Sandra van Kolfschoten, MEESTERSadvies.nl, Lichtvoetig Zwaargewicht
Mijn moment 2011. Besef van RealiTijd.
2011. Wat was het een geweldig jaar. Het jaar waarin ik 40 ben geworden. Toegezongen door alle mensen die je lief hebt. En constateren dat je gelukkig bent. En blij. Dat het leven je toelacht. Persoonlijk en zakelijk. 2011 het jaar waarin MEESTERS drie jaar bestaat. Dus nog een feest. Een publicatie. Eigen toespraken. Successen, mijlpalen vieren. 2011, het jaar waarin leek dat alles wat ik maar wenste realiTijd werd. Grenzeloos onbegrensd noemde ik het in mijn MEESTERS toespraak. Zoveel mooie momenten om uit te kunnen kiezen als mijn moment.
Maar al dat moois wordt overschaduwd door een moment op 28 augustus. Op die avond dat wij MEESTERS lekker bezig zijn aan de Businessplanning voor de 2e helft van 2011 gaat mijn telefoon. Mijn vriendin Jeanne belt vanuit het ziekenhuis. En dan valt de grond weg onder mijn voeten. HET is terug. Uitgezaaid. Uitbehandeld. Afgelopen. Dezelfde ziekte waaraan ik vijf jaar geleden, op derde kerstdag werd geopereerd. Acht uur onder het mes. Elke paar maanden controle. Dat moment is voor mij morgen vijf jaar geleden. Dan ben ik officieel weer gezond. Het jaar 2012 begint voor mij als soort van nieuw Levensjaar. Voor mij wel.
Niet voor mijn liefste vriendin Jeanne. De afgelopen maanden stonden in het teken van second opinions, internet zoektochten, gesprekken, mailwisselingen, verslagen, dossiers. Alles hebben we geprobeerd om maar niet toe te willen geven aan dat wat nu dan toch onvermijdelijk blijkt te zijn. De ziekte is als een achtbaan. Steeds als we het hebben over wat we straks willen regelen. Is straks alweer gisteren. Ze gaat dood. 41 jaar oud. “Het liefst wil ik mijn hoofd onder een deken verstoppen en doen of het allemaal niet waar is”, mailt haar zusje me. Exact verwoordend wat ik bijna dagelijks denk. Twee jaar is haar zoon. Dertien jaar is haar dochter. Dezelfde leeftijd als toen Jeanne en ik elkaar leerden kennen en vanaf dat moment hartsvriendinnen werden. Eergisteren op kerstavond zijn we samen. “Gek he, zegt ze, dat jullie straks doorleven en dat ik er dan niet meer bij zal zijn”. Over woorden die recht je ziel in snijden gesproken. En over momenten die je altijd bij blijven.
“Ga voor de echte waarde, voor de verbondenheid, voor de warmte in je hart die alle verstand te boven gaat”. Lees ik thuisgekomen in de kerstblog van onze dominee Jan Vaessen http://jcvaessen.wordpress.com/
Die warmte was er kerstavond 2011. Jeanne, Ynske en ik met zijn drieen op de bank. Twee glazen wijn en een infuus. Proostend op kerstavond en op onze eeuwige vriendschap. Mijn moment 2011. Ik zal het nooit meer vergeten.
Dank je wel voor het delen. Ik wordt er stil van met een brok in de keel en beginnende tranen. Heel veel sterkte en liefde gewenst voor de komende tijd.
Ook een Dankjewel voor het Delen van mij. Wij zaten met kerst ook op de bank met wijn en een infuus (van mijn mama) En al dacht ik dat ik alles ‘onder controle’ had, na het lezen van je blog had ik meteen weer waterige ogen. Heel veel Liefde & Omhelzingen gewenst voor elke dag die jullie nog op aarde samen doorbrengen. Daarna Liefde door alle barrières heen! Annette
Lieve San,
Brok in mn keel. Al die gesprekken in de auto, onderweg.
Flarden schieten door me heen: “Breng die rozen aan Sandra…
krijgen nu zo’n ander perspectief.
Moet steeds denken aan een gedicht van Kopland.
Mooi om het zo te zien…weggaan en voor altijd verbonden blijven. Een bijzondere en intense tijd nu met veel verdriet en blijdschap om wat er samen is .
Dikke kus. Harriet
Weggaan
Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.
Weggaan kun je beschrijven als
Een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg.
Rutger Kopland
Lieve San,
Zo onwerkelijk… in dubbel opzicht.
Ook ik denk veel aan jou en aan Jeanne
Vanuit oprechte waarachtige verbondenheid
Marije
Mooi. Dank je wel voor je openheid.
Judith
Heftig verhaal…even stil.
Eigenlijk zie en spreek ik je veel te weinig. Komend jaar toch maar ‘ns wat aandacht aan schenken…
Ik wens je een heel voorspoedig 2012 met mooie uitschieters!
Vannacht
Bij het in gaan van
het nieuwe jaar 2012
Heeft mijn lieve vriendin Jeanne
Ons en het Leven verlaten
Dat we ook de afgelopen dagen
zoveel Tijd
met haar hebben doorgebracht
Maakt dat iets ondraaglijks
toch te dragen is
Ben er stil van. Ontzettend heftig. Heel veel sterkte lieve Sandra…
Ben er stil van. Ontzettend heftig. Heel veel sterkte lieve Sandra…
Sandra wat enorm heftig om dit verhaal te lezen. Ik wens je heel erg veel sterkte met het dragen van dit verlies! En ik weet zeker dat het jouw vriendin heel erg veel kracht heeft gegeven dat jij er nu ook zal zijn als steun voor haar kinderen. Ik leef met je mee!
Heel veel kracht toegewenst Sandra
Liefs,
Henk
Lieve Sandra,
Je hebt het onbeschrijfelijke zo mooi beschreven in je blog dat het me direct raakt. De liefde en verbondenheid is zo mooi voelbaar.
En dan je berichtje: harde realiTijd die bijna niet te vatten is. Heel veel sterkte en alle liefs voor jou.
Maak ruimte voor je verdriet
Koester de herinneringen
Sterkte,
Rob Lindhout
Hallo Sandra,
Ik ken je vriendin natuurlijk niet, maar ze moet speciaal geweest zijn! Alleen al omdat ze jouw vriendin is. Wat een geluk dat jij haar hebt gekend.
Ik lees in dit verhaal ook een opdracht om van elke dag te genieten en dat ga ik dus ook Nu weer doen!
Sterkte met een lieve groet van
Ilse van Hal
Hoi Sandra,
Natuurlijk zoekend naar de juiste woorden, besef ik me dat die er niet zijn. Wat een heftige tijd, wat een definitief einde en wat een mooie vriendschap lees ik in jouw RealitTijd. Heel veel sterkte.
Marleen vd Krogt
Beste Sandra,
Ik wens je veel sterkte met het missen van jouw dierbare vriendin.
Rest in natural great peace this exhausted mind,
Beaten helpless by karma and neurotic thoughts
Like the relentless fury of the pounding waves
In the infinite ocean of samsara.
Rest in natural great peace.
— Nyoshul Khen Rinpoche
een warme groet,
Peter
Lieve Sandra,
Ik heb geen woorden. Jeanne heeft het zelf verwoord. Het is niet te begrijpen dat zij er nu niet meer is. Fysiek niet meer. Maar ze is nog steeds je vriendin. Ze zit nog steeds in je hart.
De mooiste bloemen worden het eerst geplukt.
Kees van Wel
Ach Sandra, wat een groot verdriet.
Sterkte,
Liesbeth
Op afstand volg ik jou, dichtbij komt jouw verdriet. Mooi beschreven is de pijn voelbaar. Heel veel sterkte. Liefs Vera