Met open mond | Lieke Lamb

Nee natuurlijk was ik niet vlak voor de vakantie naar de tandarts gegaan. Die ene wortelkanaalbehandeling was vorig jaar – na meerdere sessies – goed afgerond en de halfjaarlijkse controle was OK. Verder heb ik een ijzersterk gebit en nooit ergens last van. Los van die ene keer toen ik op m’n 16e in een Italiaanse tandartsstoel belandde (of all places) maar dat was een uitzondering en héél lang geleden. De zeurende pijn in mijn kaak en hoofd die op de heenreis plotseling op kwam zetten zou dus wel overgaan;  vast stress van alle drukte voor vertrek. Gewoon blijven lachen…

Lieke Lamb staand Trendwatcher-Lieke-Lamb-fotograaf-Suzanne-Hanekamp-IMG 4034

De eerste dagen rond Ravenna is het nog prima te doen. Tegen mijn gewoonte in wel wat pijnstillers ingenomen, want het is toch wel heftig en ik wil mijn vakantie er niet door laten verzieken. Maar op zaterdagavond begint mijn wang wel erg op te zwellen. Was het eerst nog grappig (alle kinderen deden me enthousiast na) al gauw wordt het nu toch zorgelijk. Zaterdagavond ver in Italië is geen handige plek. Zus (huisarts) advies gevraagd: antibiotica proberen. Zondag zoveel pijn en zo’n rare wang dat we op de ‘primo soccorso’ (eerste hulp) belanden. Maar dat is in Italië geen feest.  De hal van het ziekenhuis zit vol met wachtenden. Dat gaat uren duren. Ik forceer dat we iemand te spreken krijgen, maar die claimt onvriendelijk en onwillig dat er tot eind augustus  geen tandartsen aanwezig zijn.  In het ‘ospedale’ komen we dus niet verder. De landlady van ons huis weet gelukkig een tandarts waar we morgenochtend vroeg  terecht kunnen.  Met stevige pijnstillers en afkoelen in het zwembad kom ik de zondag door. Ik baal, heb nooit wat en dan dit, maar beter ik dan één van de kinderen, nietwaar. Het gezin weert me inmiddels van groepsfoto’s vanwege ‘maf gezicht’.

Lieke Lamb foto 3 instrumenten 

STEEGJE
In een wat naargeestig afgelegen steegje sta ik voor een grote houten poortdeur. Daarnaast hangt een lang glimmend bord met gouden letters: een hele serie namen van dezelfde familie met allemaal net andere (tandarts) titels. De intercom zegt niets terug maar een zoemer geeft aan dat ik tegen de poortdeur kan duwen. Ik sta in een grote koude lege stille aftandse hal,  muren als van een oud kasteel, ruwe bestrating op de vloer, met ver achterin wat deuren en een donkere trap. Ik twijfel. Ga de trap op. Bij de eerste deur weer een bord met de juiste naam. Ik druk op de knop. De deur zwaait volautomatisch open en met een stap naar binnen sta ik midden in een prachtige glanzende marmeren hal . Flink verlicht en met een hypermoderne uitstraling. Bedrijvigheid alom. Na aanmelding bij de balie, waarnaast een hele wand is bedekt met allerlei diploma’s en certificaten, kies ik een van de meerdere luxe wachtkamers. Vrijwel direct komt de tandarts mij persoonlijk halen en mag ik mee naar de ruimte achter de beveiligde schuifdeur, lange gangen met verschillende onderzoeks- en behandelkamers en ruimtes met  hightech scanapparatuur, waar ik later ook nog zou belanden. De man is een aardige net iets te ‘glad’ lijkende , jonge Italiaan. Maar buitengewoon vriendelijk en professioneel. Nadeel van drie woorden Italiaans kunnen spreken, is dat ze er dan van uit gaan dat je ze ook begrijpt als ze in hun eigen moordtempo een woordenkanon op je afvuren. Maar uiteindelijk lijkt de communicatie goed te verlopen. Terwijl hij mijn pijnlijke mond (inclusief megagevoelige wang) inspecteert, vertelt hij met Italiaanse trots over de familiepraktijk.  Gerund door oa  zijn ouders (beiden tandartsen/chirurg)  als ook  zijn oom en nog een andere oom en kortom…de hele familie werkt mee. Maar tijdens deze vakantieweken – begrijp ik – is vooral hij de gelukkige die aan de slag mag. Hij beaamt ook het verhaal dat van de bijna 80 tandartsen in de stad er praktisch geen één in augustus werkt  (rare jongens die Italianen).

Lieke Lamb foto 1 Collage

SLIKKEN
Mijn dag verloopt (zelfs als de verdoving uit de stoel is uitgewerkt) verder rustig. Hij heeft één kies en wortel behandeld, maar heeft de indruk dat er nog een kies ‘moeilijk doet’, maar dat is een verstandkies die nog niet doorgebroken is (zit nog in mijn tandvlees verstopt). Later van de week moet hij nog wat aan die eerste kies afronden en kijkt hij naar de tweede. Hij hoopt dat dan ook de wang iets geslonken is om er beter bij te kunnen. Gelukkig zitten we juist deze week op één vaste stek in Italië. Ik ben zelf wat moe maar de kinderen merken er niets van en we hebben een heerlijke dag. ’s Avonds gaat de nog steeds gezwollen wang echter flink los…wordt groter in plaats van kleiner; gloeit (net als ikzelf inmiddels) en zakt omlaag zo lijkt het. Maar ook mijn oog zit raar dicht. De pijn  is terug met versterking.  Ik overleg met  mijn zus over antibiotica en dergelijke. Zolang de zwelling van de wang niet te ver naar mijn keel zakt en ik kan slikken is het goed. Anders moet ik alarm slaan. Terwijl de rest in slaap valt, voel ik bewust of ik nog kan slikken…  dat moet je dus nooit doen… Het wordt een lange, onrustige, angstige nacht… Ik denk over terugvliegen…alleen…met zijn allen…Wat als ik in nood die stomme berg af moet rijden.. dat maffe ziekenhuis.. ik ril…mijn wang bonkt.. mijn hoofd zoemt…Om half zes ga ik naar buiten naar het terras.. kijken of de zon opkomt.. De buitenlucht en het besef van de naderende dag doen goed… manlief komt bij me zitten.. samen genieten we heel intens van de zonsopgang en kunnen zelfs lachen om de hele toestand. Met wat pijnstilling is de dag goed te doen. Langzaam lijkt het nu toch de goede kant op te gaan. Ik kan de wang en de pijn de volgende dagen afdoende bestrijden, al  is het duidelijk dat er nog een oorzaak zit.

4 KINDEREN!
Het tweede bezoek aan de tandarts – de kinderen lopen even mee om te kijken – leert dat de verborgen kies waarschijnlijk toch ook een grote lastpost is. Overleg met mijn eigen tandarts (op dat moment ook in Italië, maar elders) laat me besluiten de kies hier te laten trekken. Dat zal wel even een toestand worden, maar valt ook wel weer mee en dan is het maar klaar en ben ik er vanaf. Moet volgende week ook op tv en dan moet die wang toch weg zijn! We gaan zaterdag weg, richting de Italiaanse meren. Maar de tandarts, die er niet over uitverwonderd komt dat ik kennelijk moeder van 4 ben (had ik dat de eerste keer niet verteld?) zegt me dat ik me zaterdagochtend om 7 uur ’s morgens  mag melden. Kom daar in Nederland maar eens om.

Lieke Lamb foto 0 Tandartsen

7 UUR ’S OCHTENDS
Om 7 uur scherp lig in weer in mijn Italiaanse tandartsstoel. De hele praktijk is al verlicht, maar we zijn kennelijk vooralsnog de enigen.  Ik ben blij met mijn besluit want vannacht begon het toch weer behoorlijk op te spelen en ik wil er nou voor eens en voor altijd vanaf. Er moet eerst nog een pinnetje oid in de al behandelde kies: verdoving en in half uur klaar. Viel mee! Nou alleen die ellendeling er nog uit. Ik lig achterover in de stoel als er iemand extra binnenkomt. De tandarts stelt hem voor als zijn broer. Ook tandarts oid – gok ik zomaar. Hij zal hem gaan helpen bij het trekken van de kies. Ik vind het best, als het nu maar gebeurt. Ik ben moe van de hele week die mond, mijn kaak krampt en mijn wang is, na weer bijspuiten van verdoving, gevoelloos beurs.

Ik moet mijn hoofd opzij houden en dan alleen mijn onderkaak naar rechts.. ik lig wat ongemakkelijk…er wordt van alles gedaan. Aan iedere kant van mijn hoofd een Italiaan. Eerst praatte de tandarts met mij , maar nu met zijn broer erbij, praten ze met elkaar. En niet altijd te volgen. Al krijg ik wel mee hoe hij zijn broer inlicht over mijn ‘wel vier kinderen’.. Ik vermoed dat dit feit op de een of andere manier in mijn voordeel werkt…ik hoop het.  Nou ja dat niet met je praten is ook niet zo erg, want waarom tandartsen je altijd van die small talk vragen stellen terwijl ze weten dat het praktisch onmogelijk is te antwoorden, is mij een raadsel…. Ik vind wat er gebeurt best interessant om te volgen, maar krijg het niet goed geregistreerd. Ik sluit mijn ogen af en toe. Probeer dapper  en ontspannen te kijken als ik ze open.  De broer merkt grappig op dat mijn ogen twinkelen iedere keer als ik ze weer open doe.. Italiaan pur sang…ik lach schaapachtig om zijn compliment. Snap dat het bemoedigend bedoeld is. Ik ben suf en moe en raar gespannen.  De kies, nog diep in mijn tandvlees verstopt, lijkt bereikt en er kan getrokken… met veel kracht .. het lukt niet.. ik voel poging na poging.. ik voel zijn hand zich afzetten tegen mijn jukbeen…heftige pijn… “Gaat het?” vraagt hij .. ik wijs.. ken het woord jukbeen niet in het Italiaans…ben bang dat ie breekt… “even nog!” mompelt hij .. ik sluit mijn ogen… weer gesjor…kracht zetten…pijn…wat gekraak… ik probeer niet te kreunen maar man … ik probeer aan andere dingen te denken.. leuke dingen .. de vakantie… het zwembad…het gaat niet.. ik hoor ze overleggen… hoor het maar half… iets over veel bloedverlies.. dat het zo niet werkt… dat de kaak niet mag breken… uitboren…ziekenhuis…. Ospedale? Het klamme zweet breekt me uit.. dat kan niet.. ik moet zo klaar zijn.. dan moeten de koffers ingepakt, de kids aangekleed, het huis opgeruimd en netjes achtergelaten…. En ..en ….” Ik was moeder van vier, weten jullie nog ..!!!” wil ik schreeuwen.. ik kan mijn hele mond  niet bewegen.. Ik wil Richard! Nu!  

IK WIL WEG
“Naar rechts de onderkaak, verder open en naar rechts!”  commandeert de tandarts… man ik voel niets!!.. tot en met mijn  keel is alles zonder enige sensorische terugkoppeling, behalve een laag zeurende pijn en volledige verkramping.. .. Ik weet niet of ik hem nu naar links of naar recht beweeg…ik voel  het niet…ik weet niet of ik in of uit adem.. ik ben moe… ik proef bloed…lig alles bij elkaar anderhalf uur met wijd opengesperde mond.. mijn slapen kloppen.. het geluid van de boor trilt te hard door in mijn hoofd…ik wil weg, ik wil opstaan maar moet blijven liggen.. ben ongebonden vastgeketend…..kan niet bij mijn telefoon…wat zijn ze aan het doen? Het licht schijnt fel door mijn gesloten  ogen …ik zie en hoor ze half…Het is zo warm…Had ik ze niet beter moeten googlen… zijn het geen charlatans…. Het is zo onwerkelijk ineens…op zaterdagochtend rond 8 uur ergens in een Italiaanse  behandelkamer.. Mijn te grote fantasie begint, samen met mijn half verdoofd zijn, tegen me te werken.. wat als het allemaal een grote fake is.. Ik kan me ineens voorstellen hoe ik in een foute film terecht kom.. als het mis gaat…lijk wegwerken…organen roof , moord.. noem maar op…..ik hoor ze overleggen…ben hun taal moe.  “Spreek dan gewoon Engels of Nederlands, stelletje Italianen”,  wil ik ze toeroepen! “Ok Liek, nu word je onredelijk” hoor ik me tegen mezelf denken. “Rustig blijven .. Waar is Richard eigenlijk !! o ja bij de kids”..in mijn hoofd hoor ik hem me tot rust manen… Ik doe het net als bij lezingen waarvoor ik zenuwachtig ben.. ik denk mezelf anders.. ik beeld me in iemand te zijn die het makkelijk doet en dat speel ik dan…. Maar hoe speel je iemand die makkelijk en charmant bij de tandarts ligt….Er wordt  iets geschaafd of geboord, ik weet het niet precies.. De broers wisselen van plek… Ik praat met mezelf: “Stel je niet aan Liek.. dit is voor een goede zaak.. ik ken vrienden die een slechtere vakantie hebben,  met intensieve medische behandelingen en minder zicht op positief resultaat.. dus wat zeur je… hoe moet het wel niet geweest zijn in concentratiekampen als dit soort dingen onder dwang ter experiment werden gedaan” Ik voel misselijkheid opkomen.. dit werkt niet…ik  moet een andere richting op denken.. anders spuug ik een arts onder en dat heb ik al eens  1 x gedaan, toen ik dacht met een eerste beginnende wee binnen te komen en al  ver aan t bevallen bleek te zijn…Man, ik wou dat ze er een kind uittrokken in plaats van een kies!! Echt! Mijn mondhoek is inmiddels ook uitgescheurd trouwens..…

De broer heeft door dat het me zwaar valt.. hij strijkt over mijn haar. Zorgzaam niet fout. Hij praat half Italiaans half Engels, geeft uitleg wat er aan de hand is… dat de kies onwillig was en ze niet te hard konden trekken, ze hem half aan het weg boren zijn geweest… de eerste helft er al uit is.. het nu bijna klaar is. Ik kijk hem intens dankbaar voor de uitleg aan. Niet veel later is het geheel met wortel en al eruit.  Ik wil ontspannen maar krijg mijn kaak niet uit de kramp. Al kan ik hem ook niet meer openhouden van de pijn en moeheid. Helaas – teleurstelling – is het ook nog niet helemaal klaar want er moet nog gehecht (nee ik ga niet weer een vergelijking maken). “Goed gedaan” zegt de tandarts “je hebt je er rustig en  lachend doorheen geslagen”.. Man, je moest eens weten… Eindelijk is het echt klaar.. mijn gezicht is beurs en gezwollen en pijnlijk maar ik kan overeind komen.. mag nog even niet spoelen. Maar ik kan hier zo weg.. achter me laten.. alsnog van de vakantie gaan genieten.. gauw…

SEX EN IJS?
De tandarts kijkt me streng aan: “Je moet je wang nu de komende 48 uur lang met ice packs heel goed koel houden, rechtop slapen ‘s nachts, je mag niet tillen, niet sporten, niet je neus snuiten, geen kracht erop zetten….mijn mond valt even nog verder open.. En  je mag 6 dagen alleen vloeibaar voedsel zoals yoghurt!”… Meen je niet !!!  “Mag sex wel?” hoor ik mezelf ineens vragen in een mislukte poging grappig te zijn en mijn eigen spanning te breken….Grappig zijn in een andere taal zijn is nooit zo’n succes.. alhoewel de broer zachtjes proest,  kijkt de tandarts me aan of ik van een vreemde planeet kom.. “Je mag veel ijs eten.. koud is goed.”

In de wachtkamer zit Richard… alles is nu OK. De kinderen zijn er ook. Het vakantiehuis is in orde, spullen gepakt. Wat een intense schat is het toch ook . De tandarts is gedag gezegd. Foto’s en (mail)adressen uitgewisseld. Een heel bijzondere ervaring  en een mooi contact rijker verlaat ik het pand. We beloofden elkaar in de toekomst nog eens op te zoeken – mits niet beroepshalve 😉 We gaan op naar nog een paar prachtige dagen aan de Italiaanse meren. Waar ik me logischerwijs welverdiend te buiten ga aan…aan Italiaans ijs.

Lieke Lamb foto 4 zonder randen Lieke en Richard Lamb

7 gedachten over “Met open mond | Lieke Lamb”

  1. Avatar foto
    Sandra de Greeff

    Met het klamme zweet in m’n handen en met een lach om je leuke schrijven gelezen. Deed me denken aan m’n eigen Italiaanse ziekenhuisavontuur jaren geleden. Wou dat ik het zo grappig kon schrijven als jij….

  2. dank je wel Sandra .. ja zo’n avontuur blijft je bij …. hoop dat je om het jouwe alweer kan lachen 😉 maar beter ziekenhuis ed voortaan tot thuis bewaren LOL

  3. Rest van de vakantie was gelukkig heerlijk @Leonie en al met al ook wel blij dat t in de vakantie was en ik er geen werk door heb hoeven missen..

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven