Op de vraag van Michel Groenenstijn “wat denk jij dat er gebeurt als we Nederlandse netwerkknooppunten verbinden met Ugandese?” antwoordde ik “weet ik niet maar het is een leuk experiment”.
Michel en ik verzamelden een groep inspirerende, positieve, nieuwsgierige verbinders en we nodigden ze uit mee te gaan naar Uganda om daar meer van zulks te ontmoeten. In augustus 2011 was het zo ver. Met zijn negenen ontmoetten we 175 creatieve, inspirerende Ugandesen, Kenianen, Rwandesen en Tanzanianen uit de hoek van sociaal ondernemerschap, mobiele- en internet technologie, biologisch boeren en gemeenschapsopbouw. Deze ontmoetingen waren ook en vooral ontmoetingen van ideeën, ze leidden tot synergie, een plus een is twintig!
Bijvoorbeeld toen mijn broer Nils spontaan een Durftevragen sessie initieerde bij een netwerk van jonge techneuten. Ik zag dat Durftevragen ook daar ongelooflijke verbindende kracht heeft. Toen onze Ugandese gastvrouw zei: “dare to ask is not our challenge, we know very well how to ask. Dare to share, that’s what we have to learn” leerde ik dat het adagium “delen is vermenigvuldigen” uitstekend werkt in Uganda. En dat leren delen heel snel kan gaan.
Of bij de ontmoeting met het Oost Afrikaanse Social Enterprise Network waar onze gastvrouwen ruimschoots te tijd namen voor introducties en ontmoeting. Hiermee werd deze bijeenkomst er een van storytelling (en listening). Ik leerde dat de tijd nemen om te luisteren naar elkaars verhaal en om je eigen verhaal te vertellen enorm veel verdieping en verbinding geeft.
Oh en elke afspraak begon met een gebed. Ik ben niet gelovig maar wel spiritueel. Het moment van bezinning waarbij je benoemt wat je hoopt dat de ontmoeting zal brengen en je elkaar iets positiefs toewenst is een stevig fundament voor de ontmoeting. Ik heb me hierdoor laten inspireren in mijn eigen gastvrouw-schap.
Was het misschien de laatste avond aan het kampvuur aan Lake Bunyonyi, toen de reisgenoten een voor een begonnen te vertellen over hoe deze reis hen geraakt had, wat er met hen gebeurd was, waar ze dankbaar voor waren? Verhalen die ik met een brok in mijn keel en natte oogjes opzoog als een spons. Ik leerde hoe ongelooflijk waardevol het is om te horen wat iets dat jij hebt gedaan of gezegd teweeg brengt bij de ander. En ik leerde dat je dat zelf nooit kunt inschatten.
Al deze momenten leidden tot een helder beeld van wat ik in 2012 in Uganda én parallel daaraan in Nederland ga uitvreten. Maar daarover de komende tijd meer.
GeMatst
Als je werk je passie is, valt het onderscheid tussen werk en privé vaak weg. Dit jaar heb ik echter wel een overduidelijk privémoment van het jaar en dat is het moment (16 december) dat mijn broer me vertelde dat ik die dag mijn kakelverse neefje Mats ging ontmoeten.
weet ik weer precies waarom ik je op twitter volg, congrats, hoop je ooit nog eens ergens te ontmoeten
Mooi verhaal krijgt dus in 2012 een mooi vervolg. ‘k Wens je heel veel succes….en proficiat met je neefje Mats!
Hans, René, dank voor jullie reacties. Terwijl ik dit typ ben ik in Kampala bezig aan het vervolg te bouwen. Yeah!