Mijn moment van dit jaar is een droom die ik had. De tweede zomer na Giorgio zijn dood. Natuurlijk was het weer op Ibiza. Daar waar de dromen altijd zoveel scherper zijn dan thuis.
Ik droom dat ik op vakantie ben. En ik besef dat ik Giorgio dat moet laten weten. Als ik hem wil bellen kan ik zijn nummer niet vinden in mijn telefoon. Het duurt even voordat hij opneemt.
Hoi zegt ie. Denk je niet dat het tijd is om onze eigen weg te gaan. Het gaat toch heel goed zo.
Ik zeg dat ik dat niet wil. En dat ik er aan kom om dat hem te vertellen. Ik bel Giorgio zijn beste vriend en zeg hem wat Giorgio zei. Is ie nou helemaal gek geworden zegt M. Jullie horen bij elkaar. Kom we gaan hem dat vertellen. Ondertussen sluiten nog meer mensen aan die allemaal meegaan om Giorgio te vertellen dat ie bij mij moet blijven.
Als ik Giorgio in de verte zie. Zie ik dat ie veel jonger is. Meer zoals voor dat ik hem kende. Hij is vrolijk en danst. Oh jee zegt iemand in de groep. Dit gaat niet goed. Hij verandert. Hij drijft weg . Ik wil bij hem komen maar eerst gaan al die mensen hun zegje doen. Ik zie al lang dat het geen zin heeft . En ze houden mij alleen maar bij hem weg . Ondertussen zijn er ook andere mensen, kinderen eigenlijk die ook bij Giorgio in de buurt willen komen. Ik wil dat liever niet. Ik begrijp niet waar het over gaat. Ik maak daar geen deel van uit. Die kinderen, die ziet hij wel. En ze delen ook al iets samen. Er is een heel klein schattig meisje met een potje gekleurde viooltjes. Ik bedank haar voor die lieve bloemetjes. Ze hoort mij niet. Ze zijn voor Giorgio
Dan tilt iemand uit mijn eigen groep me op. Heel hoog. Hij vertelt uit zijn eigen ervaring hoe het is. Het gaat over afwijzing en over loslaten. En over liefde. Uiteindelijk sta je toch in je eentje je eigen kwetsbare zelf te zijn. Zegt ie. Ik wist niet hoe dat moest. Maar ik zie jou dat heel goed doen.
Dan ineens weet ik het. Ik moet Giorgio mijn blog laten lezen . Dan weet hij hoeveel ik van hem hou. Dat het nog niet voorbij is. Ondertussen besef ik ineens dat die blog gaat over dat hij dood is. En ook dat Giorgio er niet meer staat. In die groep. Hij is weg. Verdwenen.
Dan word ik wakker. Ik herinner me de droom precies. Ik deel hem met niemand. Tot nu in dit Mijn Moment. Dit delen voelt als heel kwetsbaar en persoonlijk en tegelijkertijd ook als heel krachtig en heel universeel. Loslaten wat je niet wil laten gaan. Wat je heel dichtbij wil vast houden.
Nu eind 2014, vallen een een paar momenten samen die me doen terugdenken aan die droom. In november zit ik bij een leermeester aan tafel bij wie ik vlak voordat Giorgio overleed, van plan was om in de leer te gaan. Emotioneel is het. Alsof ik iets oppak wat er nog lag uit mijn vorig leven. Alsof ik had stilgestaan terwijl de tijd verder ging. Mijn tranen stroomden over mijn wangen terwijl hij de koffie aan het halen was. Wegvegen lukte niet. “Ik zou hier jaren geleden al moeten zijn, zei ik, toen hij weer binnen kwam.
Je bent er nu, zei hij.
In ons gesprek praten we over de bemoeizucht van de organisatie adviseur. Hij vraagt me naar mijn ouderschap. Of bemoeizucht daar ook speelt. “Wat kan het ook betekenen als je moeder er altijd is”, vraagt hij me. De gedachte komt binnen. Kinderen grootbrengen is ook loslaten. Alleen in ons geval, als je kind haar vader verliest, en jij zelf je liefste, dan wil je elkaar alleen maar heel lang heel stevig vasthouden. Dan kun je even heel moeilijk los van elkaar. Dan is er eerst weer een nieuwe basis nodig. Na het gesprek voel ik ruimte om meer los te laten. Het blijft het zelfde, ik ben er voor haar, maar de insteek is vanuit een ander perspectief. Je eigen weg moeten kunnen gaan. Elk onze eigen weg gaan. Vanuit loslaten naar vasthouden. In plaats van vasthouden naar loslaten
De week erna sta ik met mijn zakenpartners in een manege voor een opstelling met paarden. We hebben het over een project dat we samen zijn opgestart. In de opstelling loop ik in mijn eentje mijn eigen weg, los van mijn partners. Het paard wijkt niet van mijn zijde. Ze loopt de hele route dicht naast me. Haar hoofd tegen mijn schouder. Ze duwt me weg als ik weer terug ga naar waar ik vandaan kwam. Ik ben in mijn eentje, ik huil als ik mijn rondjes loop, het is zwaar en licht tegelijk, en het voelt niet alleen. Ik ga een eigen weg.
Vanuit loslaten naar vasthouden.
De Dood een plekje geven, dat zeggen mensen vaak. Ik las laatst ergens dat het gaat om de Liefde een plek te geven. Dat past mij zoveel beter. Weg is niet weg. Paden blijven elkaar kruisen. Is het niet nu. Dan is het straks of ooit. Ik geloof daar in. Daarmee kan ik los laten.
Elk jaar kies ik een woord. Vorig jaar was het toekom(s)t. Ik kon weer naar een toekomst kijken en ik vertrouwde er op dat wat nodig was me wel toe zou komen. Voor 2015 kies ik Eigen Weg. Een woord dat me behalve op mijn eigen weg, ook zal richten op hoe anderen hun eigen weg gaan.
Op weg naar 2015. Het eerst zo dunne ijs voelt sterk en goed.
Ik ben Sandra van Kolfschoten (@svankolfschoten) Organisaties vragen mij nieuwe ruimte te maken. Mijn achtergrond ligt in de onderwijskunde en organisatiekunde.
Ik organiseer het graag Lichtvoetig Zwaarwichtig . Behalve adviseur, spreker en schrijver ben ik moeder van Alex (8) en jonge weduwe van Giorgio (voor altijd 35).
about.me/svankolfschoten
Foto: KEKmama
prachtig!
Heel mooi1 Het dunne ijs is er ook letterlijk, en sterk! De eerste schaatsbanen zijn open vandaag. Een heel mooie weg gewenst1
Kippenvel van herkenning, hetzij om een droom na het verlies van mijn kind. Ook ik schreef over die droom. Loslaten in die droom. Zou het graag eens met je delen. Maar vooralsnog jouw verhaal. Zo prachtig. Intens. Dank voor delen.
Mooi Sandra en wat een leuke foto met je dochter
Weer zo mooi en helder geschreven. Ik vecht ook tegen het “loslaten” omdat ik hem niet “kwijt” wil. Maar ook ik geloof dat we elkaar uit eindelijk weer zien als mijn pad hier voltooid is. Ik geef het geen plekje maar neem het mee in mijn rugzak ♡
Wat een prachtig stuk, dank je wel voor het delen!
Wauw wat mooi, dank je wel voor het delen! Ik ga de komende dagen nadenken wat mijn woord is voor 2015.
Zo mooi,
en ja,
je bent er nu. X
Wow. Respect. Buiging.
Je bent op weg maar er zal altijd iets van jou achterblijven. Ik wens je een goede reis.
Mooi Sandra!
Mooi verhaal en herkenbaar vanuit mijn moment..
mooi jaarwoord, ‘Eigen Weg’. Misschien ook wel een weg die je niet zozeer kiest, maar een die zich aandient terwijl je loopt, op je toekomt. Samen een keer sparren over het nieuwe vasthouden?
Prachtig beschreven. De droom die je op Ibiza had was al kraakhelder. En zet de toon voor het vervolgen van jouw weg. erg mooi.
Je stond op m’n lijstje om te lezen, geen spijt van! Mooie en sterke dame ben je met een prachtige dochter om saam mee te bouwen! Dank!
Het is vaak de buitenwereld die wil dat je het verwerkt, een plaatsje geeft en loslaat. Zoals je met een boterham, meubelstuk of ballon doet. Maar rouw gaat om liefde. Liefde die niet dood is. Die verder groeit en ontwikkelt. Die we bij ons willen houden. Op onze manier. Tijdens onze reis over onze weg. In het begin misschien krampachtig, maar we richten vanzelf ons hoofd op, verruimen onze blik en laten vieren.
Lang leve de liefde!
Ha Sandra, wat prachtig. En die laatste zin, daar knap ik helemaal van op. Schitterend.
Als altijd, prachtig intens geschreven, op jouw Eigen Wijze. En die Eigen Weg lijkt helemaal te passen, mooi gekozen.
Wat prachtig. Wat zul je een fijne moeder zijn.
Dank dat je dit deelt. Dat ik uit jouw droom en jouw verhaal ook mag leren. Ik wens al het goeds!
Wow Sandra, wat heb jij veel liefde en kracht!
Dank je wel Sandra. Ik ben even heel stil…..
Het is als mist die boven de velden hangt, alleen de vage shilouetten van de dieren in de wei verraden dat er bij het doorbreken van de zon pas weer een nieuwe realiteit ontstaat.
Jeetje wat een bijzondere droom. Ben er stil van. Wat mooi beschreven. Je bent heel sterk. En wat fijn voor Alex dat zij straks al jouw stukken kan lezen. Veel liefs
Nu pas gelezen, maar niet minder mooi.