Raymond Witvoet

2014 was, het lijkt bijna monotoon, weer een rollercoaster, wel eentje die wat mij betreft een mooie glimlach op mijn gezicht tovert. Op het moment dat ik dit schrijf zit ik aan de keukentafel van het nieuwe appartement dat ik sinds een week samen met Olga ben ingetrokken. Samenwonen met en ruimte voor onszelf en een werkkamer en aparte kamers voor de meiden, zelfs een enorm dakterras, gewoon enorm fijn.

Mijn moment dit jaar was een dag van zeldzame flow, 14 augustus was het. Olga en ik waren een paar dagen naar Assisi geweest en hadden ons op de terugweg begeven. We stonden ’s morgens op in Piacenza, een ketenhotel net van de snelweg af. We wisten niet echt wat de dag ons zou brengen maar lieten ons meevoeren. Een dag die zou eindigen in weer een ketenhotel maar dan in Duitsland. Je zou het kunnen zien als een normale reisdag en misschien was het dat ook wel, voor mij echter niet.

Rijdende door de Povlakte was de lucht kraak en kraakhelder. In mijn World Online tijd was ik zeer regelmatig in Milaan maar dit had ik nog nooit meegemaakt. Aan de ene kant kon je de uitlopers van de Apenijnen zien en aan de andere kant staken de witte reuzen van de Alpen helder af tegen de strakblauwe lucht. De Monte Rosa kon je bijna aanraken zo leek het, terwijl hij toch echt ruim 100 kilometer verderop lag. De flow bracht ons via het meer van Lugano toch in Ascona. Ook dat was anders dan anders, ik had het Lago Maggiore nog nooit gezien met zulk hoog water. Naar bleek was er veel regen gevallen in de periode daarvoor en hadden wij de eerste echt mooie dag sinds tijden te pakken. Des te opmerkelijker omdat ik in juni bij mijn solotrip naar Zwitserland ook supermooi weer had gehad. We namen een goede lunch aan de boulevard en genoten maximaal van de sfeer.

Toen we nog even een kristalwinkeltje ergens in een van de vele leuke steegjes van Ascona inliepen werd de tijd stilgezet. Wat volgde was een bijzondere ontmoeting, een bizarre synchroniciteit en een uitwisseling op een ander niveau. Het gesprek met de eigenaar begon zoals vele gesprekken maar al snel ging het over sjamanen, kambo en over praten met insecten. Hij kreeg de bevestiging die hij zocht op een onverwachte manier en wij een bijzondere ontmoeting en een paar bijzondere kristallen erbij. We zaten in een bubbel voor ons gevoel en die werd pas verbroken nadat er na een poosje nieuwe klanten zijn winkeltje inliepen. Stuiterend liepen we de winkel uit na het afrekenen van de kristallen en het in ontvangst nemen van nog wat kleinere on the house. We leken wel een paar frequenties hoger te vibreren en in die energie besloten we toch ook nog te gaan wandelen. We kozen mijn favoriete wandeling bij de waterval van Foroglio met als doel het labyrint dat aan het einde van het dal verstopt ligt en dat ik in juni had ontdekt.

Het was al snel duidelijk dat het labyrint geen ruimte meer had om ons te ontvangen. De wandelaars die wij tegenkwamen op de weg naar boven hadden hem al benut, zoveel was ons wel duidelijk zonder dat hier woorden aan te pas kwamen. De wandeling was er echter weer een om door een ringetje te halen en zonder spijt besloten we terug te keren naar de auto. Pas nadat ik natuurlijk mezelf nog een peer keer had ondergedompeld in het koude maar ontzettend energieke water dat door het dal stroomt.

Nog volledig in de flow van de dag reden we terug richting Nederland over de Gotthard, er stond weer eens file voor de tunnel, dwars door Zwitserland om op een net nog acceptabele tijd net over de grens te gaan slapen.

Liggend in bed waren we nog onder de indruk dat dit echt slechts 1 dag was geweest en dat we die ochtend echt in Piacenza hadden ontbeten. De flow was opmerkelijk en we waren zo afgestemd dat alles als vanzelf liep en er eigenlijk nergens op de dag vragen waren over wat de volgende stap was. Een dag die ik in ieder geval niet snel zal vergeten die 14e augustus van 2014.

Raymond Witvoet: nieuwe media realist, mensenkracht, spiritualiteit, @KvK_nl adviseur, vader, alpine snowboarder, kitesurfer, idealist en blogt op raymondwitvoet.nl