Peter Pellenaars

In mijn jeugd heb ik aan voetbal gedaan. Echt goed was ik niet. Ik deed maar wat. Op een dag kregen we een nieuwe trainer. Die kwam met een schoolbord aanzetten, tekende onze posities op het veld en gaf mij een rol: linksback. Vanaf dat moment wist ik wat mij te doen stond. Helaas werd ik er geen betere voetballer door, hooguit een betere teamspeler.

Eigenlijk is er daarna niet veel veranderd in mijn verdere leven. Ik doe maar wat. Totdat iemand mij duidelijk maakt wat mijn rol is. Wat er van mij verwacht wordt. Vaak een eye-opener.

Ik ben nogal een binnenvetter. Ook iemand die niet snel in de ups en downs schiet voor wat betreft emoties. Het is vooral nuchterheid en stabiliteit wat mij kenmerkt. Een weegschaal ten voeten uit. Zonder dat ik verder enige waarde hecht aan astrologie.

Dit wil niet zeggen dat ik onberoerd blijf bij al het fraais dat het leven vaak in petto heeft. Of stevig geraakt wordt wanneer datzelfde onvoorspelbare leven mij een hak zet. Zoals ook dit jaar weer verscheidene keren het geval was. Het is alleen dat ik er in beide gevallen niet al te luid mee te koop ga lopen. Ik bewaar het liever voor mezelf.

Misschien ben ik besmet geraakt door de omgang met mijn Amerikaanse collega’s. Hi, how are you today? Fine, thanks. And what about you? Waarna we overgaan tot de orde van de dag. Terwijl het op sommige dagen best wel jubelt of huilt van binnen. Maar om daar nu iedereen mee lastig te vallen? Dat is niets voor mij.

En toch.

Terwijl ik dit schrijf stel ik me zo voor hoe ik over een paar dagen in die eregalerij van #MijnMoment bloggers ben opgenomen. Iets wat me een jaar geleden zwaar in de stress zou hebben doen schieten. (Niet dat jullie iets aan me gemerkt zouden hebben.) Echter dit jaar kan ik het hebben. Vanwege mijn moment. Op 20 maart om precies te zijn. De dag dat er een boekje binnenviel met als titel ‘Bloggen als een pro’ en geschreven door Elja Daae.

Nieuwsgierig begon ik erin te bladeren en kreeg een lichte hartverzakking toen ik op bladzijde 43 mezelf vermeld zag staan. Hier was een boekje waarin door een blogger die ik erg hoog heb zitten, uitgelegd werd hoe je een betere blogger kon worden. Waarin mijn blog aangehaald werd als voorbeeld! Na de schok volgde het besef van erkenning. Ik was trots op mezelf. Ja, ik deed maar wat. Maar eindelijk de goede dingen.

Dit mag dan misschien overkomen als iets futiels. Voor mij is het echter belangrijk. Geloof me, kleine zaken kunnen een grote impact hebben. Juist als introvert persoon heeft het bloggen veel waarde. Ik heb zo een kans om mezelf te uiten. Me te ontsluiten. De interactie aan te gaan zodat ik de broodnodige feedback krijg op mijn gedachtenkronkels. Een proces waarbij ik me erg onzeker voel maar waar ik dit jaar opnieuw een flinke stap heb gezet. Dank(zij) Elja.


Wanneer ik niet blog op mijn site www.petepel.nl ben ik Peter Pellenaars en werkzaam als Business Systems analyst voor Emerson Process Management in Ede. Ik woon samen met Ingeborg Lunenburg in Arnhem-Zuid en samen hebben we twee kinderen en ook nog eens twee kleinkinderen.

16 gedachten over “Peter Pellenaars”

  1. Mooi geschreven, Peter, en heel erg herkenbaar. Vanuit een introvert perspectief langzaam de weg vinden naar het (willen) delen met anderen en dat levert een boeiende zoektocht op! En dat gevoel van je eigen blog aan te treffen in het boek van Elja had ik niet beter kunnen verwoorden. Dank voor het delen!

  2. Het gewone ongewoon beschrijven, en andersom.
    Wat mooi weer, dit.
    En terecht een voorbeeldblogger. Dat schijnbaar rimpelloze, en dan laten zien wat daar onder zit.

  3. Mooi inkijkje in jouw leven, jouw zijn Peter. Een klein moment die stiekem toch groots is, in zijn kracht en waarde, in hoe jij het vertelt. Kun je goed, dank!

  4. Aangenaam kennis maken Peter. Koester je passies, je liefdes en het commentariaat van je weblog, want: ‘Het wonderlijke contact dat je hebt met je commentariaat gaat diep, dieper dan je zou denken, dieper dan je gedacht had. Het mooie en bijzondere is dat je alleen via de korte tekstjes van een reactie een beeld kunt vormen van iemand, heel anders dan elke andere vorm van contact, zelfs als je niet kent IRL’. Daar bestaat ook een naam voor: ‘Microgeluk’. Veel Microgeluk in 2014 Peter.

  5. Op het eind van deze dag die voor mij zowat geheel in het teken stond van #mijnmoment wil ik jullie allemaal bedanken voor het lezen en het reageren. Het voelt zoals ze zeggen, als een warm bad. En dat wil heel wat zeggen voor iemand die normaal de douche boven het bad prefereert. Waarmee ik dus niet wil zeggen dat ik het als een koude douche ervaar.
    Och laat maar, jullie weten wat ik wil zeggen.

  6. Peter, al ben ik zelf geen introvert persoon, ik kan me wél heel goed voorstellen dat dit een groot moment voor je was. Erkenning is één van de belangrijkste dingen in het leven. Anders doe je maar wat en heeft niemand het door. Nu doe je maar wat en genieten zoveel mensen met je mee. Ook ik, steeds weer.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven