Petra de Boevere

“Goedemorgen Petra, lang verwacht, nooit gedacht en toch gekregen!!” Het is de beginzin van een mail die ik open op 11 november 2015 en ik word van die beginzin helemaal opgewonden. Het zal toch niet? Ik was het al bijna vergeten. Nou niet helemaal, want ik had er nog wel eens aan gedacht maar de conclusie getrokken dat het niet gelukt was.
In 2011 mocht ik een verhaal houden voor een internationale conferentie van zaadkwekers. Wat? Ja zaadkwekers. Dat zijn mensen die zaadjes kweken en verhandelen. Het was de eerste lezing die ik in het Engels gaf.
Ik begon mijn verhaal destijds met vertellen dat mijn vader trots op me zou zijn als hij zou weten dat ik daar stond. Mijn vader was overleden in 2005 en kweekte zijn hele leven zijn eigen slazaad. Het hele dorp kreeg sla van hem en elk jaar liet hij kroppen ‘doorschieten’ om ze vervolgens op de kop te laten drogen en er uiteindelijk de zaadjes af te schudden. Dat deed hij waarschijnlijk minstens 40 jaar.
De sla van Pa was de zachtste die ik ooit at, hij smolt op je tong.
Mijn zus had me een paar maanden eerder verteld dat ze de sla van Pa had gegeten. Vol ongeloof had ik haar aangestaard, hij was immers al zes jaar dood.
Pa bleek echter niet alleen de sla te hebben weggegeven, maar ook het zaad. Via via was die sla weer bij mijn zus terecht gekomen.
Tijdens het condoleren in de kerk op die februari-dag in 2005 werd ons door verschillende mensen verteld dat ze zijn sla zouden missen. Ik heb hem zelf ook nog op mijn netvlies, met zijn pet op en zijn emmer sla aan het stuur van zijn fiets.

Na afloop van die presentatie kwam er een Engelse dame naar me toe. Ze wilde weten hoe mijn vader heette. “Staf” zei ik, “Gustaf”. Ze krabbelde ‘Gustav’s salad’ op een briefje. Ze wilde weten of er nog zaad was.
Na een rondje bellen, te beginnen bij mijn zus, kwam ik bij mijn oom terecht. Die had nog een beetje zaad van ruim 6 jaar oud in zijn schuurtje. Dat stuurde ik op. Het was echt heel erg weinig.
Het jaar erop kreeg ik een mailtje dat een deel van dat kleine beetje zaad niet had gekiemd, maar dat ze verder zouden proberen.
Toen hoorde ik jarenlang niks meer. Tot die ochtend van de 11e november.
Inmiddels is er van het zaad van mijn vader’s slazaad een commerciële voorraad opgebouwd. De sla van mijn vader die al bijna 11 jaar dood is komt in 2016 op de Engelse markt als ‘Gustav’s Salad’. Met zijn foto op het zakje.
Die foto bleek nog niet zo makkelijk. Iedereen die mijn vader heeft gekend kent hem met zijn pet op en met een emmer sla aan het stuur van zijn fiets, maar er zijn geen foto’s van.
Mijn vader gaat voortleven in zijn sla.
Als hij naar beneden kijkt zal hij trots zijn.

Petra de Boevere is ondernemer, heeft met haar man twee zoons en een Slijterij-Wijnhandel in Sluis. Ze blogt als Meisje van de Slijterij, brengt eigen producten op de markt, schrijft columns en af en toe zelfs een boek.