Petra Moes

1 augustus. Mijn geliefde Jan en ik zwerven over het zonovergoten Île de Ré. We hebben vrij. Lieve familie past op de camping en de hond. Een hele heerlijke lange dag zonder zorgen, zonder tijd. Dat hebben we verdiend na weken noeste arbeid, afstand, toenadering en, zo nu en dan, een schurende sfeer tussen ons. In Saint Martin dwarrelen we over de kade en door snoepige straatjes. Glanzende luxe jachten, roestige vissersboten, stoere huisjes en de bakken van de ijsboer vol met pastelkleurige romigheid. Overal blauw, wit en ziltig grijs.

We belanden op het meest noordelijke puntje van het eiland, bij de vuurtoren. Daar staat hij al eeuwen, robuust en rotsvast. Een paar versleten en verweerde treden brengen ons naar het donkere halletje. In het duister, aan de voet van de smeedijzeren wenteltrap, staat een automaat waaruit je een souvenir kunt trekken. Ik loop er langs, voel aarzeling … 2 meter verderop ga ik toch terug. Ik heb een euro in mijn hand en even later een kitscherige, goudglanzende herinneringsmunt. Het ging zo snel, Jan had het niet eens door. Ik had het zelf nauwelijks door.

Ik begin aan de klim en vraag me af wat er gebeurde, waarom kocht ik deze munt? Wat maakte dat ik dit wil herinneren? Op deze manier? In mij schuilt het antwoord en het is alsof met iedere trede omhoog het weten helderder wordt. Schokkend. Het is alsof iets voor me is besloten en ik alleen maar hoef te volgen.

Mijn vader heeft ook een dergelijke munt, al meer dan 50 jaar gekoesterd in zijn portemonnaie, met de datum 25 april 1959. Gekocht op de dag dat hij en mijn moeder besloten serieus samen verder te gaan. Welke toekomst ligt besloten in die dag van toen? Wat wil vandaag herinnerd worden? Ik weet het, ook al durf ik niet. Nog niet. Het Ja is er maar ik heb tijd nodig om te wennen aan het idee.

Bovenop de toren. Ik zie het eiland, de zee, de lucht, onmetelijk en grandioos. De toekomst, het verleden, de mogelijkheden. Alles is hier. Alles is nu. Ik houd me in. Ik vraag niets. Maar kijk. Naar toen, naar dan, naar nu, naar hem.

Twee uur later drijf ik in de Atlantische oceaan, bewust van de diepe wereld onder me en de wijde hemel boven me. En in mij het verlangen. Naar ons. Naar avontuur. Naar samen leven in voor-en tegenspoed. Ik loop uit de golven het strand op waar hij zit te lezen. Ik kniel voor hem neer in het warme zand en stel de vraag.

Over 4 dagen, op 16 december, gaan wij trouwen.

“Time present and time past are both perhaps present in time future, and time future contained in time past. If all time is eternally present, all time is unredeemable.

Or say that the end precedes the beginning, and the end and the beginning were always there before the beginning and after the end. And all is always now.” T.S. Eliot.

   

Petra Moes (@PetraMoes) geeft trainingen en coaching aan iedereen die iets aan zijn alcoholgebruik wil veranderen. In de zomer runt ze met Jan een kleine camping in de Franse Vendee.

www.voorbijalcohol.nl

www.lepuyardouin.nl

8 gedachten over “Petra Moes”

  1. Wat een lieve reacties : ). Inmiddels getrouwde vrouw en zó niet met Mijn Moment bezig dat ik ineens dacht vandaag (24 uur later) … wanneer komt ie ook al weer online … Tja … Wittebroodsweken : ). Het moment van ‘iets weten’ blijft me fascineren. En de relaties met heden en verleden. Fijne jaarwisseling allen! LIEFS!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven