“Love U baby”
Op de laatste dag van Alcatraz Metal festival in Kortrijk slof ik naar mijn tent. Mijn gehuurde tent. Met twee echte bedden erin. Met comfortabele matrassen erop. En beddengoed.
Op de Machine Head vlag die ik voor mijn tent heb gehangen is de Zweedse vlag gespeld. “Love U baby” staat er in balpen op.
Een paar uur eerder nam ik afscheid van ze. Mijn Zweedse overburen. Ze gingen vast rijden, hadden zo’n 21 uur voor de boeg. Vier dagen eerder schudden we elkaar voor het eerst de hand, het was vriendschap op het eerste gezicht. We deelden verfrissingsdoekjes, bier, friet, verhalen en het ene na het andere concert.
Dit hele festival is één opeenhoping van oude en nieuwe wereldwijde vriendschappen. Schotland, Frankrijk, Italië, Rusland, de V.S. en nu Zweden. Allemaal mensen die ik in de afgelopen 25 jaar bij elkaar scharrelde. Dames, heren, jong, ouder. Sommigen echt close, de andere losser.
En juist op dit festival zijn we allemaal tegelijk aanwezig. Omdat uit de as van het oude Machine Head, waar de drummer en de gitarist in November ’18 afscheid van namen, twee oude bands herrezen zijn. Sacred Reich met drummer Dave McClain en Vio-Lence met gitarist Phil Demmel. Pakte ik vorig jaar nog de laatste drie concerten van Machine Head in de oude samenstelling mee in Californië, nu zag ik deze twee Feniksen voor het eerst.
De Zweedse overbuurman is speciaal voor Vio-Lence gekomen. Zoals een Zweed betaamt belandt hij met zijn vrouw in de Belgische speciaalbieren tent. Terwijl ik me stevig vasthoud aan de dranghekken en de longen uit mijn lijf schreeuw, vertrouw ik erop dat hij op zijn vaste plek bij de geluidstafel in stilte staat te genieten. Ik kom ze de volgende ochtend pas weer tegen. Het Belgisch bier had de lampjes te vroeg uitgedaan en ze zijn door het concert van Vio-Lence heen geslapen. Wat knap is want onze VIP tenten stonden nog geen vijftig meter van de muziek vandaan.
Maar het is niet erg, want nu moeten we zomer 2020 naar Engeland om beide bands nog eens te zien spelen. Ik zal hun Zweedse vlaggetje meenemen. Mij hoor je niet klagen. Zeker nu metalfestivals met de gemiddelde leeftijd van hun bezoekers meegegroeid zijn en ik het comfort kan betalen waar mijn lijf inmiddels om schreeuwt na een dagje headbangen, stuiteren en zandhappen.
Ik neem afscheid van een muzikaal 2019 en zie nog meer internationale metalavonturen tegemoet in 2020. Kom maar door!
Sanne Roemen faciliteert co-creatie voor oplossingen van complexe maatschappelijke problemen. LEF facilitator bij Rijkswaterstaat. sanneroemen.nl
Het is zo een rijkdom, als je zo van muziek kan genieten! Geniet van je internationale metal avonturen met die heerlijke groep mensen. Fijne kerst! -Ilse
❤️
Yeah! Voelbaar. En wat is deze zin in alles een wonderschone, ‘Terwijl ik me stevig vasthoud aan de dranghekken en de longen uit mijn lijf schreeuw, vertrouw ik erop dat hij op zijn vaste plek bij de geluidstafel in stilte staat te genieten.’
Heerlijk jouw schrijven om mee te genieten,
Vette foto bovenaan het artikel!
Wat geweldig Sanne! En dan die foto erbij!! Gaaf!
Mooooooi
Hee wat een lieve reacties allemaal! Dan jullie we!! Ik ben weer in de VS. Kerst en een concert in Oakland. Nieuwjaar en een ander concert en een Broadway musical in New York. Vanuit hier alvast gelukkig Nieuwjaar en het allerbeste voor 2020.
??❤️