Pap, ik ga toch niet dood?

Bij een van de eerste mijnmomenten, in 2004 of 2005, liet iemand die ik voor de tweede keer had uitgenodigd om haar moment in woorden te vangen me weten wat de impact was van mijn uitnodiging. “Je dwingt me bewust na te denken over het jaar. En nu vond ik het wel confronterend, ik ben er de hele week mee bezig geweest en ik realiseer me dat ik niet op dezelfde voet door wil gaan.” Of zoiets.

Dat vind ik gaaf.

Dat is toch super, om zoiets bij iemand te weeg te kunnen brengen. Om anderen met m’n Mijnmoment platform te dwingen bewust na denken over of ze wel zo leven als ze willen leven. Of het werk nog wel met dezelfde passie wordt gedaan als in het begin. Of de liefde nog de liefde is.

In de beginjaren van Mijnmoment (Magic Moments toen nog) was de impact en de inhoud van de verhalen nog niet zo indrukwekkend. In die eerste vijf jaren (2003 tot en met 2007) bleven de verhalen beperkt tot de markt waarin ik werkzaam was als hoofdredacteur: de eventbranche. Toen ik eenmaal Punkmedia startte, in 2008 voor mezelf begon, richtte ik me op m’n volledige netwerk: die van innovatie, online media en events. In 2008 zat ik tijdens de kerst met de family bij de family van m’n zus in Canada.

Na een jaar Mijnmoment-vrij kwam in 2009 de diepgang. Het moment dat de genodigden zich bijna kwetsbaar gingen opstellen. Simon Renes zette ‘deze trend’, met het verhaal over zijn zoontje Sam die aan het eind van het verhaal aan Simon vraagt: Pap, ik ga toch niet dood? (Ik krijg altijd kippenvel, nu weer…)

Vanaf dat verhaal is Mijnmoment geworden wat het is, een soort beweging of platform waarin wordt verwacht dat mensen hun kwetsbaarheid kunnen en mogen tonen, op mijn uitnodiging. In alle (schijn)veiligheid en in alle openheid.

En ieder jaar word ik blij van de reacties op twitter, facebook en onder de verhalen. Lezers genieten en laten zich inspireren en emotioneren door de mooie, vaak levensleerzame verhalen.

Ik wens iedereen fijne feestdagen! En schrijvers en inspirators, mijn dank is groot voor jullie inzet en openheid.

Vorig jaar had ik geloof ik 127 inzendingen. Ik heb er nu al 42 binnen, dus dat gaat de goede kant op.

Keep ‘m coming.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven