Oma Stien
Oma Stien is heen gegaan en we missen haar allemaal.
Met een leeftijd van 98 jaar haalde ze net niet de 100 jaar.
Eigenlijk was Oma Stien helemaal niet mijn oma, maar de grootmoeder van mijn vrouw.
Toch was Oma Stien was ook een beetje mijn oma. En dat was ze van velen, bleek wel uit de vele mensen die hun laatste respect kwamen tonen. Bij veel oudere mensen op deze leeftijd mag je dan een halflege kerk verwachten, met eigenlijk alleen wat familie en de mensen van het verzorgingstehuis. Bij Oma Stien was dat anders, bij haar zat de kerk vol met mensen van alle leeftijden. Oma Stien was namelijk nooit gestopt met ‘vrienden maken’.
Hoe mooi is het als je tot zo’n lange leeftijd zoveel levensvreugde mag hebben?!
Mijn moment dat ik wil delen gaat ook over deze uitvaart. Maar niet voordat ik nog even wat meer over mijn band met mijn eigen Opa Derk heb gezegd.
Opa Derk was ook zo’n man waar ik graag bij in de buurt was. Hij was weliswaar veel jonger toen hij stierf, maar ik herkende veel van zijn manier van praten in de gesprekken met Oma Stien.
Ook de begrafenis van Opa Derk was mooi, maar eigenlijk vooral omdat het om Opa Derk ging. Niet vanwege de entourage. Sober lag hij opgebaard in de gereformeerde kerk van zijn eigen kleine plattelandsdorpje, waar ik vroeger zelf ook woonde. Destijds was dit enige vorm van uitvaart die ik kende. De open kist stond in een bruine gekoelde vitrinekast met een glazen plaat zodat je daardoor naar de overledenen kon kijken. Ik vond het altijd maar luguber. ‘Blijkbaar is dat intensief koelen hard nodig’, bedacht ik me altijd. Ik heb helaas van heel wat mensen afscheid genomen bij diezelfde glazen kist. En dat wende nooit.
Door de hele entourage ben ik nooit in de gelegenheid noch in de verleiding gekomen de baar nog een keer aan te raken. Zelfs niet bij mijn eigen moeder.
Hoe anders ging het bij Oma Stien.
De uitvaart van Oma was in handen van het oude buurmeisje van mijn, die inmiddels al jaren in de een uitvaartverzorging zit. Misschien wel mede daardoor was de sfeer heel persoonlijk. Bij de condoleance stond Oma, met open kist -zonder een hele vitrine er omheen- mooi opgebaard achter in de kerk. De condoleancerij, waar wij als familie stonden opgesteld, ontstond niet ver van haar af. Zo zag ik dat ons dochtertje Saar genoeg kreeg van het bidprentjes uitdelen en besloot nog even een momentje met Omama te nemen. Ikzelf stond nog naast mijn vrouw vele handen te geven en kon daar niet weg.
Stiekem bleef ik op letten hoe Saar oma intens aankeek en toen heel voorzichtig haar handje in de kist stak en oma’s hand pakte. Wat stoer! Zo mooi en intens.
Aan het einde, vlak voor het sluiten van de kist, gingen we als familie de sieraden van oma afdoen. Iedereen stond rondom Oma’s kist. Opeens zegt Nolet (de uitvaartverzorgster): “Wie wil haar ring af doen?” Tot mijn verbazing stap een neefje van amper 13 jaar naar voren en haalt heel voorzichtig de ring van haar vinger. Daarna deed een ander achterkleinkind oma haar ketting met kruisje af.
Ik wist niet dat dit zo kon. Ik had dit ook zo graag bij mijn opa gedaan.
Opa mijn oude gabber, zonder zijn glazen doos!
“En Saar”, vroeg ik toen we naar huis gingen, ”Ik zag dat je oma nog even een handje gaf, hoe was dat?”
“Koud!” zei ze, “Maar oma had nog wel steeds hele zachte handen!”
Mark Veldpape is de vader van Saar, de man van Marielle Nijhuis en Organisatieontwikkelaar bij Questionmarks|Verantwoord Ondernemen.
Wat een lieve omschrijving van droevige gebeurtenissen Mark! Mooi!
Daar sta je dan mooi, tussen jong en oud. Ik pink een traantje weg.