René Wouters

“Dat zal mij niet gebeuren!” Hoe vaak heb ik dat in mijn leven al niet tegen mezelf gezegd en/of gedacht!

Het is februari van dit jaar en ben tijdens mijn rondreis door Zuidoost Azië aangekomen in Cambodja. Ik was druk bezig met het fotograferen van de outdoor fotoexpositie van de Nederlandse fotograaf Ruud Van Empel bij Quai Sisowath in de hoofdstad Phnom Penh.

Het ging allemaal razendsnel: mijn camera had ik met de strap om mijn nek en was bezig mijn laatste foto te maken van die prachtige kunstwerken van Ruud met op de achtergrond de Nederlandse vlag. Toen sloeg het noodlot toe.

In een flits werd mijn camera door een gemotoriseerde jongeman uit handen gerukt….ik viel…kon de val afweren met m’n rechterhand. Krabbel overeind, schreeuw…..Twee welwillende getuigen snellen toe…

Met de tuk-tuk naar het dichtstbijzijnde politiebureau gereden…en een bereidwillige ambtenaar stapte gelijk in om ter plekke de situatie te bekijken en de getuigen te vragen. Aangifte opgesteld…en dat was het dan. Het enige dat ik nog had was de lenskap van mijn trouwe Canon 5D.

Het is 1 juli van dit jaar en het is een mooie zonnige warme dag. Mijn vrouw Anneke ging een testwandeling maken voor Happen en Stappen in de omgeving van het Twentse Delden en ik besloot mee te gaan om in die omgeving een fietstocht te maken. In een bocht met losse steenslag ging ik hard onderuit! Toch nog voorzichtig naar de auto gefietst. Ik stelde zelf al vast dat het linker sleutelbeen was gebroken en dat ik flinke schaafwonden aan been, arm en rug had opgelopen. Anneke was intussen ook op ons ontmoetingspunt aangekomen en na overleg besloten wij ons te melden in het dichtbij gelegen ziekenhuis in Hengelo. Wat blijkt? Niet alleen mijn sleutelbeen gebroken, maar ook nog eens vier ribben. Voor de zekerheid stelt de behandelende arts voor om een nachtje in het ziekenhuis te blijven. Intussen zijn we half jaar verder en nog steeds is de genezing niet echt zoals ik me dat had voorgesteld.

Conclusie: ik zeg/denk nooit meer “dat zal mij niet gebeuren”. Heeft wel een voordeel…want nu kan ik met gemak denken dat bijvoorbeeld de hoofdprijs van de Staatsloterij mij nog eens ten deel zal vallen.

Mijn naam is René Wouters, alweer 10 jaar gepensioneerd en ‘druk druk druk’ met vooral social media, fotografie en een combinatie daarvan. Mijn slogan: doe de leuke dingen met extra veel plezier, dan vallen de minder leuke dingen altijd mee.