Nynke de Jong

Vorig jaar schreef ik op deze plek al over de Tour for Life. Over die ene etappe die ik meefietste met de bikkels die in acht dagen van Italië naar Nederland reden. Toen vertelde ik ook dat ik die toch in 2013 helemaal wilde fietsen.
Ik had toen nog geen idee wat voor opoffering dat zou gaan worden.
Ik ging naar een diëtist en stond drie keer per week te zweten in de sportschool. En als het weer het toeliet, zat ik op de fiets. Oh, alle uren die ik achter de kont van mijn vriend Tom heb aangefietst. Ik kan zijn zeemleren achterwerk inmiddels dromen.
Elk weekend legden we de fietsen in de auto om naar een toertocht te rijden. Eind maart gingen we samenwonen in Den Bosch en een week later fietsten we bij drie graden boven nul de Ronde van Vlaanderen. Ik verloor tien kilo en werd door mijn vriendinnen al ‘de out of office-reply’ genoemd, omdat ik altijd afhaakte bij borrels.

Kortom: het vergde wel wat doorzettingsvermogen van een vrouw die voorheen het liefst dronken in haar onderbroek aan een kroonluchter hing.

Mijn moment was 5 september 2013. De verjaardag van mijn lieve vadertje, maar ook de dag waarop in de Tour for Life de vijfde etappe verreden werd, dwars door de Vogezen. De vier dagen ervoor waren zwaar geweest. De Alpe d’Huez, de Croix de Fer en de Madeleine hadden me al pijn gedaan, net zoals het slapen in tentjes en elke ochtend om half zes opstaan om maar weer op tijd op de fiets te zitten.
Maar dag vijf was perfect. Na de zware Grand Ballon kwamen er nog twee beklimmingen. Op de Col de Bramont was ik alleen; mijn ploeggenoten fietsen ergens voor of achter mij. De beklimming was perfect: tien kilometer met zo’n vijf procent stijging.
Het leek alsof ik vleugels had. Ik vloog langs al die Tour for Lifers die meer moeite hadden met de berg. Ik voelde mijn benen niet, ik wilde alleen maar vooruit.
Toen ik op de top op ploeggenoot Fred zat te wachten, zei een andere fietser ‘Nynke, je straalt helemaal’. En dat was ook zo. Ik moest bijna huilen, zo blij was ik.
Hier had ik het hele jaar voor gewerkt. Om hier in de zon over de wegen te vliegen. En om zo meteen op de camping mijn teamgenoten weer te zien. De aller leukste teamgenoten van allemaal. Allemaal mannen en 1 vrouw met wie ik zo hard gelachen en gejankt en afgezien heb. En mijn lieve vriendje, die mij het hele jaar zo gesteund heeft. Tijdens de Tour for Life werd bevestigd wat ik al wist: ik ken niemand die onder alle omstandigheden zo heerlijk rustig en relativerend is, die zo goed voor me zorgt en zo lief voor me is.
Voor hem ben ik met liefde naar Den Bosch verhuisd. En in 2014 fiets ik met liefde weer achter zijn kont aan.

Ik ben Nynke de Jong (1985): schrijver, journalist, spreker en blogger. Ik schreef twee boeken, ‘Vrouw en Fiets’ en ‘Vrouw kijkt Sport’, maar ik schrijf ook over media en ik maak Livemagazines (www.livemagazines.nl). Je kunt me vinden op www.nynkedejong.com en op twitter heet ik @nynke. Ik woon in Den Bosch, samen met Tom.