Hij vraagt nog vaak waar ze is, want ook dat is hij vergeten.
Ooit woonden zij hier samen in hun droomhuis aan de Maas, maar na zijn een na laatste verhuizing stond het jaren leeg.
Wij luchtten het en ruimden op. Maar het stond leeg.
Drie jaar terug maakte mijn lief kennis met mijn dorp. Het was een zwoele zomeravond en we zaten op een terras, terwijl ik vertelde over mijn jeugd hier en ook hij was verkocht. Hij zag het huis, de prachtige plek aan het water en snapte het. Wij mijmerden en wij rekenden en een jaar geleden besloten we het huis te kopen. We zouden het verhuren, zodat het in de familie zou blijven. Het bleek te kunnen en wij durfden dit avontuur samen aan. Want zo voelde wel echt: als een avontuur.
We haalden het huis leeg, we ruimden op, we knapten op en het werd weer het prachtige huis waar ik fuiven hield in de kelder, mijn moeder bitterballen voor ons bakte en mijn vader tientallen christmas-turkeys. Het huis van waaruit ik mijn eindexamen haalde en mijn rij -examen. Het huis van waaruit ik ooit trouwde en het huis waar mijn moeder stierf. Het huis waar ik opgroeide.
We zouden het verhuren en iemand anders zou er ook van genieten. En wij zouden dan niet meer hier zijn.
Een jaar lang reden we elke maand minstens 2 lange weekenden op en neer naar het Zuiden en werkten ons in het stof. Het was een fijne afleiding in het deprimerende Corona-jaar. We repareerden, vervingen, schuurden, schilderden en het werd steeds mooier. Steeds meer weer een thuis. Ons thuis. We werkten hard maar we genoten ook van ons plekje aan het water. Na een lange dag klussen, sloten we standaard de dag af op het bankje voor ons huis en keken uit over de Maas.
Zij meandert, zij overdondert, zij kabbelt, stroomt en altijd is zij anders. Het water en het licht is anders en wij genieten er elke keer weer van. En we werden stamgasten bij de lokale horeca. Na al dat werken, mocht er ook een biertje op het terras genoten worden. Of, tijdens de lockdown, een koffie to go of een lekkere afhaalmaaltijd. Wij supporten onze lokale horeca met hart en ziel.
Het gebeurde op dat moment na een weekend samen klussen. Wij zaten op ons bankje en we dronken wat. De zon scheen en het leven was goed. Maar we moesten eigenlijk weer afsluiten en wegrijden. Toch? We keken elkaar aan en tegelijkertijd zeiden wij tegen elkaar dat we niet meer naar huis wilden. Niet meer weg van hier. We wilden blijven.
En dus gooiden we onze plannen om. Verhuren? Nee zeg. Misschien als vakantiewoning, maar wij blijven hier zelf wonen!
Ik ben nu al verliefd op het huis. Mooi verhaal!
Dank je, Jan Willem! 🙂
Wauw, wat een mooi verhaal Philippa. Doet me denken aan mijn ouderlijk huis, ook aan de Maas… enjoy!
Ja, he? Dank je, Kim.
Mooi verhaal, Philippa! Ik had even gemist dat jullie in Eijsden blijven wonen, wat fijn!
Veel geluk voor jullie in 2022!
Dank je, P! We wonen hier helaas (nog) niet fulltime, maar zijn hier wel heel regelmatig.
Heerlijk, het gevoel weer thuis te komen. Ik ben mij sinds afgelopen zomer in Lobith aan het ‘thuisvoelen’. Ook een enorm klushuis.
Klussen in een fijn huis en het steeds meer tot een thuis zien worden is een dankbare klus ;). En het scheelt als je geen haast hebt. Veel plezier, Gerard!
Je woont op een prachtige plek in een net zo prachtig dorp. Thuiskomen, dat gevoel ken ik als geen ander. Het zuiden blijft in ons bloed.
Ja, he? Ik geniet er elke keer van. Het wordt nooit helemaal ‘gewoon’.
Wat is er mooier dan een fijn thuis, een lekker plekje waar je van de mooie dingen van het leven kan genieten…. gewoon samen werken aan… samen trots zijn op en genieten van….geniet er van