Martine Hamminga-Millet

Duizenden woorden, herinneringen ervaringen vlogen door mijn hoofd voordat mijn pen eindelijk het papier raakte. Het moment kwam binnen, het klopte niet meer voorzichtig aan. Natuurlijk wist ik al een poos waar ik over zou schrijven. Maar ja, ik ben ook vrouw, stel je voor dat er nog een “beter” of “mooier” moment voorbij zou komen. Ik wilde het zeker weten, yeah right. De schatkist met herinneringen is eindeloos, maar 28 september 2013 staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. De dag dat onze zoon Joep acht jaar werd en….

In aanloop naar zijn verjaardag vroeg Joep ons heel subtiel waarom oma Lois ( mijn biologische moeder uit Zuid Afrika) vorig jaar wel op Eva’s verjaardag kwam. En waarom Opa Allen ( mijn biologische vader uit Amerika) of oma Lois niet bij hem op zijn verjaardag kwam. BAM, dat komt binnen. We hebben er gewoon nooit bij stil gestaan. Het zorgde er wel voor dat we er vanaf dat moment alles aan gedaan hebben om een van de twee uit te nodigen om er op Joep zijn verjaardag bij te zijn. ( er zaten wel tien boze engeltjes op onze schouder)

Ons voornaamste doel werd, Joep een “perfecte” verjaardag te bezorgen. En die perfectie zou hij dan herkennen aan harmonie, liefde, volop cadeautjes, taart en onverdeelde aandacht. Het plaatje had zich warm genesteld in mijn verwachtingen. Alles zou kloppen, toch?

De ochtend van 28 september begon zoals ik het mij had voorgesteld. Joep was blij, opa uit Amerika was gekomen met zijn vrouw, we ontbijten lekker lang met zijn allen en Joep was hieper-de-piep blij van de cadeautjes en glunderde. Wij glunderden mee. De tafel was gedekt, de ballonnen juichten met ons mee en niets kon onze dag verpesten, toch?

Op het raam werd ineens hard geklopt, opa Topper (de vader van mijn man), stond wit weggetrokken ons tot actie te manen. Ik dacht nog:” Moet dat zo?”

Iets met Lotje, ons lieve witte poes….

Toen ging alles snel. Op de perfecte verjaardag van onze lieve Joep, is onze poes Lotje overleden. Overreden door een auto. Vanaf dat moment liep alles door elkaar heen, tranen van verdriet, ongeloof, afschuw en Joep die zei dat het oneerlijk is, dat dit niet mag. En dat hij jarig is, en dat op zo’n blije dag niet zoiets verschrikkelijks zou mogen gebeuren. Alsof er een scenario klaarlag, nam iedereen een rol. Troosten en ruimte geven voor de tranen die er waren. Een gat graven. Kaarsen zoeken. Afscheid nemen van ons lief vriendinnetje met een prachtig ritueel. Samen zijn.

En dit in het bijzijn van mijn vader, de oude ziel, die als geen ander de dag terug kon geven aan Joep. Happy birthday, Joep. Ik moest denken aan de woorden die mijn biologische vader in het prille begin van onze kennismaking ooit tegen mij zei. “Don’t try to control the universe, let the universe control you”.

Hij keek mij aan, en wij begrepen elkaar.

Ik ben Martine Hamminga-Millet, trotse moeder van Eva (10) en Joep (8). Geadopteerd. (zie Mijn moment 2012). Ik ben sinds begin december werkzaam als sales- en marketingmanager bij Stenden Hotel in Leeuwarden. Ik ben dol op hospitality , wijn en spijs. Ik hou van verbindingen en organiseer mede SMC050 in Groningen.