Sandra van Kolfschoten

AMAZING staat in grote letters op haar hoodie. Ik zeg dat ik er anders meteen een foto van had gemaakt. Nu kan dat niet, want waar wij zijn mogen geen telefoons naar binnen. Die laat je achter in een kluisje als je door de poortjes gaat. Jeugdgevangenis. Ze zegt dat ze van leren houdt. Dat ze graag leest. En wil ondernemen. De jongens om ons heen luisteren aandachtig. We beginnen met schrijven. Samen maken we LocDown Magazine. Over hoe de wereld buiten doordraait wanneer jij binnen zit. Hoe het voelt om alleen te moeten leven. Het is maar kort hoor, zegt ze. Thuis lees ik haar tekst. Mensen heb je nodig. Is haar onderstreepte zin.

Ik rijd naar Friesland. Mijn routeplanner wijst me de weg naar een uithoek buiten de stad. Er verschijnen hoge hekken. Bovenop is prikkeldraad. Achter de hekken grijswit geschilderde containers. Ik zie kleine kinderen op fietsjes. Als ik de Saab parkeer moet ik bijna huilen. Ik wist niet dat dit zo bestond. We laden camera’s uit. Jongeren verzamelen zich bij ons. Overlast gevende vluchtelingen. Gelukzoekers. De muziek gaat aan. Opnames starten. Onderweg naar een volgende locatie rijden we samen in mijn auto door de stad. Het dak er af. De radio gaat harder. Iedereen voelt hetzelfde. Let’s talk about love, let’s talk about life, let’s talk about the things that make you feel allright. Zoveel liefde, zeg ik later tegen Rivelino. Ja, zegt hij. Ik verbaas me er elke keer weer over dat er achter die uitzichtloze hekken zoveel licht en liefde is. Dat je zo welkom bent en toegelaten wordt.

Gesprekken met scholen. Artikelen in de krant. We maken ons zorgen over onze kinderen. Of de leerachterstanden niet te groot worden. En hoe dan met al die ‘andere’ kinderen? Waar is de aandacht waar zij recht op hebben opdat ze komen waar ze verdienen te zijn. Wie neemt het voor hen op? Vinden we niet dat dit ook onze kinderen zijn? Overal zijn we dit jaar, waar jonge mensen met dromen zijn. Het zijn de plekken waar jongeren terecht komen wanneer ze uit systemen vallen. Of niet binnengelaten worden omdat ze niet aan de regels voldoen of willen houden. Zielig zou je kunnen denken maar ik voel vooral veel levenskracht. Wat ik ook voel is mijn verlangen dit mee aan te willen wakkeren. Energie stroomt wederzijds beide kanten op.

2020. Het jaar dat heel Nederland in Lockdown zit en huilt over inkomen verlies en onzekerheid en je familie niet mogen zien. Over het missen van aanraking en menselijk contact. Over niet naar buiten mogen. Thuis werken en niet naar school kunnen. Het meest vreselijke wat ons is overkomen, zegt Rutte in een van de persconferenties. Ik denk, dan heb je waarschijnlijk zelf nooit iets meegemaakt. En herinner mij de hekken waar ik achter was. Dit is mijn derde Lockdown zeg ik als mensen vragen hoe het met me gaat. En dit keer zonder dood en zonder kanker. Dus we gaan erop vooruit.  De wereld blijft binnen en wij gaan juist naar buiten. Het dak er af en onderweg naar en met mensen die al veel langer lockdown levensstrijders zijn.

Mijn moment. We rijden in de cabrio. Adje, Ainslie en ik. Friends in life & business. Voor ons was dit Lockdown jaar er eentje juist van Rising Up. Ik stuur de Saab de hoek om en alles komt samen. De zon. Het nummer op de radio. En wij met zijn drieën onderweg. Lockdown. Let’s rise up. En zoals ik van Kaylee heb geleerd. We rise by lifting others.

Ik heb zin in 2021. Het jaar dat ik 50 ga worden. Op de helft. Of de helft over. De weg ligt voor me zo voelt het. Zoveel ruimte nog te ontdekken en te gaan. Mijn leven een roadmovie.

En de Mustang is onderweg.

Ik ben Sandra van Kolfschoten (49) en woon met mijn dochter Alex (14) in Oosterbeek

You are a teacher, zei de handlezer en hij keek omhoog van mijn hand. You are very good in teaching. Zijn vinger langs de lijn die hem dat vertelde. Hij keek me aan en lachte. Ik lachte terug.