Wanneer mijn ouders mij als obstinate puber bruut uit mijn hormonaal overgedoseerde campingvriendenclubje wegrukten voor een meerdaagse huttentocht in de Alpen wist ik de vakantiesfeer nogal eens te verpesten. Met een saggerijnig smoel en beginnende tietjes die heel stom door mijn t-shirt prikten zodat ik ook altijd lelijk op de foto stond en me geen houding wist te geven slofte ik de paden op de lanen in. Totaal geen oog voor de overdonderende schoonheid om me heen. De klaterende ijskoude bergbeekjes waar je zó uit kon drinken. De marmotjes die ons nieuwsgierig gadesloegen. De berggeiten die schichtig tegen de steile rotsen omhoog klauterden. Horzels en mieren die (echt!) tien keer groter waren dan ik zonder hysterisch schreeuwen kon verwerken. Pap, mam, sorry.
Toen mij in 2005 door de dokter bevolen werd wat overtollige ballast kwijt te raken door “matig intensief” te bewegen kon ik kiezen uit fietsen of lopen. Het werd fietsen. Alleen al van de gedachte aan wandelen kreeg ik een steen in mijn buik, kramp in mijn onderrug en steken in mijn knieën.
Dit jaar kreeg ik opnieuw het dringende advies om wat ingrijpende lijfstijlveranderigen door te voeren. De kilootjes waren er weer aangekropen plus nog wat extra, mijn basistonus liet te wensen over, rug en knieën liepen weer vast en inmiddels was mijn bloeddruk ook wat aan het oplopen. Het roer moest weer om dus. Ik besloot meteen maar een ingewikkeld dieet te volgen om erachter te komen waar mijn darmen op reageren (FODMAP), iets waar ik al een paar jaar tegenaan hikte. Ik stopte radicaal met drinken. Dat bleek best goed te doen. En ik ging weer “matig intensief” bewegen. Minimaal een uur per dag. Deze keer wandelend. In de omgeving van Nijmegen zijn de mooiste stukken natuur beter te voet bereikbaar. Langs de uiterwaarden van de Waal. Een heerlijk rondje van 5 kilometer, elke dag hetzelfde, niet nadenken, podcast op mijn kop en gaan met die banaan.
Tien kilo lichter, met een rustige buik, een nuchter hoofd, een verbeterd slaappatroon én een gezondere huid toog ik in september naar Zwitserland. Voor een inspiratiereis met een groep bevriende zwermgenoten. Razend spannend: zou het me lukken om in één keer met baggage bij het huis te komen, dat alleen te voet bergop bereikbaar was. Ik nam me voor misschien een of twee korte wandelingen te ondernemen, maar niet teveel stijgen en dalen. Want mijn rug. Want mijn knieën. Ik dacht “als de anderen buiten spelen kan ik wel met een boekje op de bank”.
Het huis haalde ik makkelijk, de eerste wandeling van ca 6 kilometer met pittige klim liep ik fluitend. De dag erna nog zo eentje. De derde dag met een gondel omhoog en volgens Runkeeper 12 kilometer afdaling, duizend meter hoogteverschil. Vingers in mijn neus. Geen centje pijn. Juist niet, mijn gewrichten voelden geolied en zo sterk! Mijn moment? Donderdag 28 september, de dag dat mijn lichaam bewees dat ik er weer op kan vertrouwen dat het me zal dragen.
Sanne Roemen – Faciliteert on- en offline co-creatie rond maatschappelijke thema’s. www.sanneroemen.nl
Wat mooi Sanne! Heerlijk gevoel om de kracht in je lichaam terug te hebben.
knop om en er achter komen dat je veel meer kan dan je ooit dacht of hoopte, heerlijk!
Chapeau!
Mooi. En knap. En oo wat mooi daar. 3
Oooo, heerlijk!!!
Superverhaal Sanne. Je kunt het, je wilt het en je doet het. heel herkenbaar trouwens. Wandelen is alles ineen.
Dank allen! Een blij moment om te herbeleven.
Hanneke, Hermannus: precies dat gevoel! Goed omschreven.
Mooi gezegd ook Huub: alles in een.
Wat herkenbaar, vooral de intro :-). Mooi je dat zo doorpakt en dat ook vastgehouden hebt. Mag ik een onsje van jouw doorzettingsvermogen?
Oh Karin als ik toch wist waar ik dat vandaan haalde… 😀
Ik denk dat ik oude verslavingen (drank, en heel vroeger roken) heb omgezet in nieuwe (wandelen). Maar ja, ook dat is nog niet zo eenvoudig.
Wat een blij moment Sanne! Je straalt, zo fijn!
Hopsa Sanne! Wat een heerlijk verhaal, en je hebt eindelijk je superkrachten gevonden. De bergen… die liefde deel ik 😉
yihaaaaaaaa. Goed bezig zussie. Trots op je. Echt goed doorgezet en dan de mooie vruchten plukken. Knap hoor.
Mooi! Geniet ervan!
Ha dat lijkt me een bijzonder fijn gevoel en tof het gelukt is!
#sportismooi en meer dan bewegen alleen.
Oh zo fijn om te lezen! Zelfzorg is da bomb! Vertrouwen ook.
Wat een heerlijk verhaal Sanne. Niet alleen vermakelijk en verdomd lekker opgeschreven, want ’t leest als ’n trein, maar ook nog ’s erg leerzaam. Dank je wel. Voor je verhaal. En voor de les.
Moet het even laten zakken. Wat mooi en ja dat je een kanjer bent dat blijkt maar weer. Weer een bevestiging van je oude slogan ‘ ikke doen’. Je pa
Hoi Sanne, wat een herkenbaar verhaal. Dagelijks een vast traject wandelen geeft zoveel rust in je hoofd en overzicht over je leven. Ik doe dit zeker vier keer per week en pluk er de vruchten van.
Hoi nichtje…door de hond heb ik ook het wandelen ontdekt en ik geniet. We (hond en ik) komen graag eens met je mee lopen in Nijmegen. X karin
José dankjewel!
Edwin: superpowers indeed!
Broer: yihaa en op jouw verjaardag nog wel he!
Amy: dat is zo waar!
Aad: dankjewel voor je schrijfcompliment ook.
Papa: ik ook van jou.
Wietske: hee hoi! Ja en je hebt het zo mooi daar!
Karin: ja zo’n hond is echt handig, lijkt me heel gezellig!
Allen: heerlijk jullie reacties, ik zweef helemaal!!!
Wow Sanne.
Heerlijk om het verhaal en je overwinning te lezen. De wandelingen hebben je zichtbaar goed gedaan. 🙂
Ik krijg helemaal zin om te minderen met suiker, vet en zout, en lekker weer te gaan lopen. Lopen lopen lopen. Met die mooie podcasts van tegenwoordig gaat dat helemaal lukken. Thanks voor je inspiratie (en wat schrijf je toch altijd met humor, zoals je praat). Hou vol. #thumbsup
Dankjewel Erno.
En dankjewel Henk-Jan, wat een fijn compliment over mijn schrijven 😀
Lopen lopen lopen. Kom ook een keer langs de Waal… als je zin hebt… en tijd.