Sandra van Kolfschoten

Laat dat zinnetje maar weg, zeg ik, die drie laatste woorden

-in- de –rouw-

Ik geloof dat ik er uit ben. Op het moment dat ik het zeg voel ik het ook. Ik voel me geen rouwende weduwe meer. Wat ik nu wel ben kan ik nog geen woorden geven. Vijf jaar was Giorgio dood deze afgelopen zomer. Dit jaar 2017 waarin ik vijf keer op vakantie ben geweest. Een keer naar Vietnam, een keer naar Sicilië en drie keer naar Ibiza. Sinds zijn dood verander ik het liefst helemaal niks meer. Toch blijven de dingen om mij heen bewegen en veranderen. Je kunt het leven niet stilzetten al wil je dat soms nog zo graag.

Onderwijskunst

Dit is het jaar waar ik afscheid neem van mijn bedrijf Meestersadvies. Na negen jaar met twee vennoten was het passend om een eigen weg te gaan. Ik dacht dat ik het niet zou willen, in mijn eentje een bedrijf zijn, omdat er al zoveel leven in mijn eentje is. En toch was het goed. Op 23 juni, internationale weduwedag, schreven we gedrieën elk ons nieuwe bedrijf in bij de KvK. Het ontwerpen van mijn nieuwe bedrijf maakt dat ik opnieuw kijk naar hoe mijn onderwijs, mijn kunde en mijn kunst zich tot elkaar verhouden. Het is nog lang niet af en ik ga verder waar ik ben gebleven. Onderweg van A naar Ergens

Rouwkunst

Behalve een nieuw bedrijf de wereld in ging er ook een nieuw boek de wereld in. De week na Giorgio zijn 41^ste verjaardagsdag lanceerden wij het boek RouwLust. Een boekje open over lust en huidhonger in de rouw. Dood is een taboe. Seks en verlangen is een taboe. Over de combinatie was er tot ons boek nergens iets te vinden. Wel over De Nieuwe Liefde natuurlijk, maar wat doe je in de tussentijd als hij die je lief is dood is, je lichaam heel verdrietig, en je huid hongert. Wat doe je dan met schaamte en schuld. En met wie? In het boek Rouwlust hebben we verhalen van vrouwen geschreven, gedeeld en vormgegeven. Beeldschoon is het. RouwKunst.

De wereld had interesse en dus stond ik, samen met een van mijn mede auteurs, met mijn foto in de krant onder de titel ‘Mijn lichaam hunkerde naar aanraking’. Als je het hebt over de schaamte voorbij. Dan is dat wel even slikken. Net als dat het slikken was om met zijn drieën, voor honderd mensen achter een grote microfoon live op de radio te vertellen over RouwLust. Van binnen voelde ik me alle kanten opgaan. Naar buiten straalde vooral veel kracht. Kracht die groter was dan mijzelf.

Lancering van iets heel intiems de wereld in.
Waarom wil ik dat? Doe ik dat? Schaamte en trots gierden door me heen. Op de weg terug naar de vrouwen die op ons wachten in het filmhuis. Widows only. Daar waar het boek uit voorgekomen is. Daar werd het terug gegeven. Gedeeld. Bekeken. Aangeraakt. Sisterhood zei iemand van ons.
We werden bedankt voor onze moed ergens voor te gaan staan waar anderen dat podium niet willen of kunnen nemen. Ik voelde de kracht stromen. Van ons allemaal de wereld in en terug en onderling. Levenskracht. Ik heb er zoveel van binnen in. En nu stroomde het. Als je verdriet en schaamte niet onderdrukt maar vrij kan laten, als je iets dat eenzaam en privé is samen verbindt, energie bundelt en tot kunst maakt en naar buiten brengt de wereld in. Dan stroomt er levenslust. Heen en terug.

LevensKunst

Het leven met de dood maakt dat ik het leven onder de oppervlakte vaak interessanter vind dan daar boven, waar alles zichtbaar is, zonder echt compleet te zijn. Onder mijn oppervlakte stroomt veel vertrouwds verder en er ontvouwt zich ook nieuws. Binnen in mijzelf voel ik een onderstroom die ruimte maakt. Zonder precies te weten wat het is, weet ik dat het een kant opstroomt die voor mij een goede is.

Mijn leven van nu is ook dankzij Giorgio. Ik hou van het leven dat ik leef. Dat Alex en ik leven. Het voelt niet meer eenzaam. Het voelt meer als passend bij wie ik ben. Iemand die haar eigen onderweg gaat. Die wakker ligt van onzekerheden en twijfels maar niet meer van angst en van verdriet. Het leven wordt gewoner, het wordt nooit meer normaal en dat wil ik graag zo houden.

You will live many, many lives, zei de handlezer op Ibiza terwijl hij glimlachend naar me op keek. Dwars door mijn tranen heen lachte ik terug.

Midden in ons gelukkig leven. Ga ik mijn weg naar ergens. De dagen strekken zich voor me uit. Er is genoeg om voor te leven. Meer dan genoeg.

www.onderwijskunst.nl

www.rouwlust.com

Sandra van Kolfschoten (46) is eigenaar van OnderwijsKunst. Zij woont samen met haar dochter Alex (11) in Oosterbeek. In 2012 overleed haar man Giorgio (35) aan een hartstilstand. In haar leven en werk maakt ze ruimte voor dingen die er (nog) niet (mogen) zijn. Ze organiseert het graag door mee, tegen, onder, boven en dwars door stromen heen te bewegen en vuur te geven waar verlangen gloeit.