Rob Captijn

Afgelopen jaar heb ik veel  aan Tjarda gedacht. Ooit rots in de branding op onze productieafdeling events. Als er tien klussen over elkaar heen buitelden, de adrenaline in vloeibare vorm langs de wanden droop en alle telefoons tegelijk rinkelden, stond ze plotseling op en zong schaterlachend uit volle borst: “Ik voel me keieieieieigoed, ik voel me keieieieieigoed, ze kunnen me toch niks maken!!!”.  Dan ging ze even abrupt weer zitten, beantwoorde zes telefoons tegelijk en leverde topkwaliteit.

En aan Gerda. Het hoofd van onze grafische studio. Gedurende een rit van Valkenburg naar Amsterdam presteerde zij het eens om van deur tot deur smartlappen te zingen; van de vlieger, via de rozen voor Sandra en de glimlach van een kind, tot aan Andre’s eenzame kerst. 200 kilometer lang smartlappen, zonder één doublure of één tekstueel missertje.

Gerda beheerde ook “Zzze Plane”. Een opblaas 747 van de KLM aan het plafond van haar kantoor, waarop fotootjes werden geplakt van mensen waarvan wij vonden dat zij de ultieme straf verdienden om met dat vliegtuig te crashen en af te zinken naar de bodem van de Marianentrog. Als het vliegtuig vol was, gemiddeld eens in de twee jaar, dan werd de crash tijdens de VrijMiBo ritueel tot stand gebracht, het vliegtuig geleegd en opnieuw opgehangen.

Met Tjarda, Gerda en de rest van de club bestormden we hemels, verlegden we grenzen, voelden we ons King of the World en onderhielden we dat gevoel met de prijzen die we jaar in, jaar uit, collecteerden.

Niks personal branding, niks bullshit bingo, niks gejamaar, niks geproces en gered tape, gewoon adembenemend prachtig resultaat leveren. Linksom dan wel rechtsom.

Ik moet daar steevast aan denken als ik zie hoe moeizaam dingen tegenwoordig gaan, terwijl daar objectief geen enkele reden voor is. Dat keiharde resultaat ligt immers nog steeds voor het opscheppen. Maar die ego’s. Die verborgen agenda’s. Die opportunistische focus. Die begripscorrosie. We leven in een tijd waarin een brugpieper een “young Professional” heet, een secretaresse een co-manager en klachtenlijn webcare moet bijdragen aan een positieve customer experience. Een tijd waarin wijn uit 1990, twintig jaar later als revelaties in nieuwe zakken wordt uitgeserveerd als “trends in marketing”. Een tijd waarin je Zzze Plane haast een wekelijkse dienstregeling met de Marianentrog kunt laten onderhouden.

Adem eens uit tijdens de kerstdagen. Zing onder de douche eens keihard “breng die rozen naar Sandra”. Als motto voor 2013 kan ik u het volgende tegeltje van harte aanbevelen: wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Fijne feestdagen.

3 gedachten over “Rob Captijn”

  1. Ergens op het internet noem ik mijzelf “social media realist”. Door dat laatste woordje lees ik je stuk (en je tenminste 2 boeken) graag.

    Maar dat kan niet vaak genoeg zijn. Dus hoop ik je weer te zien in 2013. Bij Wilco of Febo 😉

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven