OK Boomer…Skip

Rust, reinheid en regelmaat waren de eerste maanden van 2021 ver te zoeken. Het werk lag stil en de puf om actief te gaan vissen naar nieuwe opdrachten was er helemaal niet. Ik had genoeg aan rauwe rouwarbeid.
Vanaf het moment dat ik alleen kwam te staan, bleef het door mijn hoofd malen: ‘Karin, je moet op zoek naar een hond’.

Een hondje nemen in de Coronatijd.

Iedereen wilde een hondje, vooral toen de avondklok ingevoerd werd. De prijzen van puppies rezen de pan uit en oplichters verrijkten zich met gammele importhondjes die in achterafschuurtjes gefokt werden.

Ik schreef me in bij stichting Verhuisdieren en solliciteerde een paar keer naar een hondje. Helaas werd het niks. Ik gaf het op en zette de dagelijkse meldingen uit.
Via Twitter kwam er ineens een bericht voorbij uit Drachten. Het asiel daar bood een Boomertje van bijna drie jaar ter adoptie aan. Een hondje met een handleiding en een onbekend verleden.
Razendsnel mailde ik het asiel met een (aangedikt) verhaal over een stil huis, geen reden om uit bed te komen, veel te weinig beweging en geen enkele regelmaat.

Op een zondagmorgen in maart stapte ik in de auto en reed naar Drachten.
Een wat angstig soms happend hondje kwam uit de kooi. De verzorgster ging mee voor het eerste rondje, want betrouwbaar met vreemden was Skip niet.
Mijn hart ging open voor dit warrige alleenstaande importhondje.
Een nieuwe afspraak werd gepland, met daarbij al voorzichtig de mogelijkheid tot adoptie.
Als een razende ging ik naar de dierenwinkel, een bench, een reisbench, een lekkere dikke slaapmat en meer hondenspullen. Natuurlijk wel met de toezegging dat ik alles terug mocht brengen als het op niets zou uitlopen met de adoptie.

Op donderdag 11 maart liep ik met Skip het eerste rondje alleen, door de stromende regen. Ik hakte de knoop door, hij mocht met me mee naar huis.
Thuis gekomen sleepte hij de dikke slaapmat van de plaats waar ik die neergelegd had, naar een plek die ‘m beter beviel.

Ik was niet meer alleen.

De periode daarna was er een van aan elkaar wennen. Soms beleefden we spannende momenten omdat Skip niet alles even leuk vindt. Vreemde honden blijven eng. Geaaid worden door vreemden vindt hij niet fijn. Borstelen was geen feestje. We moesten samen een regelmaat vinden en elkaar beter leren kennen.

Inmiddels:

  • ben ik 15 kilo afgevallen door het wandelen met Skip.
  • heb ik een goede werkregelmaat, want mijnheer vind soms dat het genoeg is geweest met dat gecomputer.
  • loopt Skip – op plekken waar het veilig is – heerlijk los.
  • heeft hij een echte hondenvriend: Maylow, waar hij graag mee aan de wandel gaat.
  • voelt hij het feilloos aan als de rouw bij mij de kop opsteekt en komt extra vaak bedelen om een aai.

Hij houdt van kroelen, ballen, rennen op het strand, rondgereden worden in de fietskar.

En ik denk… dat hij ook een beetje van mij houdt.

Skip op het strand

Helaas geen nieuwe profielfoto dit jaar
Dank aan Carla Desain voor de punten en komma’s.

18 gedachten over “OK Boomer…Skip”

  1. Ook dit is een mooi liefdesverhaal hee. En dat het nieuwe jaar je maar veel hondenknuffels en inzichten mag brengen.

  2. Zo fijn om te lezen hoe wij als honden onze baasjes en iedereen daar omheen kunnen opfleuren, gewoon door te kwispelen en op het juiste moment op het juiste plekje te gaan liggen, aandacht te geven of juist af te leiden!
    En een beetje trots natuurlijk dat Skip mij zijn vriend noemt 🙂

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven