Raymond Witvoet

27 juli 2020

Foroglio

Zoals ik vermoed voor velen was 2020 ook bij mij een vreemd jaar. Het door Corona toch al rare voorjaar kreeg voor mij nog wat, laten we zeggen, bijzondere accenten. Ik had al een behoorlijke periode flink last van mijn rug en in een poging om wat van de extra vrije coronatijd te gaan maken had ik besloten om te gaan slalomskateboarden. Mijn redenering was dat ik door goed te bewegen ik mijn rug weer wat sterker zou maken. Een te kort slalompaaltje dat mijn skateboard stilzette zorgde door mijn eigen traagheid van massa voor een nare val met als gevolg breukjes ter hoogte van de elleboog in beide onderarmen. Joepie, midden in coronatijd mocht ik naar de plek waar ik niet wou zijn, het ziekenhuis. Het leek wel of de rust die ik gedwongen moest nemen vanwege mijn armen mijn rug nog erger maakte. Toen ik ook daarvoor naar het ziekenhuis mocht en er uiteindelijk foto’s gemaakt waren, na al een poosje de nachten doorgekomen te zijn op 2 paracetamols per nacht, bleek ik een kolossale hernia te hebben.

In weerwil van of misschien wel juist door dit alles zijn we toch op zomervakantie gegaan. Ik wist als door een wonder last minute de hand te leggen op een heerlijk appartement aan het Zwitserse deel van het Lago Maggiore. De regio voelt voor een deel als mijn tweede huis en het was eindelijk de kans om mijn 2 dochters bewust mee te nemen in de schoonheid van het gebied, de vorige keer dat ik ze had meegenomen, 5 jaar geleden, waren ze nog te jong om te kunnen begrijpen wat het voor mij betekende om ze in een groot deel van mijn eigen jeugd mee te kunnen nemen. De ochtend van de 27e was voor mij het hoogtepunt van die week in Tessin. Eindelijk mocht ik ze meenemen naar de waterval van Foroglio, maar, nog fijner, we konden eindelijk de wandeling naar het prachtige dal boven de waterval maken. We waren in verband met de warmte al redelijk vroeg naar het dorp gereden om de hoogste temperaturen later op de dag te vermijden. Het was echter nog meer dan warm genoeg en in mijn geval speelde de nog behoorlijk aanwezige hernia ook nog een rol bij de wandeling. Alle vier, mijn meiden, Olga en ik, stonden wij na een stevige klim omhoog langs de waterval alsnog gutsend van het zweet boven bij de huisjes van Puntid in Val Calnegia. Gelukkig bood het kristalheldere en ijskoude water de nodige verkoeling. Daar boven, zo samen, vermoeid van de wandeling maar ook genietend van de kracht van de natuur, de schoonheid van de omgeving en het heerlijke weer viel alles even weg, het gedoe met armen, het gedoe met de rug, het coronagedoe. Wat overbleef was een prachtig moment en wat ik ook nu nog koester is een blijvende en waardevolle herinnering, voor mijzelf maar ook zeker voor de meiden.


Raymond Witvoet

Ontwikkelpartner van mens, team en organisatie

Altijd op zoek naar wijsheid in het ongedeelde geheel

Twitter.com/raymondwitvoet

Mirrorwise.nl

2 gedachten over “Raymond Witvoet”

  1. Ik haakte volledig aan op je verhaal bij ‘flink last van mijn rug’ en ‘besloten om te gaan slalomskateboarden’. Rug-gedoe niet grappig, maar om dit begin moest ik even heel hard lachen :).
    Ik dacht nog even: hoe-zo klim je langs een waterval omhoog met een kolossale hernia? Blij dat je het gedaan hebt, mooi moment!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven