What’s in a name?
Bijna 42 jaar geleden werd een jong meisje van 16 in Kaapstad per ongeluk zwanger.
Ik ben een van die gelukkige mensen die, zonder Spoorloos, mijn biologische ouders heeft gevonden. Sinds zij in mijn leven zijn gekomen, worden alle zaken op de stippellijntjes ingevuld. Ik, die misschien wel het meest twijfelde aan het aangeboren-aangeleerd verhaal moet, blij, toegeven dat het allesbehalve Tabula Rasa is. Er zit al iets in, iets wat van mij is, een karakter, mijn karakter, wat heerlijk.
Nu ik zelf ook moeder ben, van twee prachtige kinderen, kom ik zo af en toe mezelf tegen. Op zich is daar niets mis mee, maar sommige kanten van mezelf waren lang weggestopt en kwamen nu op de meest onhandige momenten naar boven. Ik had er last van.
Nu ben ik van nature extravert en een prater, dus een therapeut was snel gevonden. (Tx Marieke) En natuurlijk dacht ik dat ik dit , zoals ik wel vaker denk, wel even hap-snap-klaar, zou regelen.. Nou dat ging niet door.
Gaandeweg de sessies kwamen patronen naar boven en werden hechtingsproblemen besproken. Hechtingsproblemen bij adoptie komt vaker voor, maar ik baalde er behoorlijk van. Ook van mijn, op de gekste momenten naar boven borrelende boosheid, dit wilde ik niet langer.
Dat mijn adoptie zich met gemak in het hokje laat plaatsen van minder succesvol, laat zich raden. Maar dat is een ander en langer verhaal.
In eerdere momenten van mijn leven had ik al onderzocht om mijn adoptie ongedaan te maken. Mijn adoptiefamilie voelt niet als mijn familie. Echter kan dit tot je 23e levensjaar. Hoe bijzonder. Je hersenen zijn net klaar met groeien. Maar dit idee werd telkens weer naar de achtergrond geschoven. Telkens kwam er iets voorbij wat meer aandacht vroeg.
Nu, tijdens mijn gesprekken alle lastige zaken grondig werden doorgenomen, kwam het idee van mijn naamswijziging opnieuw bovendrijven. Wat zou dat geweldig zijn, zo kon ikzelf , op mijn eigen manier, de adoptie alsnog ongedaan maken. Maar… de kosten, waar haal ik dit idiote bedrag vandaan?
Nu wil het toeval dat er, tijdens een van de Lions-in-oprichtingsavonden iets meer tijd dan gebruikelijk was voor een persoonlijk verhaal. Terwijl ik mijn levensverhaal vertelde noemde ik uiteraard mijn wens om mijn naam te wijzigen in de meisjesnaam van mijn biologische moeder Lois. Deze naam heb ik tenslotte gekregen toen ik werd geboren. Millet zou het moeten worden. ( Uiteraard al lang nagevraagd hoe dit zou vallen bij beide biologische ouders).
Pffff, wat gebeurde er? Een advocaat en een notaris van hetzelfde kantoor reageerden beide, tegelijk, zonder overleg en zonder mij echt goed te kennen. ( dacht altijd dat dit een voorwaarde was om iets te krijgen).
“Dan gaan wij jou daarbij helpen, jij krijgt jouw naamswijziging van ons”.
Slik, hoorde ik dit goed, de tranen biggelden op dat moment niet alleen over mijn wangen. Hoe kan dit? Hoe werkt dit? “Eh graag”, hoorde ik mijzelf zeggen door het slikken heen.
Vanuit onverwachte hoek, zoals eigenlijk altijd, kreeg ik opnieuw een cadeau die mij verder helpt in mijn bijzondere reis. Maar straks met mijn nieuwe naam, mijn eigen naam. Millet
Nog een paar weken en dan is de cirkel is rond.
Als je aan mij vraagt, what’s in a name? To me…….everything!
Mooi Martine!
Prachtig verhaal Martine! Ik ben er stil van…
Jeetje, wat een bijzonder verhaal! Dapper!
Wij kennen elkaar niet Martine. Ik heb enkel van Marit gehoord dat jij een bijzondere vrouw bent. En na het lezen van dit verhaal weet ik het ook: je bent een bijzondere vrouw!! Wat mooi…
Een kanjer ben je !
Super trots op je ……
Liefs je “oud buurmeisje ” – Anneke.
Dikke dikke zoen XX
Wat geweldig! Super, nu vooruit kijken en gelukkig verder!
Liefs Nomi
Een verhaal heeft wel twee kanten