Petra de Boevere

“Het zou een cadeautje zijn als ze vandaag mocht gaan.”

Het is moederdag en we zitten al dagen aan het sterfbed van mijn moeder. We, we zijn met vijf. De afgelopen week lossen we elkaar af, dat schema heeft niet echt zin want we zijn er meer dan het schema zegt.  Ik heb haar bij haar laatste heldere momenten kunnen zeggen dat ik haar niet alleen laat. Dat ze een goede moeder was.

Ze wil niet meer. Ze kan niet meer. Het is op.

Op donderdag kan iedereen afscheid nemen. Een bijzondere dag. Ze lijkt helder. Helderder dan voorgaande weken. Mijn oudste zoon Pepijn komt uit Wageningen.
“Oma , ik ga nu weg.”

De hand die al dagen stil op het laken ligt gaat als laatste groet omhoog. “Alles is geregeld” zegt ze met een glimlach.
Ik heb Merijn, mijn jongste zoon gezegd dat als ze helder is hij iets moet zeggen over de tijd dat ze op hem paste als ik het druk had.

“Je bent altijd een lieve Oma geweest.”
Haar ogen worden helder.
“Vind je dat echt?”
“Ja Oma dat meen ik.”
“Dan is het goed.”

In de dagen aan haar sterfbed nemen we foto-albums door. Herbeleven we onze jeugd. Vijf kinderen met een eigen leven maar ook eigen herinneringen. Mijn zussen die in de zorg werken nemen de zorg over. Ik kan er alleen maar zijn. Ik houd haar hand vast. Ze knijpt. Tot ver in de zaterdag.

Moederdag. Mijn moeder die de wereld verlaat en voor wie dat een cadeautje is.

In de ochtend begint ze te reutelen. Naast haar bed google ik, leer ik wat een doodsreutel is. Dat het dan nog maximaal 24 uur duurt. We zorgen dat we er nu minstens met twee zijn, laten haar niet alleen.
Ik heb dienst tot 2.00 uur, maar wil niet weg, heb beloofd haar niet alleen te laten.

Langzaam worden haar ledematen blauwer en kouder. Reutel wordt minder, ademhaling onregelmatiger.
Ik heb nooit eerder een sterfproces meegemaakt. Mijn vader ging ineens, wat een klap. Zij gaat als een kaarsje uit.
Zelf wil ik gaan als mijn vader, voor nabestaanden is een sterfbed beter. De dagen dat we bj haar bed zitten, haar en ons leven doornemen zorgen voor een vervroegd rouwproces.

Ik wil dat niet. Ik wil niet jaren in een verzorgingstehuis wonen. Ik wil niet in een rolstoel. Ik wil niet wachten op het einde. Die keuze is niet aan mij.

“Ze moeten je komen halen” zei mijn gelovige moeder.

Het is maandagochtend zes uur. We zijn met drie. Ademhaling stokt. We zetten de CD op met haar favoriete nummer “Te Lourdes op de Berg”. Ik hou haar hand vast. Marianne haar voorhoofd, José haar andere hand. Ik heb haar niet alleen gelaten.

De ademhaling stopt, haar gezicht verstijft terwijl Lourdes op de Berg nog speelt en ik voel dat het leven haar lichaam heeft verlaten. Ik begin te huilen.
“Sttttt” zeggen mijn oudere zussen.

Ze is al weg. Voor altijd.
En ik ben niemands kind meer.

Petra de Boevere is samen met haar man ondernemer, http://www.devuurtoren.nl , opende dit jaar een tweede winkel  in Terneuzen waar haar zoon Merijn de scepter zwaait ( http://www.drinkshop.nl) en werd ooit in een ver verleden bekend als ‘Meisje van de Slijterij’.