Maritza Fellinger

Al jaren wist ik dat dit moment er aan zat te komen. De laatste jaren waren een rollercoaster met jou. Meerdere malen dacht ik dat ik afscheid moest nemen en dan toch krabbelde je weer op. Toen ik 13 jaar geleden ziek werd en minimaal een jaar uit de roulatie zou zijn, riep ik meteen ohh dan kunnen we eindelijk een hondje nemen!! En zo kwam je in ons leven. Vooral het eerste jaar waren we onafscheidelijk. Jij zorgde ervoor dat ik elke dag wel naar buiten moest. Jij zat op mijn schoot toen het onvermijdelijk was dat al mijn haar eraf ging en je liet mij lachen met je rare capriolen. Ook als er even niks te lachen viel.

Ondanks het feit dat veel mensen een vooroordeel over jou hadden, waren er nog meer die heel gek op je waren. Voor mensen was je de liefste, voor andere honden helaas een drama. De zondagen naar training, samen met je grote vriendin Saar waren een feestje. We trokken een neus naar iedereen die niks van je moest hebben. Keer op keer werd je de beste van de klas. Je vond het heerlijk om te werken en te leren. Heel vaak trokken we er samen op uit. Naar het bos, de zee, samen in mijn cabrio met jouw neus op mijn arm.

Helaas was je qua gezondheid minder sterk. Je kreeg een hernia en bleef je kwakkelen. Dan weer een tijdje ging het goed en dan weer was het zo slecht dat we dachten dat je het niet langer volhield. Je liep slecht, maar ging maar door. Spelen met de bal of gewoon lekker knuffelen op de bank. Hele verhalen kon ik je vertellen en altijd was je het met mij eens. Geduldig zat je bij me en voelde je haarfijn aan als ik wat troost nodig had. Mijn maatje. Achteraf hebben we je misschien wel te lang bij ons willen houden, ik weet het niet.

Eind vorig jaar ging het zo slecht dat we dachten dat je het nieuwe jaar niet meer zou halen. Ook nu weer verraste je ons en ging je naar een algehele breakdown weer lopen. Totdat de dierenarts aangaf dat het beter was om je te laten gaan. Het hoefde niet meteen maar het was duidelijk dat je pijn leed. En hoe graag ik ook zou willen dat je van ouderdom, in je eigen mand, een keer niet wakker zou worden, het laatste wat we wilden is dat je pijn zou lijden.

Op maandag nog een keer naar de dierenarts en op vrijdag kwam de dierenarts om je in te laten slapen. Eén van de slechtste weken die ik ooit gehad heb… De laatste keer met je naar het bos, de laatste keer eten geven en de laatste knuffel voordat je insliep, op 17 mei, met je hoofd op mijn knie. Nu maanden later mis ik je nog steeds. Ik kan nu wel glimlachen om alle mooie momenten die we samen gehad hebben en zelfs genieten van ons nieuwe hondje. Maar vergeten.. nooit, lieve Tommie.

Maritza Fellinger, organisatiecoach: “Hoe je kijkt maakt wat je ziet” maritzafellinger.nl