Op 8 januari 2011 is onze Saar geboren. Direct al een wereldmeid! Dus laten we het daar eens over hebben. Dit is mijn moment van 2011. Ik ben papa geworden. Wat een prachttaak is dat, als je tenminste zo’n ongelooflijk lief kind krijgt als onze Saar. Als ik echt maar één moment mag noemen dat is dat het volgende geluksmoment: Als jonge ouder weet je dat je ’s nachts eruit moet om je kindje een fles te geven. Menigeen hoor je hier tegen op zien of klagen. Maar ik was al gewaarschuwd. “Mark, jij gaat dat alleen maar fantastisch vinden.” (dank aan @SandraVanKolfschoten). En dit klopt. Ik vond het fantastisch! Niets zo mooi als midden in de nacht je lieve dochtertje vasthouden en knuffelen, terwijl ze lekker haar flesje drinkt. Alles stopt om je heen, de wereld bestaat niet, iedereen slaapt en alleen zij en jij doen er nu even toe.
De omgeving werkte ook mee, moet ik erbij zeggen. Gelukkig heb ik een uiterst creatieve vrouw. Op onze slaapkamer was er op voorhand al nul ruimte voor iets wat zou lijken op een wiegje. Dus hebben we de overloop op zolder omgetoverd tot een babykamer. Diverse gezichten betrekken nu waarschijnlijk al alleen bij de gedachte. Toch is dit wondergoed gelukt. De CV werd verstopt achter een mooi gordijn van rode stof, dat speciaal op maat werd genaaid door mijn lief. En ook de muur werd baby-rood met schattige roze IKEA-lampjes erop. Verder was er precies plek voor een lief ledikantje en een commode. Voeden gebeurde op een klein krukje wat net tussen beide meubels paste, pal voor de deur naar de slaapkamer. Op de onderste plank van de commode, naast de voorraad luiers, stond een klein tasje met een verse babyflesjes, de voedingstoren voor 2 a 3 voedingen en een thermosfles met heet water wat met koud werd aangelengd tot de juiste pink-temperatuur.
Bij de rode gloed van de roze lampjes, de rode muur en het fijne gordijn, zat dan een klein meisje met rode babyhaartjes en knal blauwe ogen aan haar flesje te lurken. En dat is dan mijn dochter, voor altijd!
Echter op een gegeven moment kun je het niet meer maken om je kind alleen het bovenste gedeelte van de hal te gunnen. Niet dat het te koud was, nee juist te warm. Het werd op een gegeven moment zomer en onze zolder staat pal op de zuiderzon. Om niet een Gestoofd Saartje te krijgen, werd het nu echt tijd om plan B in werking te stellen. Het werd de volgende oplossing. Saar krijg, uiteraard, haar eigen kamertje. Maar dit ging niet zonder slag of stoot. Toen Mariëlle bij mij introk heb ik met veel bombarie een eigen vrijstaat geclaimd in de vorm van een eigen kamer. Ik heb een andere stijl van ordenen, ziet u. Maar met de komst van Saar werd mijn domein drastisch ontruimd en chemisch gereinigd. Ten midden van de voorheen Vrijstaat Mark kwam nu een EXPEDIT-scheidingskast, met aan weerszijde een EXPEDIT-bureaublad. Zo hadden we ieder onze eigen plek. En ik moet zeggen, so far so good.
Thuis. Nooit gedacht dat ik in krap 2 jaar zoveel met het woord ‘thuis’ te maken zou krijgen. Eerst was de gedachte dat mijn huis ook een thuis voor mijn grote liefde zou kunnen zijn, een onmogelijkheid. Maar het lukte. Toen de gedachte dat mijn eigen vrijstaat in huis opgegeven zou moeten worden. Waar was ik dan nog mezelf? Maar na een paar verschrikkelijke weken ziekenhuis weet je opeens pas echt wat ‘naar huis gaan’ betekent. En niet alleen of met zijn tweeën, maar met een kleine meid die je groot wilt zien worden in jouw eigen huis.
En nu het gewone leven weer is begonnen, weet ik waar ik zo snel mogelijke naartoe wil als ik aan het einde van de dag klaar ben met werken. Thuis is waar mijn lieverds zijn.
Rot op met die eigen vrijstaat, papa is thuis, let the party begin!
Mijn moment met Mark…was tijdens het Reizend Boekfestival op 17 juni bij de Tussentijd. Trefzeker gevangen in deze video van Guido Crolla http://vimeo.com/25405469.
“Ik ga zitten rrrrrrrrr, ik mediteer rrrrrrrrr”
“Ik heb daar zo ontzettend weinig mee, met stil zijn in mezelf”
Leuk je te leren kennen!
@Caroline het genoegen is geheel wederzijds!
@iedereen Mocht je het hebben gemist, m ijn zakelijke escapades zijn te volgen op:
– Twitter @questionmarksnl .
– http://www.questionmarks.nl
Zie je wel
Ik zei het toch 😉
Jeetje Mark, jammer hoor ik dacht dat jij een kerel was, maar bij het lezen van dit bericht begin ik echt te twijfelen. Het is maar een kind kom op nou. Thuis……thuis is voor de buis, onderuitgezakt met een pot bier en chips en geen gezeur aan je hoofd van vrouw of kinderen. En zeker niet op zondagavond net voordat studio sport begint.
Nu even van man tot man…….wat een schatje die kleine en wat ruiken ze lekker naar zwitsal, dat gekir en dat lachje. Is toch prachtig en zeker als je na je werk de voordeur weer opendoet en je kijkt in die ree oogjes. Heel veel plezier ermee, iets mooiers bestaat niet (na studio sport), geniet ervan.
Groet van een ervaren vader van 2 dochters.
…. Wat een prachtig verhaal: Trotse pappie die zo goed weet wat voor kwetsbaar bezit hij in handen heeft met zijn twee meisjes.
Blijf intens genieten van en met elkaar!
Lfs Alice