Petra Rierink

Het is koud. Alleen het puntje van mijn neus steekt uit m’n slaapzak. De nacht in de Botswaanse buitenlucht heeft me tot op het bot verkleumd. En hoewel ik het magisch vind de sterrenhemel liggend in mijn slaapzak te kunnen bewonderen, ben ik blij dat de zon opkomt. We hebben de nacht in een droge rivierbedding doorgebracht. De gids heeft voor deze plek gekozen zodat we, tijdens onze toerbeurt wacht houden, goed de omgeving met een zaklamp kunnen scannen om te zien of er wilde dieren te dicht in de buurt zijn.

Terwijl we onze spullen pakken om de wilderness trail te vervolgen, zien we een stuk verderop in de rivierbedding een olifant staan. Hij is water aan het drinken uit een kuil die hij met zijn slurf heeft gegraven. We besluiten te wandelen richting de plek waar hij staat. Tegen de tijd dat we daar aankomen, is de olifant in de bosjes verdwenen. Maar zijn sporen verraden welke kant hij is opgelopen. We volgen zijn aanwijzingen; zijn pootafdrukken en sporen van het water dat was achtergebleven in zijn slurf, brengen ons dichterbij. Terwijl we zwijgend zijn spoor volgen, houden we de windrichting in de gaten.

We lopen bedachtzaam de heuvel op en na een wat dichter begroeit stuk zie ik ineens twee olifanten. Mijn hart maakt een sprongetje: ‘Daar zijn ze!’, denk ik opgetogen. Hoe dichterbij we komen, hoe meer olifanten ik zie. Die ene olifant uit de rivierbedding blijkt ons naar een hele kudde te hebben gebracht. Stilletjes gaan we op zo’n 25 meter afstand op de grond zitten en wachten we af of de olifanten onze richting op bewegen. Ze zijn rustig aan het eten en in eerste instantie hebben ze ons niet in de gaten. Een windvlaag brengt daar verandering in. De slurven gaan omhoog en ze ruiken onze aanwezigheid. Toch lopen ze niet meteen weg.

De kudde komt langzamerhand steeds dichterbij, terwijl ze met hun slurf de takken van de struiken rukken. Ondertussen heeft ook de matriarch ons in het vizier. Hoewel de rest rustig door eet en rond scharrelt, houdt zij geen moment haar ogen van ons af. Ze kijkt me recht aan. Haar ogen doorboren me. Het lijkt alsof ze even mijn blik vasthoudt. Ik ben onder de indruk van haar grootsheid en voel me nietig.

Ze dwingt een diep respect bij me af en tegelijkertijd voel ik haar twijfel of wij te vertrouwen zijn. In hun collectieve bewustzijn zit ongetwijfeld de gruwelijkheden die de mensheid hen aandoet. Iets wat ik sowieso al niet kan begrijpen, maar na dit moment al helemaal niet meer.

De verbinding tussen de olifanten onderling is tastbaar. De kudde is een eenheid. Elke beweging of geluid van de een wordt geregistreerd door de anderen. Even voel ik me onderdeel van die eenheid. Ze accepteren onze aanwezigheid.

Plotseling, als twee olifanten wel erg dichtbij ons komen, heeft de matriarch er genoeg van. Van het ene op het andere moment staan de olifanten allemaal tegelijkertijd doodstil. Met een geluid dat voor mensen te laag is om te horen instrueert ze de kudde. Op exact hetzelfde moment komen alle olifanten weer in beweging. Om gezamenlijk dezelfde kant op te lopen, de heuvel op. Hoewel de zon inmiddels behoorlijk hoog aan de hemel staat en op mijn rug brandt, staat het kippenvel op mijn armen.

(…) perhaps the most important lesson I learned is that there are no walls between humans and the elephants except those we put up ourselves, and that until we allow not only elephants, but all living creatures their place in the sun, we can never be whole ourselves. – Lawrence Anthony

Mijn naam is Petra Rierink (@petrarierink). Ik schrijf, film en fotografeer. Op zoek naar het échte verhaal. breakingboundaries.nl