Rust en energie door angsten te overwinnen | Jan Willem Alphenaar

Begin jaren 2000 had ik als ondernemer een hobby waar ik veel tijd en geld in stak. Duiken. Het was mijn passie naast het runnen van mijn internetbedrijf. De passie ging zelfs zover dat ik begonnen was aan een opleiding tot assistent instructeur met als doel uiteindelijk instructeur te worden.

Tussen alle hectiek en stress, werkte het moment onder water en de voorbereiding daaraan voorafgaand therapeutisch. Een moment om aan niets anders te denken. De rust, de stilte alleen onderbroken door het geluid van je eigen adem. De gewichtloosheid en het kunnen bewegen in 3D. En daarna bruisen van de energie en ’s nachts slapen als een baby.

Je kon me er werkelijk dag en nacht voor wakker maken. Diepe duiken, stroomduiken, wrakduiken, nachtduiken. Been there, done that. En mijn opleiding was ook fantastisch. Duiken begeleiden, groepen leiden, duikplannen maken. Bijna elk weekend doorbrengen in Zeeland.

Maar toen kwam mijn faillissement in 2003 en veranderde mijn leven plotsklaps. Ik had weliswaar mijn duikuitrusting mogen behouden, maar ik beschikte niet meer over de financiële middelen om de opleiding voort te zetten (elk weekend naar Zeeland kost geld en daarvoor heb je een auto nodig etc…). Dus noodgedwongen stopten mijn duikavonturen.

In 2008 was ik met mijn vrouw (toen nog niet want die vakantie vroeg ik haar ten huwelijk) op Fuerte Ventura. Ik zou daar weer een duik gaan maken na 5 jaar onderbreking. Vooraf netjes een medische keuring gedaan en een opfriscursus in Nederland in het zwembad. Best apart want die opfriscursussen verzorgde ik normaal zelf. Op Fuerte Ventura, na een nacht zonder slaap, naar een duikcentrum gegaan. Spullen aangetrokken, de boot in en de zee op. We zouden een duik naar 30 meter maken op open zee. We moesten in vrije val zo snel mogelijk naar de bodem in verband met de stroming. Onderweg, stuiterend over de golven met de zodiak werd ik al misselijk. Ik werd nerveus en angstig. De stress sloeg toe. Aangekomen op locatie, moesten we een voor een het water in. Mijn beurt, ik ga het water in, zwetend, ga omlaag en na vier meter begint mijn apparatuur te haperen. Mijn luchtautomaat blijft lucht stromen. Een continue stroom lucht die mijn mond in geduwd werd. Duik afgebroken. Illusie armer.

Bovenwater aangekomen weer de boot opgegaan. Spullen uit en vervolgens wachten tot de andere duikers de duik hadden afgemaakt. Dit was een hel. Ik heb vele vissen gevoerd met mijn braaksel. Kostmisselijk was ik. Het huilen stond nader dan het lachen. Was deze activiteit, die mij altijd zoveel rust en plezier beleefde nu een stressfactor geworden? Ik was er klaar mee. Ik zou nooit meer duiken.

Tot afgelopen zomer. Wederom gingen mijn vrouw en ik naar Fuerte Ventura en mijn broertje zou de eerste week meegaan. Hij heeft recentelijk zijn duikbrevet gehaald en wilde dus heel graag met mij duiken. Ik zag dat niet zitten. Verzon allerlei smoesjes. Geen medische keuring, tien jaar niet gedoken, etc… Maar hij wilde het zo graag. De vrijdag voor vertrek was ik bij de huisarts en heb ik me laten keuren. Nog niet 100% overtuigd dat ik ook daadwerkelijk zou gaan duiken, sterker nog, nog niet eens 10%. Maar ik werd medisch goedgekeurd.

Op het eiland aangekomen zijn we de derde dag naar een duikcentrum gereden. Drie kwartier met de auto. We gingen informeren en overleggen. Of mijn broertje alleen zou gaan duiken, of dat ik ook mee kon gaan (wilde). Daar aangekomen kreeg het duikvirus al weer een beetje grip op me. De sfeer was relaxed, de eigenaar en instructeurs allemaal sympathiek. Situatie uitgelegd. De eigenaar stelde voor om eerst een eenvoudige duik op 7 meter te maken en dat het daarna wel beter zou gaan. De volgende dag konden we al terecht.

Die nacht heb ik goed geslapen. Ik had bedacht dat ik die eenvoudige duik zou doen, dat ik daar tussentijds zou stoppen en dat mijn broertje de rest van de week met de groep mee kon gaan. Ik berustte me in die gedachte en licht hoopte ik dat het wel goed zou gaan.

En dat ging het. De duik was heerlijk. Ik had iets teveel lood bij me, maar het voelde goed. Mijn luchtgebruik was ook boven normaal, maar dat is niet vreemd na tien jaar.

De volgende dag hebben we dezelfde duik gemaakt en ’s middags al naar de 25 meter. Minder lood en veel beter luchtgebruik. Met mijn broertje heb ik die week vier duiken gemaakt. En ik had de smaak te pakken. Ik kreeg weer de rust en energie die ik tien jaar daarvoor ook had.

De twee weken daarna heb ik zelf nog zes duiken gemaakt. Waarvan twee zelfs als begeleider van beginnende duikers.

Sinds deze vakantie merk ik dat ik veel relaxter ben geworden. Ik reageer rustiger, maak me niet meer druk en ik geniet van elk moment. Sterker nog, ik droom vaak van duiken. Ik probeer in oktober en december weer die kant op te gaan en overweeg om mijn opleiding weer op te pakken. Mijn leven heeft weer bubbels gekregen. En elke keer als ik neig naar stress of onrust, dan sluit ik mijn ogen en waan ik mij weer tussen de zeepaardjes, barracuda’s, octopussen en murenen.