Boos was ik. Nu niet meer. Wel behoorlijk en nog steeds teleurgesteld in mijzelf. Mijn moment wordt dan ook getekend door meer emoties en dat ik pas nu, nu ik een maand terugkijk, stevig baal van juist een ander moment dan dat het daadwerkelijke (mijn) moment tekende.
Half november, het schemert. Ik kijk naar mijn telefoon. Geen gemiste oproep, geen app dat hij (mijn oudste van twaalf jaar) naar huis fietst. Niks. Ik staar lang naar buiten. Maar het gaat al meer dan een half jaar zo goed met hem. Het gaat goed. Ik hoef en wil niet bezorgd zijn.
Een half uur later gaat mijn telefoon. Mijn lief/zijn vader: hij is onderweg beroofd! Buren hebben hem opgepikt, hij wordt naar huis gebracht. Ik ben redelijk rustig tot ik hem thuis opvang. Ontdaan doet mijn brugpieper met schokkende schouders zijn relaas. Drie jongens, ouder dan dat hij zelf is. Geduw, intimidatie, plus wat klappen. Zijn mobieltje.
Ik luister, vraag, knuffel veel en vertel heel erg vaak dat het goed komt.
Kort daarna voel ik hard zijn ontheemde zijn: Ze hebben iets van hem weggenomen. Nee, niet dat mobieltje. Zijn veiligheid. En als ik dit blog nog even dik wil aanzetten, zijn geborgenheid.
Maar.
Daags erna. Dat hij niet naar school wilde, niet wilde fietsen zijn we toch echt verder. Dus, natuurlijk gaat goed met hem. Dit gebeurt. In Amsterdam. Boze grote buiten wereld…
Doch. Dat moment. Mijn moment gaat toch over iets anders maar wel tijdens dat ene moment.
Dat ik anderen liet weten dat mijn zoon beroofd was. Onder andere in de ‘buurt-whatsapp-
De discussies over etnisch profileren, roetveeg Piet of niet, minder, minder of meer. Ik kreeg en krijg het er niet uit. Want het waren en zijn gewoon drie jongens tussen de 14 en 16 jaar oud? Als het drie blonde kakkers met Gaastra bodywarmers waren, had ik ze zo beschreven.
Buiten dat ik me op dat moment als moeder verlamd voelde (#damn ik kan hem niet tegen alles beschermen!) voel ik mij al een tijd politiek verlamd en daardoor teleurgesteld in mijzelf.
Roos van Vugt. Oprichter van Merkwerker.nl gelooft sterk in kleine (online) momenten. “Klein blijft op social media nog immer het nieuwe groot”
Pff ik snap dat wel ja. Vanmiddag nog een gesprek over met de buurman die hulpverlener en veiligheidsmedewerker is. Het is echt extreem rot maar toch, wat verkeerd is verkeerd, welke kleur iemand ook op z’n gezicht heeft. Politiek mag daar eigenlijk niet op van invloed zijn. Onmacht. Rotgevoel. Dikke knuffel voor jou!
Verdommen Roos. Kak. Ik proef die onmacht. En dat niet kunnen aanvaarden van dat onrecht. Maar wees niet teleurgesteld in jezelf. Je vroeg er niet om.
Hou je taai, engel…!
Mooiste wat ik ooit van je gelezen heb.
Essentie op essentie op essentie.
Zo voelt dees voor mij.
Dit zijn trauma’s, die moet je niet onderschatten. Voel je niet bezwaard om extern hulp te vragen. Jouw zoon is in een kwetsbare levensfase. Een gebeurtenis als dit kan hem heel lang belemmeren. Al zal hij het zelf heel snel willen vergeten, of dat zonder hulp lukt is de vraag. (en zegt niets over zijn kracht of vermogens).
Hoe lullig ook: de waarheid is de waarheid.
Hoeveel pijn dat je ook (politiek) doet, dat is de werkelijkheid voor je zoon. En dat is alleen al nodig voor de politie om zijn mobiel terug te vinden.
Daarna: balen. Balen omdat je zo wenst dat nu eens niet de bevestiging komt van de vooroordelen die je zo graag van je weghoudt.
Hou dat gewoon vast. Net zolang dat het niet meer klopt in de statistieken van de criminologen.
Feiten zijn echt. Het is aan ons hoe we de nuance begrijpelijk kunnen maken aan onze kinderen – en onszelf.
Sterkte en aai over de bol van die oudste van je. (die van mij staat dat al bijna niet meer toe).
En gelukkig Roos (voeg ik toe uit eigen ervaring), langzaam keert het vertrouwen weer terug en overheerst het dankbare gevoel hem te hebben kunnen helpen om deze ervaring een plekje te geven.
Ik hoop van harte dat jullie het een plek kunnen geven. En het heeft niets te maken met dat grotere verhaal waar de nuance zoek is. Het zijn deze 3 jongens die dit hebben gedaan. Deze 3 jongens met hun persoonlijke verhaal en overwegingen. Niets meer en niets minder.
Dikke knuffel voor jou Roos. Had mezelf niet zo goed kunnen beheersen in jou plaats denk ik.
Je gooit geen kolen op het vuur, omdat het geen knus haardvuur is dat in de serre van Nederland brandt. Dat siert je enorm, maar de frustratie begrijp ik ook. Vooral ‘gewoon’ Roos blijven; Nederland en rozen horen bij elkaar!
Op een zondagavond op weg naar mijn kamer in Delft kreeg ik klappen en na een achtervolging nog wat trappen. Beroofd van mijn geborgenheid toen ik 20 was. Totaal uit het niets. Het gevoel is nooit meer weg gegaan. Nu ik dit lees voel ik het weer.
Ik moest een signalement opgeven bij de politie maar ik vond dat dus heel moeilijk. Hij zag er uit als ikzelf maar dan een paar jaar ouder. Wie kan ik nog vertrouwen wanneer ik alleen in het donker over straat loop? Wanneer kan ik ontspannen?
Op het laatste onderdeel reageren vind ik moeilijk merk ik na 10 minuten.
Huidskleur is onderdeel van het signalement.
Ben er stil van…. ….Het blijft én het verdwijnt….! Was 12 , te popi voor klasgenoten…..kreeg veel klappen….
In middelbaar werd alles anders. Raakte zelfs tijdens mijn 3 mnd militaire dienst bevriend met één van uitdelers . Later komt alles veelal goed……met een blijvende glimlach verder !