Nynke de Jong

16 juni. We zijn net thuis in Den Bosch, waar we dan nog wonen. We zijn het hele weekend in Italië geweest, waar mijn broer en schoonzus in het huwelijksbootje stapten. Het waren een paar prachtige dagen. Mooi weer, lieve mensen en een bruidspaar dat knetterverliefd is op elkaar. Wanneer we thuis zijn bel ik met mijn moeder om te vragen hoe hun terugvlucht is geweest, en om even na te praten over het weekend. Ik zit op bed wanneer Tom, mijn vriend, ineens de slaapkamer binnenstormt. ‘Moniek is zwanger!’ gilt hij.
Moniek en Erik zijn vrienden van ons die een loodzwaar jaar hebben gehad. Verzin het ergste dat een mens kan overkomen, en je komt aardig in de buurt van hun ellende. Wanneer Tom het goede nieuws vertelt, springen de tranen me in de ogen.

Even later fietsen we samen over de dijk richting Zaltbommel. Nog even de vermoeide vliegtuigbenen losfietsen. Het avondzonnetje schijnt en we hebben de wind in de rug. En ineens, ergens bij godbetert Kerkdriel, moet ik huilen. Om Erik en Moniek. Om het kleine kindje dat ze krijgen, een klein kindje dat voor zoveel mensen een lichtpuntje zal zijn. Om het fijne weekend dat we hebben gehad, omdat ik zo’n lieve familie heb en omdat iedereen gezond en gelukkig is. En omdat ik daar fiets met iemand met wie ik dat grote geluk kan delen. Zoals Huub van der Lubbe zingt: mooier dan nu zal het nooit gaan.

Dát is Mijn Moment van 2014. Alweer een moment op de fiets, zoals ieder jaar. Ik zoek ze er niet op uit. Het gaat nu eenmaal zo. Inmiddels wonen we in Utrecht, dus ik ben al een tijdje niet meer in Kerkdriel geweest. En inmiddels hebben Erik en Moniek een dochtertje gekregen. Ze is klein en perfect. En volwassen mannen moeten janken als ze haar zien.

Nynke de Jong (1985) is schrijver, columnist en journalist. Werkt voor tal van kranten en tijdschriften, radio en tv. Op Twitter heet ze @nynke. Schrijft veel over sport en media, en dan het liefst over wielrennen en Boer Zoekt Vrouw. Woont in Utrecht met Tom.