijg. Maar toch..
Ondertussen studeer ik en omarm ik het leven lang leren. Ik begin aan mijn onderzoek en afstuderen. Elke week begeef ik mij onder studenten en voel ik mij jong alsof ik net aan mijn carrière begin. In mijn werk heb ik gekozen om een specifieke richting uit te gaan. Wat niet makkelijk is naast mijn studie en nog niet meteen tot de gewenste opdrachten leidt. Even slikken, mijn geduld wordt op de proef gesteld.
Ik ben verdrietig, ik ben blij. Ik maak mij ongerust én heb het gevoel dat de wereld nog aan mijn voeten ligt. Is dit het door mij zo verafschuwde verhaal van mensen om mij heen die verzuchten dat ze oud worden?
Baby’s hebben regeldagen. Door een groeispurt krijgen ze andere behoeftes en moeten zij in een nieuw ritme komen, dat past bij de nieuwe fase waar zij in komen.
En ineens weet ik het. Dat is het.. Ik kom tot het besef dat ik een regeljaar heb…
Ik ben Maritza Fellinger. Ik woon samen met man, hond en kat op een woonark in Wilnis. Ik begeleid organisaties op een positieve en daadkrachtige manier met verander vraagstukken. Waar wil jij naartoe met jouw organisatie?
“sprongetje maakt”, mooi inzicht en goed beschreven zeg!
Mooi!! Een regeljaar!! Zo herkenbaar wat je schrijft, dank voor het delen!
Mooi omschreven. Ik zit ook nog in mijn meisjesstadium. Misschien dat ik komende jaar een sprongetje maak.