Je kunt me bijna niet blijer maken dan met verse sneeuw, hoe meer hoe beter. Met de tools die we tegenwoordig tot onze beschikking hebben kun je de sneeuwval over de hele wereld live volgen. Webcams zijn er over de hele Alpen te vinden en met de regen/sneeuwradars op de diverse weersites kun je precies zien waar wat valt en wat er nog aan zit te komen. Dat wat er aan zit te komen kun je met diverse weerkaarten ook nog eens zelf goed uitzoeken.
Eind 2018 zat al een paar dagen aan mijn beeldscherm gekluisterd. Ik was best wel toe aan een goed vooruitzicht, in oktober van dat jaar was mijn moeder overleden en dat in combinatie met veel werk maakte dat de batterij aardig leeg was geraakt. De voorspellingen voor begin januari waren episch, er zat een giga bak sneeuw aan te komen voor de Alpen en het beste nieuws was dat we tijd hadden en ik zelfs nog een hotelletje had gevonden. Mijn moment vond dus al vroeg in 2019 plaats, op 2 januari reden Olga en ik met de hond naar het dal van Saalbach Hinterglemm in Oostenrijk. De heenrit was het laatste stuk al een avontuur op zich. Sneeuwduinen op de weg hadden al wat andere reizigers vast laten lopen maar wij gleden (soms iets te letterlijk) er gelukkig vrij vlot langs en kwamen mooi ruim op tijd voor een normale nachtrust aan. Lang leve goede winterbanden! De volgende ochtend lag er al een mooi pakje verse sneeuw op onze bolide, een 30tal centimeters was het zeker. Het was achteraf nog maar een bescheiden voorproefje. Het bleef sneeuwen en hoe! Hele Volkswagenbusjes verdwenen in een mum van tijd onder een dik pak sneeuw, slechts de contouren waren nog zichtbaar van wat op zich een grote auto is. De stilte, het gedempte geluid, de verse sporen, de eindeloze hoeveelheid prachtige sneeuwkristallen, het was er allemaal, elke dag opnieuw.
Nodeloos te zeggen dat ik me meer dan uitstekend heb vermaakt. Samen wandelen en sleeën, met de hond in de sneeuw spelen, bochtjes draaien op mijn snowboard van hellingen die continue voorzien werden van een verse laag poedersneeuw, heerlijk verzorgd worden in het hotel. De grijns die er op mijn gezicht was verschenen was er niet af te krijgen. Nog leuker was misschien wel dat onze hond wel nog meer plezier in de sneeuw leek te hebben dan zijn baas.
Bijna kwam door de ongelofelijke sneeuwval een grote droom van mij nog uit, ingesneeuwd raken. De dag dat wij zouden vertrekken kregen we namelijk te horen dat het dal bij de ingang was afgesloten. Vanwege accuut lawinegevaar mocht er niemand het dal meer in of uit en door de hevige sneeuwval was het onduidelijk wanneer er een helikopter op kon stijgen om de lawine met springstof op de gewenste plek af te laten gaan. Het mocht niet zo zijn. Uiteindelijk werd het sein veilig gegeven en reden wij aan het einde van de middag het dal toch nog uit, uiteraard niet nadat we eerst redelijk wat tijd bezig waren geweest met de auto uit te graven.
Die eerste week van 2019 was mijn moment van dit jaar, de bakken met sneeuw ga ik niet snel vergeten!
Raymond Witvoet
Ik houd me bezig met de ontwikkeling van mensen en organisaties door terug te gaan naar de essentie. Ik doe dit graag door met mensen op reis te gaan, het liefst naar de bergen. Ik woon samen met Olga Louise Plokhooij, deeltijds met mijn twee dochters Nora en Irene en voltijds met hond Fanu
Heerlijk, de grote grijns. Een hond met nog meer plezier. Een droom die bijna uitkomt. Bakken met sneeuw die een batterij iets oplaadt na een pittig jaar, mooi te lezen!
Hoe temperaturen onder het vriespunt je batterij kunnen opladen! Mooie paradox.