Sanne Roemen

2012, het jaar dat ik emigreerde, liefdesforens werd en thuis kwam.

Eind 2011 besloot ik mijn huis in Haarlem te verkopen en naar Nijmegen te verkassen. Ik dacht dat ik tijd had. Maar binnen een week was het boven de vraagprijs verkocht. Gelukkig had mijn makelaar een ruime oplevertermijn onderhandeld. Zo geschiedde dat ik eind juni een huurflatje betrok, midden tussen Nijmegen centrum en mijn broer en zijn gezin in.

“Wherever I lay my hat, that’s my home”. Ik voel me makkelijk thuis. Zodra ik rust en stilte voor mezelf gecreëerd heb maakt het niet uit waar ik ben.

Verhuizen omdat het kán. Ongebonden en vrij als een vogel wilde ik bij mijn kersverse neefje en zijn ouders zijn. Tánte zijn! En in de buurt van een groeiende groep vrienden in die gezellige stad aan de Waal. En als je ziet hoe de huizenmarkt zich heeft ontwikkeld heb ik enorm gemazzeld.

Maar ik draai eromheen. MIJN moment van 2012. Spannend om te vertellen.

1994, ik was ondergedompeld in de Metal en Punk-scene. Had een platenlabel / boekingskantoor. Was (tour-)manager, studeerde af aan de Sociale Akademie als jongerenwerker (SPH). Had bijbaantjes bij Het Muziektheater en als kamermeisje in een hotel in Amsterdam. Ik was 24.

Mijn vriend. Een lieve getatoeëerde metalhead. We hadden ongelooflijk veel lol samen, deelden humor, muziek / film en boekensmaak. Hij was ouder dan ik. Hij wilde een gezinnetje, ik wilde de wereld verbeteren en geen (eigen) kinderen. Het ging zonder strijd -maar met verdriet- over tussen ons.

Ik realiseer me nu dat ik in mijn volgende relaties “the way he made me feel” zocht.

Via een gezamenlijke vriend bleef ik op de hoogte van zijn huwelijk, zijn verhuizing naar Enkhuizen, de geboorte van zijn zoon en dochter.

Met de opkomst van internet heb ik natuurlijk ge-Googled maar altijd zonder resultaat. Totdat eerder genoemde vriend mij afgelopen voorjaar achteloos het Facebook profiel van deze ex toonde. Bleek dat ik al die jaren zijn naam verkeerd heb geschreven.

Ik dacht: “even een kopje koffie om te zien hoe het nu met hem is”. Wat bleek: alles was er nog. De chemie, de aantrekkingskracht, de gedeelde passies, de humor. Iets heel stevigs bindt ons, een oer-gevoel van thuiskomen bij elkaar. “The way he made me feel” bleek THUIS te zijn. Ik zag het bij mijn verhuizing in mezelf, en later bij hem, in ons.

Hij is zijn haren kwijt, ik mijn wilde. Hij was al vier jaar gescheiden. Bij onze tweede afspraak vertelde hij me waar zijn prioriteiten liggen (bij de kinderen) en waar ik me niet mee mag bemoeien (met de kinderen). Ik vertelde hem de mijne en we gaven ons over aan elkaar.

Nu ben ik al een dik half jaar liefdesforens tussen Nijmegen en Enkhuizen. Geniet ik in Nijmegen van neef, broer, schoonzus, vrienden, rust en heerlijk kunnen werken. En in Enkhuizen van leuke dingen doen met zijn tweeën en met twee dolkomische slimme lieve stiefkinderen.

En weet ik hoe je zijn naam schrijft.

ReneS

25 december 2012 om 21:31

Vandaag schreef ik nog aan iemand:”If it comes back to you, it belongs to you…..”

Antwoord

christel mantel

25 december 2012 om 21:54

Wat een mooi verhaal over de liefde op deze 1e kerstdag!
Dank je voor het delen.

Het versterkt mijn overtuiging: in 2013 laat ik de liefde toe in mijn leven.
ik vind het nogal wat moed vragen namelijk. Ene kant risico van pijn. Andere kant risico dat ik oog in oog kom te staan met mijn schaduwkant.

Dit soort verhalen geven kracht. TXS!
Enjoy!
kerstgroet (met volle buik..)
Christel