Sandra van Kolfschoten

Op 29 juni 2012 ben ik van een succesvol gelukkige vrouw ineens een Jonge Weduwe. Midden in ons gelukkig leven staat niet alleen zijn hart maar ook mijn wereld stil. En tegelijk gaat er een nieuwe wereld open. Een wereld van verdriet en rouw en ook een wereld van licht en liefde en heel dichtbij alles zijn. Als de grond onder je voeten lijkt verdwenen. Heb je alleen houvast aan jezelf. Een gat in de tijd. En je bent in je eentje. Dat kan ook iets onoverwinnelijks geven. En veel vertrouwen. Er is verdriet in mij en dat hoort inmiddels zo. Ik ben het verdriet niet. Het is in mij. En ook met dat verdriet kan ik toch voluit gelukkig blijven leven.

Blij zijn

Voluit gelukkig leven. Op de eerste dag van onze Ibiza zomervakantie dit jaar voelde ik het stromen. Het geluk zette vol in en ik wilde dat gevoel ook niet meer loslaten. Weer voluit blij zijn. Lachen. Plezier maken. Een blij mens zijn. Weer dichterbij degene te komen die ik ook was. Ik kan deze vakantie voluit genieten. Van ons. Van mijn gezin. Ik hoef niet meer te kijken naar anderen en me een kapotte familie te voelen. Ik voel ons als heel. Als sterk. Vrolijk. Geaard. In verbinding. Gelukkig. Bewust. En ik ontmoet mensen die dat ook zijn. Die heel bewust van levenstijd lijken te zijn. Vol van levensenergie. Die hun eigen weg gaan. Vaak ook niet over de gebaande paden. Maar over de grillige weg die leven heet.

Schrijftuintje

Acht Jonge Weduwes om een tafel. We maken een schrijfsel op zijn naam. Goh liefje wat veel dezelfde letters denk ik. En daarmee heb ik direct mijn eerste zin. Met zijn letters aan het begin van mijn zinnen schrijf ik over hoe open dat ik voel dat mijn hart is. Hoeveel ik weer kan genieten. Hoe rauw de rouw was voel ik aan de woorden van andere vrouwen aan tafel. Zij die nog in het eerste jaar geleefd worden door al het verschrikkelijks. Sommige woorden kunnen niet hardop uitgesproken worden omdat de pijn niet te verdragen is. Ik weet nog zo hoe het was. En ik voel ook hoe ik me nu voel. En daarmee weet ik wat ik wil als we een zin krijgen om af te schrijven: “De komende tijd wil ik …..genieten en plezier maken en licht zijn en vrij. Je grondtoon verandert. Zo schreef ik al eens. Eerst is er alleen verdriet. Met af en toe een sprankje licht. Dan schommel je heen en weer tussen donker en licht en weer donker. Nu schijnt er al zo lang weer licht dat ik merk geen donker meer te willen. Ik wil de zon blijven voelen.

Vaderland

De zon voelen we ook in oktober nog als we Alex haar vaderland bezoeken. “Laat mij maar Bencivinni schrijven mam, want hier kennen ze die naam tenminste gewoon”, zegt Alex terwijl ze de pen uit mijn hand pakt. We zitten in een kantoortje in Sicilie. Vakantie en familie dingen. We gaan het familiehuis verkopen. Drie dagen zijn we nu hier. Daar waar we onze laatste vakantie met Giorgio doorbrachten lopen we weer door onze herinneringen. De zon schijnt en Alex loopt haar Italië shirt met een ijsje door de straatjes. Heel Italiaans is ze. Heel veel praat ze ook. Veel meer dan normaal. Over papa, over de dingen die we deden. Wat hij zei en waar we over moesten lachen. “Kijk mam, hier is het bakkertje en dit broodje kreeg ik toen van papa”. Ze neemt grote stappen door de straatjes op haar nieuwe witte Italiaanse Hipster sneakers. “Deze wilde ik al mijn hele leven mam”!

Luchtballon

Er lijkt zoveel nieuwe ruimte na Sicilië. Lucht stroomt. Het gevoel van  vliegen gaat maar door. Ook nadat we weer geland zijn. De week na ons bezoek komt onze neef Nicola naar Nederland. Hij gaat een luchtballon kopen. Een wat? Juist. Een luchtballon. Op woensdag ontmoeten we ballonvaarder Hans en zijn verhalen. Het is een historisch moment als Hans en Nicola elkaar de hand schudden en daarmee de koop sluiten. Terug in de auto houden Nicola en ik ook even elkaars hand vast. We kijken elkaar aan. “First we had an empty house”, zegt Nicola. “And now a full life”, zeg ik. Het is het begin van nieuw leven voor onze familie. Zo voelt het.

Liefde

Licht in mijn hoofd en licht in mijn hart. Zo voelt het in deze toch donkere decemberdagen. Giorgio zijn verjaardagsmaand. Vorig jaar was voelde ik het verdriet zwaar boven mijn hoofd en hart hangen. Dit jaar voel ik een lichte warme stroom waarop ik lijk te zweven. Als in een luchtballon misschien wel. Vrijdags in Zwammerdam vertelt Jaap het verhaal over het grootste Luchtballon Evenement ter wereld in Albuquerque.  De enige plek ter wereld  waar je heen en weer kan vliegen omdat er een boven en een onderstroom is. Ik zoek het even op. Het gaat om een combinatie van windpatronen en in staat zijn daar tussen te kunnen kiezen en bewegen lees ik….

De omringende bergen en het rivierdal zorgen voor een combinatie van windpatronen, zodat ballonnen door de lagere luchtstromen in de ene richting worden geblazen en door de hogere luchtstromen weer in de tegengestelde richting worden meegevoerd. Ballonnen kunnen niet echt worden bestuurd. Eigenlijk drijven ze met alle winden mee. Maar een ervaren piloot kan ’sturen’ door te stijgen of te dalen om in de luchtstromen terecht te komen die zich in de gewenste richting bewegen.

Ook komend jaar blijf ik stijgen en dalen op zoek naar luchtstromen die ons in de gewenste richting bewegen. Die van ruimte, licht en leven. En voor 2016 weet ik ook welk woord met mij mee reist in die warme luchtstromen.

Liefde zal het zijn.

Ik ben Sandra van Kolfschoten (@svankolfschoten) Organisaties vragen mij nieuwe ruimte te maken. Mijn achtergrond ligt in de onderwijskunde en organisatiekunde.
Ik organiseer het graag Lichtvoetig Zwaarwichtig . Behalve adviseur, spreker en schrijver ben ik moeder van Alex (8) en jonge weduwe van Giorgio (voor altijd 35).
about.me/svankolfschoten