2013 was een jaar waarin we vooral heel hard werkten.
Onze in 2012 verhuisde winkel is zeven dagen per week open, steeds meer levensgenieters weten ons te vinden, we zijn er nog niet helemaal, maar er zit een stijgende lijn in. Het was geen makkelijk jaar.
Wat iedereen in 2012 erg innovatief en vernieuwend vond, de crowdfunding om te kunnen verbouwen en verhuizen, werkte dit jaar vooral tegen ons. We kregen een hoog ‘risicoprofiel’ aangemeten door onze bank, die niet snapte wat we gedaan hebben en deden, met alle ellende van dien. Mijn 2e boek ‘Durf te Doen’ kwam uit, we brachten de Monastique – een recreatie van een oude likeur- op de markt en zetten wat voorzichtige stappen om onze Zeeuwierjenever te internationaliseren.
Mijn moment van 2013 was echter een persoonlijk moment. Eentje die ik niet zag aankomen.
Onze oudste zoon haalde zijn VWO-diploma en ging levensmiddelentechnologie studeren in Wageningen.
Ik had zijn kamer nog niet gezien. Hij was met zijn vader wezen kijken en was ook met hem een dag gaan inrichten.
Die avond begin september reden we nadat de winkel dicht was naar Wageningen, bijna drie uur rijden. Achterin de bus stonden zijn fiets, zijn computer en nog wat spullen. De rest was er al. Hij zou daar blijven.
We parkeerden voor een net omgebouwd bestuursgebouw vol studentenkamers. De wanden van de gangen en kamers bestonden uit kale gipsplaten. In de gemeenschappelijke keuken stond een meisje met trieste dromende blik een pan af te drogen. ‘Ach meisje toch’ dacht ik.
Op zijn kamer had mijn zoon een soort magazijnstellingen van de Gamma neergezet waardoor het met die kale gipswanden op een magazijn leek. “Ja ga nu maar” zei hij, en ineens trof het me, ik had het niet zien aankomen. Ik liet mijn zoon achter in een kamer die er uitzag als een cel waar hij zelf geen enkel probleem mee had. En ik was hem kwijt. Dat prutsje dat ik in 1994 onder de kerstboom legde was een beer van een kerel geworden die zijn moeder niet meer nodig had. Terwijl ik naar de auto liep voelde ik de tranen over mijn wangen stromen en het kon het niet stoppen.
“Hoe is het met Pepijn?” vroeg een moeder van een klasgenoot van Pepijn me in de winkel. “Met Pepijn wel goed, met mij iets minder” hoorde ik mezelf zeggen, en weer kwamen er tranen. Het lege-nest-syndroom, ik had het echt niet zien aankomen. Elke avond teveel eten, een lege plek aan tafel.
Hij kookt nu voor zijn mede-studenten en niet meer voor ons, is lid van de studentenvereniging, heeft zich vol in het studentenleven gestort en komt niet elk weekend naar huis, soms duurt dat drie weken. Wageningen is immers 4,5 uur met het openbaar vervoer. Ik ben wel trots op hem en vind het echt belachelijk dat ik hier zoveel last van heb. Ik wil geen zeurende moeder zijn en spring een gat in de lucht als hij eens per week belt.
Hij heeft onlangs eindelijk een Facebookprofiel aangemaakt want vindt Social Media eigenlijk iets voor losers. Zijn naam in het rijtje rechts voelt al dichterbij.
Ik ben Petra de Boevere (@petradeboevere), ik verkoop drank en verhalen en mijn dromen worden werkelijkheid door ze te delen. Ik heb samen met mijn man twee zoons en een slijterij-wijnhandel in Sluis (devuurtoren.nl), blog inmiddels tien jaar, schreef twee boeken over de kracht en kansen van Social Media en mag af en toe een zaal mensen inspireren.
Gaaf dat je dit zo eerlijk beschrijft, Petra!
Prachtig zoals je het verwoordt en ontroerend ook. Ik zie ook op naar dit moment, maar het duurt gelukkig nog even… Bedankt voor het delen van dit bijzondere moment.
Moou moment Petea. Geniet van de momenten wanneer jullie samen zijn, online en offline.
Kleine jongens worden groot Petra. Mooi verhaal!
Mooi beschreven Petra en herkenbaar. Mijn oudste zoon ging ook naar Wageningen, maar dat is hier om de hoek. Toen de jongste ook nog eens op kamers ging en dan gelijk veel verder weg, was het nest echt leeg.Gelukkig is er inderdaad facebook en is het groene bolletje naast hun naam altijd even en mogelijkheid tot contact. Ze moeten door, kleine jochies worden grote kerels, maar één ding verandert niet.. Wij blijven moeders en zij onze kinderen… hoe groot dan ook 🙂
Komt binnen, mooi moment Petra.
Het is een niet te stoppen, niet af te zwakken gevoel dat je meedogenloos bij de keel grijpt en verstikt. Ik weet precies wat je bedoelt Petra. Wij hebben nog het geluk in het digitale tijdperk te leven zodat ze slechts een muisklik van ons verwijdert zijn.
Hi Petra, ja ik be een van de levensgenieters die jullie winkel wist te vinden in 2013, in de winkel zag ik een sterke vrouw, die vertelde vol overgave over haar werk.. Haar leven.. Dit blog wat je net schreef, gaf een andere kant van jou.. Fijn dat ik je dit met ons, social media wilde delen. Ik vind jou een kanjer! Geniet ..
Herkenbaar Petra. Gaat vast goed komen. Van groeien komt bloeien. 😉
Trots, dat ben je en kun je ook zijn! Mooi…. Voor mij ben je een kanjer van de bovenste plank….die naast de kostbare whisky’s … 🙂
Ik leerde dit jaar dat loslaten ook een pijnlijk leerproces is waar de ratio het van de emotie moet winnen, maar de emotie toch niet zomaar weggeveegd kan worden. En dat is een beetje lastig.
Klinkt taai om doorheen te moeten. Knuf!
Het zijn de mooiste momenten in het leven. De momenten die je je herinnert.
Dank je wel Petra. Voor alles dat je deelt.
Teveel eten maken. Dat is herkenbaar nu mijn zoon ook al een tijdje het huis uit is. Gelukkig woont hij nog wel in Amsterdam, dus zien we hem wel regelmatig (lekker thuis eten dus). Maar het was wel wennen.
Mooi verhaal Petra, heel herkenbaar. Ik had ook mijn momentje: http://hennyvanbeek.blogspot.com/2013/12/tijd-heelt-alle-wonden-toch.html
Grote brok in de keel en tranen op mijn wangen. Heel herkenbaar, zelfs als ik het aan zie komen, nog erger misschien. Daarmee begint de pijn al. Niet aanstellen denk ik dan, maar je houdt het niet tegen. Later, oh zo gezellig om bij ze op bezoek te gaan, te klussen en kamer of huis mee te poetsen, maar dat moment ” ga nu maar” . Van de zes nog twee te gaan, zal niet anders zijn ….
Er zijn hier ook twee het huis uit. Maar ik heb er gelukkig nog twee thuis.
Wageningen is een heerlijke studentenstad. Je hebt er veel, en het is toch kleinschalig.