Paul Clappers

Op 14 december zoek ik mijn broer Tim op in mijn telefoon om te vragen wat hij voor zijn verjaardag wil. Ik zie een andere Tim verschijnen: ‘Op vakantie – geen iphone mee – geen whatsapp dus !’ 151 dagen en 11 uur geleden schreef Tim dit, voor hij naar Bali vertrok om een maand lang te genieten van een welverdiende vakantie.

Op 16 juli vertrekken wij naar Cuba. Na een lange vlucht landen we veilig in Havana en begint de langverwachte reis door dit fascinerende land. We reizen met een groep van negentien Nederlanders en Belgen in twee weken heel Cuba door.

‘Er is een vliegtuig neergestort, twee gezinnen van de school waar ik les geef zaten er waarschijnlijk in’, vertelt een meisje uit de groep op het terras in Havana. Verschrikkelijk, denk ik. Dan ga je op vakantie en kom je nooit meer terug. Verder zakt het bericht snel weg door de mix van Cuba Libres, de reis, de Cohiba’s, de hitte, het totale gebrek aan internet en contact met de rest van de wereld. Eigenlijk precies waarvoor we naar Cuba zijn gegaan.

In de hotels waar we CNN ontvangen, zien we flitsen van wat er zich in Nederland en de wereld afspeelt. Een ticker onderin het scherm laat alle namen zien van de slachtoffers. Ze tikken snel en ongelezen voorbij. Wie kennen wij nou die naar Maleisië op vakantie ging?

Op 28 juli vliegen we vermoeid maar vol van Cuba terug naar Nederland. Voor je instapt gaat de MH-17 nog wel door je hoofd maar tussen ons en Nederland ligt alleen maar een uitgestrekte oceaan zonder Russische raketten.

bloemenzee schiphol 29 juli mh 17

Terug in Nederland duikt het hele vliegtuig naar de smartphone. Facebook, Twitter, Instagram, het kan allemaal weer! En een hele hoop berichten in de groepschat van mijn werk.

‘Zat Tim nou in dat vliegtuig?’

‘Ja, hij zat erin.’

Wacht eens even. What the fuck is dit?! Mijn collega Tim, Tim Nieburg, in dat vliegtuig?! Dat hysterische nieuws van CNN, die ticker, dat ging ook over Tim. Verdoofd door de vlucht van meer dan 12 uur en de jetlag komt het twee weken oude nieuws keihard binnen. Het wachten op de koffers duurde nog nooit zo lang.

Ik wil weg van die blije groep met wie we zo’n leuke tijd op Cuba hebben gehad maar wie ik nu echt niet meer trek. Naar buiten, naar huis.

Er schijnt een bloemenzee voor Schiphol te liggen. ‘Sterkte’ wenst het meisje van de bloemenwinkel me toe als ik een roos met een kaartje koop. Zoveel mensen heeft ze dus al dezelfde bloemen en hetzelfde stomme, nietszeggende kaartje verkocht. Onderweg naar de bloemen buiten kijk ik nog maar eens op mijn telefoon naar de berichten. Ik kan het niet geloven.


Ik ben Paul Clappers en sinds februari werk ik als marketeer bij Toneelgroep Oostpool. Meer over mij op mijn site of bij de Mijnmomenten van 2011, 2012 en 2013.

5 gedachten over “Paul Clappers”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven